Netgedichten

netgedicht (nr. 16.330):

Windekind

weer zie ik
mezelf schommelen

een plankje
spande bogen
tussen wringende touwen

achtjarige beentjes
hoger, hoger
schopten in de leegte
tegen hemelsblauw

ik zweefde met de vogels
zag de aarde buigen
het kind van de wind
ravotte in mijn haar

ik zie mezelf
nu schommelen
onder een
ongrijpbare hemel
in verdachte kleuren

het kind van de wind
voorgoed verdwenen