Alle inzendingen van Tjoke

lieve geest van dit huis, je werpt vertrouwde schaduwen, silhouetten op de witte muur je sluipt door al mijn kamers, je blaast een zachte briesje in het dons van mijn kussens, ik hoor je flemende stem, en wanneer ik sta te douchen, fluister je in alle stralen lieve geest van dit huis, je bewaart mijn heftige geheimen, je woont in de…

ze is de tachtig ruim gepasseerd, en nu toch wit en broos geworden, de moeder van vijf kinderen, geboren uit een vorige eeuw van sterke, onafhankelijke vrouwen, ze tennist, zwemt en fietst en ontbijt alleen, iedere morgen hij zou nu bijna negentig zijn, is slechts grijs en broos geworden, de vader van vijf kinderen, deze man uit een vroeger…

stil wordt de zomer omdat elke merel zwijgt tot de krokus bloeit…

hij struint strompelend langs de haven, snuift diep de geuren in van touw, teer en vis hij ziet hoe grillig, met de kleur van parelmoer, de olie glanst op het water hij verschuift zijn pruimtabak van linker- naar rechterwang, en proeft de bittere smaak hij denkt aan alle vrouwen die hij heeft bemind, in verre, uitdagende havens…

koppig bruisen de witte golven tegen de zwarte bolders, ze zien hoe veertien stoere tjalken, met hun brede, bolle vleugels de krachten van de wind beproeven ik hoor de schippers woedend tieren, het helmhout stevig in hun knuisten omvat, ik zie de matrozen bij de zwaarden, ze schreeuwen: 'het wetter is dik en swier' hun handen laten de schoten…

mijn lief zal nooit meer slapen, niet met mij, nooit meer in dit bed, onrustig woelt hij, draait en draait, hij praat in onrustige dromen, roept woorden die ik niet verstaan kan, schokt en schreeuwt soms nachtenlang, ik probeer zijn zacht, onrustig lijf met zachte, zoete streling te kalmeren, ik pak zijn hand en proef het zweet dat op zijn…

Priester ach, jij, jonge priester, met je blauwe, heldere ogen, ik haat het harde feit dat jij een god dient ach, jij, mooie priester, je kazuifel als een keten, je warme stem betovert mij, maar jij dient een god ach, jij, schone priester, je lijf zo slank en sterk, ik verlang naar je soepele spieren, maar jij dient een god ach,…

Socrates, in zijn witlinnen gewaad, wandelt langs de Stoa Poikile, en ziet hoe de mussen ijverig pikken van pas gestrooide broodkruimels onder de olijven Zilvergroen ritselen de blaadjes van de oude, gerimpelde bomen langs het pad naar de Akropolis Socrates hoort hoe Euros fluistert en hoe hij verhaalt van de onstuimige zee Op de markt…

Twee beren turen naar de heldere Poolster die hun beeld beschermt…

god spuugt verbitterd op de grond en alle bedelaars grijnzen, immers ze hadden hem gewaarschuwd god kijkt ongelovig, naar al die mensen, ze snellen voorbij en kijken niet of nauwelijks, ze verachten zijn vodden en zijn stinkende wonden god kijkt, verdrietig vragend, naar de andere bedelaars, ze grijnzen en ze spuwen op de grond, ze hadden…

minstens duizend doden sterft ze, elke dag, wanneer de wrede bommen en de mijnen haar land gewelddadig teisteren, elk dag opnieuw minstens duizend doden sterft ze, elke dag, voor haar kinderen, onschuldige kleuters nog, die niets begrijpen van bruut en donderend kabaal terwijl haar hart hevig wringt en bloedt, vertelt ze met haar zachte stem…

met zomers geronk vult een vrolijk vliegtuigje de wijde hemel…

raam grijs bedruppeld verbergt de groene linde maar wacht op de zon…

ik ben zo wanhopig, want zij wil niet luisteren, Venus, Aphrodite, Freia, hoe je haar ook noemt of roemt, zij weigert te luisteren geurige kruiden verbrand ik op witmarmeren stenen, ik buig diep, mijn sneeuwwit gewaad toont donkere plooien, ik val hard op mijn knieën, tot bloedens toe geschaafd, maar zij wil niet luisteren ik beschrijf haar…

JONGEREIN de jongerein sizze dat myn dream wierheit is, en hja sjogge my oan mei it heldere ljocht fan harren eagen, die krêftige sylespegels de jongerein binne sterk en priuwe it libben, troch sjen, troch harkjen, troch fielen, troch tinken en wurden, dy’t sa earlik binne ik fiel mysels hieltiid âlder en âlder wurden, ja, ik skamje my…

de moanne skimert har sulveren ljocht bylâns de grize fearen fan de wyn, de wyn dy't hieltiid jaget en skuort oan de tûken yn de bosk dou hearst no gjin sweltjes mear, net mear it súvere lûd fan een geal dy't sjongt en slacht en sjongt, deun by de rûge, giele ekers ik wyt net wat ik sizze moat, dou sjochst sa dôf, hast blyn, dou wolst…

ach, drosophila..., je snoept van zomerpruimen, dol van geurig fruit…

zonder woorden bouwt god hoge wolkentorens tot een luchtkasteel…

koning in het zwart geschaakt door witte dame geeft zich gewonnen…

wilde voorjaarsstorm blaast tere lentebloesems wervelend omhoog…

stapelwolk groeit uit tot een hemelse gletscher met zachtrose teint…

zomeronweersbui stort parelend kristalsteen langs de regenboog…

noorderwind schildert scherpe wolken in het blauw, een gierzwaluw roept…

vanuit grijze wolkenflarden scheurt de hemel open: een God wil zijn boek dichtslaan maar hoort de donder rollen vertwijfeld gaat zijn blik naar het oosten, de witte bergen waar hij een eik ziet branden, getroffen door Zeus' bliksem kletterend valt de regen en koelt de geschonden eik terwijl Noach zijn ark stuurt, in de richting van een…

vrijende slakken trekken zilver glinsterspoor langs rode tuinmuur…

vanuit zijn boomkruin roept een lijster de regen die zacht ruisend valt…

de maansikkel uit zilver gesmeed, doorklieft de schaduw van de nacht…

heldere beelden liefdevol uitgekozen versterken elk woord…

ver weg in China ontmoet de één de ander elke brief verbindt…

versteende honing beschermt een piepklein vliegje de oertijd ontvlucht…