Alle inzendingen van Willem

Ergens op de wereld ontluikt een roos. Het rood van de bloemvorm nog door vijf groene bladeren in een knop omsloten. Omhoog richt zich zijn levensader; een stengel voorzien van vele doornen, die zich onbuigzaam naar het nieuwe leven richt. Onverschillig voor wat er om die schoonheid aan bloed zal moeten worden vergoten. Ergens op de wereld…

Ik teken blauwe bomen waaruit groene bladeren dwarrelen. Bij een ochtendbries in de zomer droomt een nachtvlinder zijn laatste zomerdromen. Ik laat het lome maar verdwijnen bij het kletteren van de regen op de tegels van het terras. Ik teken grote kristallen luchtbellen in een donker blauwe regenplas. Ik zie de zon nog ondergaan. Vuurrood…

Een vriendschap kan soms uit nood worden geboren; wanneer in de bittere koude bijna een leven wordt verloren. Tussen de Alpen kan een mensenleven langs de rand van de afgrond gaan. In het hooggebergte kan dan alle hoop in een illusie verloren dreigen te gaan. Een bergpas tussen Italië en het buurland Zwitserland duwt de overmoed van een mens…

Ik vang de dauwdruppels met mijn hand. De natte kristallen van het vroege ochtendland. Een heel decorum trekt aan mij voorbij. Een simpele hoeve tussen grazige velden met koeien in de wei. Ik ontwaar bij het krieken van het ochtendlicht. Een nieuwe dag toont langzaam zijn ware gezicht. Ik stap onwennig voort naar het ochtendlicht. De eerste…

Eenzaam zitten zij te turen in hun glazen bol. Nog altijd in de toekomst gluren. Heksen geloven in hun rol. 's Nachts gaan zij uit vliegen. Witte wieven ziet men bij volle maan. Op heuse bezemstelen het luchtruim doorklieven om naar hun heksenkringen te gaan. Heksen staan voor hete vuren. Overdag brouwen zij dranken in hun grot. Een…

Sinds vijf dagen werk ik in een slachthuis tijd speelt hier geen rol. Omdat ik klein van stuk ben en niet erg sterk krijg ik de makkelijkste werkjes: runderkarkassen merken met een stempel en inkt, bloed en darmen wegvegen, de varkens wegen (digitaal)... Vandaag sta ik naast een grote Turkse man, tatoeages op zijn bovenarm. Hij is zijn mes…

Speels en onbewogen was het kind in zijn verlangen. Licht bewegend danste het in de wind. En bloosde het rood zijn bolle wangen. Mijn fotogenieke kind. Als een rietstengel zag je hem neerbuigend zijn lof verdienen, als zonder enige plicht. Ten ogenschouw van ieder ander het zich weer energiek had opgericht. Toch wat ging er achter deze…

In het diepste van de rivier vermengt met het zand, mee stromend misschien naar niemandsland. Herinneringen, diep opgeborgen. Gevoelens misvormen de rivier. De oever loopt over en brengt ze niet naar hier. In mijn niemandsland sta ik nog te wachten tot het mij bereikt. Het lijkt mij niet te vinden, omdat de rivier ze te ver verspreidt.…

Opa op zondag. Wie heeft er nog tijd? voor al wat grijs is en uit een andere tijd. Oma, een plakboek vol herinnering. Oma, van de oude mensen en de dingen die voorbij gingen. Oma op zondag. Wie heeft er nog tijd? Voor haar die vertellen kan vol nostalgie zonder spijt. Opa, een levensverhaal vol zegeningen. Opa, van de oude mensen…

De boze man zie hem gaan. De stad, het vuil en de mensen. Mieren kruipen om hun hoop. Zij dragen aan wat zij voor hun koningin wensen. Voetstappen klinken op straat. Een veelheid van benen en vermoeide voeten. De stad in de ochtend kent geen genade voor wat tussen zijn straatstenen leeft en straks voor zijn nieuwsgierigheid moet boeten. De…

Soms sta je boven aan de trap. Maar je wenst weer slechts op de begane grond te verkeren Opnieuw te leren hoe alles in elkaar steekt. Wat is verbleekt met mooie nieuwe kleuren te begeren. Want boven aan die trap oogt het uitzicht mooi, maar tegelijkertijd voelt het als een claustrofobische kooi. Wat soms te zwaar weegt op de dragende schouders…

Ik zie de bomen niet meer. En waar het licht was vallen hun schaduwen om mij heen in het gras, Alleen in het gras kan ik slechts blind staren. Ik zie haar niet. Haar beeltenis is mijn geestelijk ervaren. Mijn hart voelt zich verloren in dit seizoen van het licht. Een bos van hoge stammen omsluiten mijn wezen. En brengen mij uit mijn…

Duurzaamheid is mij na aan het hart. Puur en groen mag het van mij wezen. Met windenergie maakt men een goede start. En ook de warmtebronnen hebben zich reeds bewezen. Laat de energie ons als liefde zijn. Een avontuur in het ongewisse. Die warmte brengt en tederheid geeft; zoveel we het nooit meer willen misse.…

Het aller belangrijkste in het leven is de liefde. Liefde van de een voor de ander. Liefde in eensgezindheid voor elkander. Twee mensen die van elkaar houden. Elkaar onvoorwaardelijk vertrouwen. Opdat wat het leven met elkaar verbindt geen twijfel ondervindt.…

Gedachten, altijd weer gedachten. Onze geest spreekt en brengt ons verder zonder wachten. We denken aan elkaar of we denken er over na. Ik denk dus ik weet dat ik besta. Zolang ik leef zal ik denken over mooie en minder mooie dingen. Sta ik open of wil ik mijn gedachten verdringen. Ik weet dat ik zonder gedachten niet kan. Bij al wat ik denk…

De mysteries van het leven. Het ongewisse van ons bestaan. Welke zijn de wegen die ons geluk geven? Welke zijn de wegen die we beter niet kunnen begaan? De keuzes zijn vaak zo moeilijk en het leven is zo kort. Moet men roekeloos wezen of is de voorzichtigheid de troef die het wordt? De mysteries van het leven. Slapend lijkt het of we…

Muziek recht uit het hart. Een ware symfonie slingert als een bloemenkrans rondom mijn hoofd. Een zegenkrans van de liefde, waarin ik altijd heb geloofd. Een muzikaal verpozen met een kringloop van rozen; als een balsem voor het hart.…

Zomerblijheid omringt door al het goede van de natuur. Het geel en groen van de boterbloemen zo schoon en zo puur. De zingende vogels in de bomen. Een vervulling van al mijn dromen. Zomer blijheid haalt mij binnen in een boeiend avontuur. De zomerkleuren zijn zo beeldend en puur. Alles gekregen zonder enig schromen . Met alle blijheid…

Ze kunnen mij niet dwingen, wanneer ik mijn geluk vind in de eenvoud van de alledaagse dingen; te vinden het geluk dat ik in mijn dromen niet verzon! Om niet te genieten van het moment dat ik alleen kan pakken in het blauwe schaduwspel onder de warme levensbron! En wanneer ik houvast vind onder een dak van blauwe takken, slechts voor even…

De ochtendmens houdt van vrede. Het goud gloort gulzig uit de mond. De voeten willen graag betreden; de dauw bedrupte grond. De ochtendmens heeft vertrouwen. Het is bestaan zoals nog niet eerder bestond. De handen willen graag vasthouden. Ze vouwen zich omdat het leven vrede vond.…

Bij het ontwaken, wat kan de wereld schitterend zijn! Een symfonie fluistert aan mijn oren. Een vogelconcert voelt als opnieuw herboren. Ik zal vandaag de winnaar zijn. Ik zal vandaag behoren. Van dat stukje geluk dat ik niet wil verstoren.…

Om hitte en onrust uit te sluiten, Doen wij de zware luiken dicht. Nu dringt uit het rumoerig buiten Alleen de klaarheid van het licht, Want zie, de harten zijn nog open, En zon komt helder ingezeefd En toont, van blanke glans omdropen, Al wat er binnen staat en leeft. Heer, doe de luiken van ons wezen Voor werelds ijdelheden dicht. En…

Er is geen reden tot klagen. Laat het regenen iedere dag. Mij zal het niet deren zolang ik leven mag. Ik zou zoveel nog willen vragen. Zoals zonnestralen iedere dag. Mij zal het niet deren. Ik begroet ze met een vriendelijke lach. Ik wil van de werkelijkheid leren. Na regen komt zonneschijn. Ik wil mijn laatste twijfels verteren om…

men was allang vergeten dat het kon maar het gebeurde: met een zacht gereutel stierf de tv. het sprekend paard verbleekte het licht werd opgestoken en de vader aanzag zijn zoon die bij een storing werd verwekt en zei: wat ben je oud geworden, jongen. --------------------------------------------------- uit: 'Verzamelde liedjes en gedichten…

De eenhoorn huilt om zoveel eenzaamheid, midden in het bos, verdwaald tussen onbegrip en bijgeloof, lijdt hij zichtbaar aan de vreemde ziekte van de mensen. Het land dat er verkaveld bijligt, is zijn vroegere vette naam vergeten en droomt hoorbaar van hereniging, van herinnering aan vroeger dagen toen liefde en wijsbegeerte nog als…

O Dood-zijn, liggend in een kist, verterend Langzaampjes aan, o eeuwig-eenzaam stom Klein stil gelaat, op 't witte kussen, kerend, Schoon 't Liefste u smeken zoude, u nooit meer om. O, Mensdom, dat niet wil blijven stil lerend Van Uw-Zelfs innerlijkste Zelf, o dom, O, dom ja, daar ge u-zelf vernerend, krom…

Genadig God, die in mijn boezem leest! Ik vliet tot U, en wil, maar kan niet smeken. Aanschouw mijn nood, mijn neergezonken geest, En zie mijn oog van stille tranen leken! Ik smeek om niets, hoe kwijnend, hoe bedroefd. Gij ziet mij een prooi van bedwelmde zinnen: Gij weet alleen hetgeen uw kind behoeft, En mint het meer dan ’t ooit zichzelf…

Hij ligt graag op de leuning van mijn stoel, Een warme sneeuwbal, die zich kan ontwinden En naar het lege tasten als een blinde, En golven met zijn rug of een gevoel Zich uit wil leven tot een melodie, Achteloos in de stille lucht geschreven. Dan zit hij star, uit wit metaal gedreven, En schuift voorzichtig over op mijn knie. Hij schikt heel…

In vrome afschuw ben 'k door hen versmaad. 'k Zou , meelij smekend, knielen op de straat, Maar mijn verachting spuw ik voor de voeten Der huichelaren in hun plechtgewaad.…

Zwaar stapt, in zijn blauwlinnen broek En gapend lichtgeel boezeroen, Toon, om een soepkip op te doen In ’t nachthok; ’t fluiten flapt tot vloek Als plots een Barnevelder kloek Fladdrend en kaaklend zich verraadt. ‘Verdomme,’ bromt hij, even kwaad, Maar denkt aan zijn gebedenboek, En wreekt zich met een handvol zaad Voor haar verschrikte bek…