Alle inzendingen van Wil Melker

ze aaide de bast die groen zwart afgaf aan haar handen geen vies gezicht ze wist wat er komen ging in het eerste contact na de storm het was chaos geweest toen de aarde onder de kracht van een vallende wind spleet naaldbomen met een kort dikke puntwortel voor de kap in een rij vielen in bosjes op de zij een enkeling is…

het zand schreef met de hand van de wind mijn woorden in het zand globaal geef ik de pagina’s aan nog zonder inhoud die ik al zag staan maakte veel werk van hoofdletters en danste de kleine scenes in schuin schrift door de getijden werden de bladzijden weer keurig gewist de avondzon dook rood ook de wind legde…

ik voelde haar verre blik uit de witblauwe kou van de vroege ochtend en herkende al jouw warme vibrerende intensiteit nooit ben jij alleen omdat jij levenslang gedeeld hebt voorbeelden ongemerkt hebt weg gegeven aan allen die leven zo ook je lichaamstaal die het verschil tot in de puntjes kan aanvullen en onbewust liefde…

jij hebt niets te vrezen ook als mijn handen beven zal jij iedere dag een gedicht van mij kunnen lezen met altijd iets dat wij als nieuw samen kunnen delen soms zijn de woorden bekend maar de context zal jou nooit vervelen dus neem mijn hand raak de vingers die ik je reik dan gaan wij wel ieder op eigen wijze de tekst al…

wij hebben gewandeld gelopen en gesprongen later het praten toen gezongen samen met alles om ons heen lachend en met plezier op een wonderbaarlijke manier van twee kanten komend aard en hemels heerlijk dromend waar zij kleuren bloeiden zongen wij hun melodie vloeide muziek uit de charismatisch charmante lenteweelde van de…

ik heb rode hartjes gestrooid op de vloer in een idee jou tegen te komen liet ze vloeiend door mijn vingers stromen maar kwam mezelf later weer tegen om alles weg te vegen heb er een laten liggen op het wit van de plint misschien dat mijn geluk daar nog garen bij spint…

nog loop ik weleens voor gek in een oude trui met mijn lange haren terug naar de plek waar wij als kind altijd waren het stenen muurtje de kapotte bank zonder leuning altijd kletsen vaak met stem verhef over de voor ons belangrijke dingen van de dag wie met wie was en hoever of haar ouders dat al wisten en zoals wij ook naar…

ik zag in het witte licht van de nieuwe maan haar dromen pulserend uit haar lichaam komen op de warme regelmaat van haar ademtochten verlieten zij zonder bochten haar rode draad met de levenslijn in tact hebben zij haar naar vele werelden gebracht met een alreeds voltooid en beschreven leven maar gedreven bleef zij op…

we hebben gerust in samen ontspannen ons ademen in muziek gevangen hoogte en ritme zoals wij altijd al wilden zijn met liefde als eeuwig refrein in het tonig vlechten van emoties die nog moeten hechten met een heerlijke lach omdat ook de ander zich zonder gene eindelijk weer totaal bloot gaf…

ik hoorde je lach langs de lichtgroene heggen fluisteren op de vlagen van wind en soms zag ik het zwart grijze haar van een schim verderop daar zat ik weggedoken zwaar ademend met kloppend hart oren en ogen wagenwijd open om jou te traceren in het doolhof waarin wij echt verdwaald waren maar jij zweeg ik keek naar opvliegende…

ik zag je ogen in de trillende hitte oplichtten in blikkend stroboscopisch geweld kantelend over de horizon juist daar waar kleuren vluchtten uit de regenboog onder het magisch geluid van de donderbui die in zijn mystiek groen wervelend ontstaan uit de bocht was gegaan met mysteries uit het scheppingsverhaal die in hun religieuze…

ik keek naar je maar je blik wilde niet kruisen zelfs het puntje van je neus bleef uithuizig je mond sprak een speech met stilte strak geregisseerd door wat zoal was gepasseerd in een vloed van onbenul zelden weerspraken onze woorden elkaar in gesprek maar nu was gezegd wat verzwegen was met exegese van emoties belicht…

ik zag je stappen staan waar de waterige dauw zijn druppels liet gaan in de pirouettes waarmee jij de ochtend groette nog was er geen muziek tot de eerste zonnestraal noten kristalhelder kleurden in de prelude die de dag voor ons in petto had het was jouw lach die vogels deed ontwaken zodat zij hun dialogen konden maken en…

ik wist dat je bloeide had je knoppen al heimelijk gezien maar de bloem mocht er nog even niet zijn als ons lief geheim dat meekeek in de blikken van onze ogen lachte in samen plezier de tijd heel vaak met ons deelde ook al was die helaas niet van hier waar gedachten afstand en tijd overbrugden stond ons paradijs waarheen…

ik zag je schaduw rusten tussen verstild bewegen ook daar contrasteerde jij herkenbaar bij de vele kleuren grijs hier in dit toppunt van leven voelde jij je helemaal thuis belicht door excentrieke bundels energie kleurden lange armen de hemel tot zij weer inkeerden naar het onaanraakbare van ongebondenheid die zij alleen in…

je jurk raakte doorschijnend aan je frêle figuur dat blond gecomplementeerd werd met een stralende lach je ogen zouden zo kunnen zijn weggelopen uit de mooiste verleidingsscene in de geschiedenis van elk groot theater in dartel licht dansant bewegen wist je ieder een goed gevoel van eigenwaarde te geven omdat jij talenten…

ik schreef kleuren op je huid trapsgewijs van licht naar donker je onderging de steek van het puntig pluis gelaten gaf jij niet thuis in emoties die de kop opstaken voeren wij op onbekende wateren gingen nergens heen in het intens verlatene waar aantrekkingskracht geen baas over de polen was…

ik zag dat je droomde jij die altijd lachte vertrok je mond naar het ongewone een gespannen strakke mimiek met ogen die draaiden en nog even voorzichtig de werkelijkheid aaiden ik raakte je handen en gezicht in een warm dichtbij komen jij in een langzaam terug uit nare dromen zuchtte diep keek me aan ik hoorde je woorden…

ik heb mijn hele leven gelopen op zoek naar de mooiste bloem het liefste woord de intrigerendste zin voor een excellent gedicht om dat jou als verrassing aan te bieden om zo de ultieme verbazing op je gezicht te zien jij die al zoveel van mij wist jij hebt al de mooiste stukjes van mijn ziel gezien daar waar wij samen opengingen…

zacht wolkte ik boven de kleuren zee die ik met mijn danspassen deed kolken haalde uit met flarden mist die het uitzicht extravagantie gaven overslaand speelde muziek in de bekende zilte geuren het lied van oceanen na mijn walsen draaiden fraai in spatten wit en toverden een lach op mijn gezicht golvend naar strand waar passen…

zacht schoven zij aan bij jouw tafel om maar dicht bij je te zijn jij die altijd hun pijn wist en verlichtend deelde je vingers trommelden een liefdevol ritme dat vroeg om mee te doen waarbij je moest kiezen samen in volgen of het tegendraads touche ogen keken vingers voelden de maat een echt neuriën maakte hen paraat…

zij sloeg de maat als een metronoom waardoor haar opstandig brein zich voegde rust structureerde in het simpele spel van heen weer zij leed aan de groeipijn van krankzinnigheid die zonder naam en diagnose doodeenvoudig niet bestond uitbehandeld zonder mond toch wist zij in de haar toegemeten tijd tussen heen en weer haar…

je vingers streelden liefdevol de beduimelde hoeken van de veelgelezen bladzijden recht in de oudste editie ging het vaak over goed en slecht er was geen nieuwlichterij maar wel historie die de eeuwen hadden gegeven ter nagedachtenis in merkwaardige parallellen waren dezelfde fouten niet te vermijden het goede bleek heimelijk…

je verzuimde tijdens je tocht langs het hemelruim het beperkend wit weg te vegen om ons de zon en haar dominante plaats in het blauw vol warmte te laten herleven in jouw brede armzwaaien wiekten wolken weg regenden uit losten op in een zonnig vrij baan te gaan voor hen die met vlijt en zuinig zijn hun vrijheid hadden gespaard…

ik heb jou eigenlijk nooit horen zingen wel parelden de hoogste tonen verrukkelijk in lach het was meer neurieen waarin de melodie een eigen ritme had de fonetiek van woorden bleek van ondergeschikt belang voelen en begrijpen van stemmingen bepaalden de magische kleuren van je zang als geen ander wisten jouw flitsende…

ik zag hoe de omgeving jou meer en meer begon aan te spreken vergeleken met vroeger pril was nog de interesse maar groeide in frequent contact iedere keer als jij het zag je hervond stukjes herinnering waarvan de afkomst zonder raken langs je heen ging nu lijken alle zaken steeds meer deel van jou uit te maken bij jou te gaan…

ik voelde hoe jouw vingers mij raakten en in contact een ander mens van mij maakten leeg had ik mij voorbereid blokkades geëffend en de wegen geschoond van eigendunk en dwarsheid overweldigend was jij binnen gekomen nog virtuozer dan ooit in mijn stoutste dromen jij had het format dat mij doorhad…

er brandden lichtjes in je ogen ze twinkelden ondeugend snel lichtten op in kleurrijke bogen hemelwaarts ontzettend fel in gebed met zwart leefden zij van jouw gebeden die troostende compassie gaven uit de warmte van je hart mensen die al zwaar hadden geleden voor wie de wereld geen liefde had konden nu ook eindelijk in…

jouw ogen keken met het helder blauw van de eerste lentedagen die met voorjaarsachtige zachtheid vol verbazing het zwart van aarde vergeleken met een curieuze snelheid had de metamorfose van donker naar kleur plaats gevonden waarin pril wit en in groen gevatte bloemen en planten nu al bewondering oogstten van alle kanten…

ik heb je altijd al gevoeld als vluchtige kleur in plotseling ontmoeten een surprise uit onverwachte bronnen die hun natuurlijke liefde aan de wereld belangeloos schonken als surplus van leven pas later heb jij gezicht gekregen in volwassen nuancering van meegekregen talenten op jouw plaats in het bestaan daar is de lach…