Alle inzendingen van Tjoke

Stille koning van de vijver, je mantel van gouden schubben, glanzend in de zon, trekt kringen in het water. Een blauwe reiger spiegelt zich in het zilver van de plas, met lichtgrijze, felle ogen speurt hij langs de oever, en houdt zijn messcherpe dolk gereed voor de fatale stoot. Stille koning van de vijver, je rivalen zijn verjaagd en…

Zephyros blaast met zijn warme adem al dagen lang jong leven door April, zij fleurt op in roze appelbloesems, tooit zich met zacht fluweel en groen, straalt jeugd en kracht wanneer ze opstaat, en flirt stiekem met de zon, haar bronzen minnaar in de morgen. Iedere nacht speuren haar blikken onrustig de grenzeloze diepten van de hemel af, haar…

Ach, Barabbas, wat waren je gedachten toen het volk jou verkoos boven de man van Nazareth? Bach noemt je naam, Barabbas, en laat het opgehitste volk, vol haat en hartstocht zingen in de Matthëus Passie: het volk roept om jou, Barabbas, en wil de man van Nazareth zien sterven aan het kruis. Ach Barabbas, wat ging er door je heen,…

Nietsvermoedend treedt hij binnen, in zijn rechterhand de rode wijn in zijn linkerhand het platte brood dat hij weldra voor hen zal breken. Zijn vrienden stoten elkaar stiekem aan, onrustig schuifelend met hun sandalen in het zand onder de cederen tafel. Ze fluisteren achter geheven hand en durven hem niet aan te kijken. Hij breekt het…

Goudbruin gevlamde hond, snel, gracieus, energiek, trekt haar heftig voort langs speels fonkelende plekken, van het rode beukenbos. Herinnering komt boven, aan kriebelende naalden, zand en strootjes in haar jurk: na weer een heftig mooi moment samen kijken, samen lachen om de nijver dribbelende kevers, onverstoorbaar in hun gang langs…

Dreunend dendert de intercity, van Groningen naar Amsterdam in een onverstoorbaar ritme, terwijl zij uit het raam kijkt van haar eersteklas coupé door de sterke, stalen bogen van de spoorwegbrug. Breed glimlacht de rivier haar toe, en spiegelt zich zelfverzekerd in de stralen van de zon. De uiterwaarden staan nog onder water, tot aan…

Hee, jij daar, fletse, jonge kraai, stom onhandig uit het nest gevallen, met je slordig getooide veren. Jezus, wat ben jij een loser! Wat beweeg jij je stuntelend voort, langs de scherpe kiezelstenen van dit grinten pad. Met je scherpe, zwart en blauw stoer gepunte hoornen snavel tikte je vanmorgen vroeg, door de blauwglanzende schaal…

Voorzichtig proeft hij, snuffelt hij van de zoele voorjaarslucht: vanwaar komt de wind? Lauwzachte, weeïge geuren, van warme mest, pas uitgereden, laten zich vervoeren door een zachte westenwind. Intens buitelen de kieviten: zwartwit en slordig vliegend vervullen ze nu de morgenlucht, met hun heldere kreten van een duidelijk verlangen…

Je naam, Swmyborszka, is welhaast onuitsprekelijk, maar je muzikaliteit slecht elke grens. Wat ze ook zeggen mogen over die 'verrekte Polen', jij hebt mij gered, met jouw grote talent. Verdronken was ik, in drugs, drank en dromen, bang en angstig, zo alleen. En toen ben jij gekomen. Wat een geduld heb je betoond, toen je mij weer…

Twee scherp knippende scharen, en lange dunne sprieten markeren jouw antieke kop. Een glad en stevig pantser beschermt jouw zachte, weke delen, zachtrose en gemarmerd, blinkend in de zon. Ach jij mooie sterke kreeft, je piept zo machteloos wanneer je sterft in kokend water, omdat ik vind dat jij dan pas zoveel beter smaakt. Gretig…

Donkere, gespierde slaven wuiven geduldig koelte, scarabee en papyrusblad zijn haar symbolen. Verleidelijk uitgestrekt, ligt zij nu te dromen van macht en minnaars en de kracht van Rome. In de rieten korf naast dat heerlijke bed, soezen twee slangen, giftig opgekruld. De twee slangen die geduldig wachten op haar laatste teken.…

Onrustig zoem je door de kamer, van raam naar raam en weer terug, boos trillen jouw fijngemaasde vleugels tegen het harde, dubbele glas. Nu probeer ik mijn roman te lezen, ik wil jou niet meer horen, maar jij vliegt onverbiddelijk van raam naar raam en weer terug. Menselijk zou het zijn, ja, wellicht Franciscaans, als ik nu mijn glas zou…

Ze voelt hem dromen in haar armen, de onrustige schokjes door dat mooie lijf: zacht en kreunend mompelt hij een paar onverstaanbare woordjes. De volle maan gluurt stiekem door het open raam, en strijkt met helder schijnsel langs zijn lief gezicht, verguldt zijn glanzende krullen. Het is koud licht: ze rilt, ze huivert nu ze zich realiseert…

Krakend buigt de eik zich onder de hevige vlagen van de Noordenwind. Vol eerbied en toch aarzelend, trekt een donkere stoet langs de wijdse dodenakker. Dat kleine meisje, helemaal vooraan, met die rozen in haar handen, is zij wellicht de dochter? Nu staan ze eindelijk stil, bij het open graf, en prevelen hun gebeden. Het meisje…

Zacht geel zonlicht in de ochtendmist, kleurt de klimopstruiken van de dromende, stille Palatijn. Slakkensporen glinsteren langs verbrokkeld puin, vertragen het verleden. Heel ver in de verte, hoor ik hoe Cicero, fel en overtuigend Catalina vernedert. Rome's senatoren, wit en indrukwekkend in hun wijde toga's, geven hem gelijk…

Voorzichtig proeven van de zoele voorjaarslucht: vanwaar komt de wind?…

Jouw stille woord van angst dwingt mij tot nader denken over het verstrijken van de dagen, terwijl nu, op dit moment, de tijd langs het balkon vervliegt, in de ijle, kringelende rook van onze laatste sigaret. Iedere dag ligt vast en strak verankerd, in het eeuwig herhaalde ritme dat onze dagen deelt. Misschien, misschien ben ik al…

Ik zie de zon het blad verzilveren, van de ranke, slanke berk, achterin mijn tuin. Die ranke, slanke berk waarin een zwarte merel, melodieus, zijn eeuwenoude lied vervolgt, als een rhapsode.…

Blank, blozend kind met je blauwe ogen, wat ben je toch moedig, zoals jij leeft, sneeuwwit Hollands kind, op dat kleine Griekse eiland, Ithaka, omspoeld door de blauwe zee. Eros, zeggen de Grieken, Eros, de god van de liefde, heeft jou gemaakt. Je bent nu tien jaar, lief en mooi en zo kwetsbaar. Niet eens lach je mij uit: ik ben je…

Sappho, droomdichtend aan haar lier, geslagen, getroffen, scherp verwond door zuivere aardse schoonheid, in tere gloed gevangen, leeft mythisch mysterieus, een onbegrepen godin.…

De heftigheid van vurig en verlangend dromen balt zich samen in het diepste van mijn schoot: telkens opnieuw zie ik hoe jij je elegant ontdoet van je met zoetgeurend zweet doordrenkte, felgekleurde T-shirt... Jij, heerlijke, jonge god, met je donkere, halflange haar en die prachtige, groengrijze ogen, waarin ik mijzelf totaal verlies… Steels…

de heftigheid van zoete dromen, balt zich samen in het diepste van mijn schoot; telkens opnieuw zie ik hoe het soepele zijden kleed traag, bijna plagend, van je schouders glijdt. steels gluur ik naar je prachtige borsten, met nu nog die zachte rozeknoppen, naar de tere welving van je buik, naar je mooie, ronde dijen, nu durf ik niet meer…