Netgedichten

netgedicht (nr. 16.330):

een seconde

dat tijd voortschrijdt
ondanks sporen
ik geloof niet
in voorwaardelijk

bekijkt het absolute
doorheen helder glas
zichtbaar het zand
of de korrels

zinloos vallen en
loos rollen zonder zin
tot aan de voet
van bij zijn

ervaart een seconde
meer glas
ooit komt die tel
als het wonder

mijner tijd
geeft het zicht op
waarom dat begrijpen
zo ja , zo heeft al
een seconde gemist