Netgedichten

netgedicht (nr. 16.408):

Een vluchtige schaduw

mijn gedachten
weven zinnen
op papier

in een poging
vast te leggen
wat ontastbaar is

zoals suikerspinnen
smelten op mijn tong
vóór ik weet
hoe ze smaken

zoals de vogels in het wild
klapwiekend vluchten
wanneer ik ze
omzichtig benader

zo óók essentie
een vluchtige schaduw
in het labyrint
van mijn woorden