Alle inzendingen van bert

ik begroet hem vandaag met weinig woorden en blijf nog een poosje in gedachten verzonken bij zijn beeltenis staan zie hem zitten, zwijgend in zijn oude leren stoel terwijl ik naar hem kijk zijn hand weer liefdevol in de mijne voel .…

haar lichaam nog een roerloos glooiend landschap vaag en zacht ontplooiend in het binnensijpelend licht zoals zij zich stilaan ontvouwt haar contouren krijgt mij zo nabij mij zo vertrouwd…

1. psalmodie ik droom mij blinder dan versluierd licht stem harp en luit tot vrome bede schouw deemoedig Sions heuvels beween het verloren vergezicht 2. de wind die waait verholen doch scheppende Geest waai als wind weer vrij zing Uw bruisend lied in alle talen over liefde, vurige liefde verrijs…

naam en plek spreken hier nog in schrijnende beelden waar oude barakken hun duister verleden nog tastbaar belichten waar vergrijsde mensen huilen om verzwegen jaren tussen ijzige prikkeldraden nimmer gewist…

zij staat er wat verloren bij wat naakter dan voorheen nu een verschoten krans van fletse bloesem op het gras haar zienderogen omringt meewarig kijk ik toe hoe haar lentepracht zo snel verwaait en zij als boom weer gewoon door het leven gaat, doch ieder jaar opnieuw ontluiken zal, mijn kleiner bestaan haast tijdloos overleeft…

Met ferme slagen geeft zij in onze kamer de hele en halve uren aan. Alsof zij zichzelf hervonden heeft, haar huiselijk getik mij ook hier vertrouwd in de oren klinkt. Wanneer zij slaat, mijn kindertijd zo nu en dan aanwezig lijkt. Wat en wie ik gaandeweg verloor in wazige beelden en klanken weer zie en hoor. Een zweem van heimwee…

met bloedrode stippen op hun stam stonden ze er treuriger bij, alsof ze voelden wat er komen ging want hoe vertel je oude bomen dat zij overbodig waren, moesten wijken voor een ruimer zicht wellicht waren ze liever een natuurlijke dood gestorven, doorheen de tijd vanzelf omgewaaid nog lang klonk na het harde geluid van de zaag hun zacht…

Iedereen kent het gevoel en iedereen weet wat ik bedoel. Dat gevoel ben ik er klaar voor wel of niet, dat idee bezorgt mij soms wel eens verdriet. Al die gedachtes wij met zijn twee en dan komt weer in je op Ja of Nee. Zijn we er nou klaar voor dat is de grote vraag, je bent vrienden en hebt ook wel eens kriebels in je maag. Soms zitten…

Ik plant mijn exen in de tuin ze mogen daar opnieuw ontluiken tussen beproevingen en puin tot teelgewassen of tot struiken en af en toe komt op hun kruin een bloem tot bloei, of hopen buiken zichzelf een beetje op tot duin waarop ik staan ga om te ruiken want hoe de wind ook keert of draait het geurt hier steeds naar oud verleden waarvan…

Natuurlijk mis ik jou, je was de zon je was de maan, tot zelfs de sterren maar ook voor mij het veel te verre het licht dat ik niet raken kon ik zweefde steeds jouw richting heen maar stortte dan op aarde neer geen weerstand had ik, geen verweer gebroken mens van kop tot teen een dwerg was ik in jouw heelal die dacht dat als hij vleugels…

. De weekendpapa wandelt door het park zijn dochtertje raapt enthousiast kastanjes op en toont ze één voor één kastanjes als haar ogen en gevonden net als papa die vanmorgen nog verloren was in de speeltuin kent ze Robin die met stenen gooit en ruzie krijgt van mama en van papa maar moet een weekendpapa ruzie geven hij ziet zijn dochtertje…

vandaag geen woorden voor het licht laat het gloren onuitgesproken en ook geen woorden voor mijn lief laat haar liever nog wat dromen nu zij nog roerloos naast me ligt in het pure wazige ochtendlicht mijn zinnen nog zachter dan zacht ten volle met haar versmolten…

Terwijl ze met het kastje speelt kreunt ze, licht voorovergebogen ‘natuurlijk heb ik rode ogen van al dat staren naar dat beeld !’ ze had hem graag een klap bedeeld ooit was zij wel zozeer bevlogen nu leeft ze dankzij mededogen terwijl ze zich hier dood verveelt maar doodgaan kan soms heel lang duren ze kijkt naar beelden op TV het moet…

hoe de kou me bij de lurven grijpt tot op het bot onderkoelt mij ondubbelzinnig naar warmte -jouw warmte verlangen doet…

kraaien vertakken zich in doorschijnende wilgen het land nu kaler en stiller nog barensmoe bij het krimpen der dagen zo tijdloos onaangeroerd…

Ik heb een ziel die zich verveelt in mij en alsmaar hoopt om te ontsnappen naar buiten toe staat zij te grappen maar diep van binnen wil ze vrij ik ben voor haar alleen maar muren met zicht op wat ze zo graag wil de hemel, zegt ze soms heel stil daar wil ze mij naartoe besturen maar ik zit hier zozeer op aarde zo zwaar van moed…

bladeren dobberen in stemmige tinten door een stille sloot, drijvend langs een verwaaide boom die gaandeweg doorzichtiger wordt, in mild oktober licht nu brozer wat eenzamer lijkt zoals hij roerloos naar 't water staart bij vlagen naar zonnige dagen reikt…

nog in het vroege langzaam kleurend uur gedompeld wacht ik geduldig op wind en vuur bij wat onzegbaar blijft haast tastbaar in mijn schoot geworpen wat zich schoorvoetend baren laat louter in schemerige woorden schuilen wil in zachte geluiden nog wazige beelden geborgen…

Er huist in mij een droog skelet wat beenderen, een ribbenkast een puzzel in elkaar gezet die hier en daar wat strammer past het durft behoorlijk hard te kraken als botjes draaien in hun kom van ’s morgens al bij het ontwaken de dokter noemt het ouderdom ik noem het kunst, een soort talent mijn innerlijke componist mijn nek, mijn rug,…

Een huisjesslak te Zwiep die daar de duizend meter liep in dertien dagen en een kwart vertrok – zei men – met valse start dus met haar huisje op haar rug moest zij bij aankomst weer terug ……

De dagen van jagen en veranderen zijn stap voor stap voorbijgegaan zo aangedaan ben ik en aangerijpt en tanend als de maand september dat vruchten van de bomen slaan en herfst de eerste kleur bekent waar zomer zich heeft afgewend en straks naar oud verleden geurt en al wat ik heb afgekeurd zal levend zijn en waar gebeurd en soms geschikt…

akkers liggen gerooid maar voldaan in het goudkleurend avondlicht ik verzink in het vergankelijk beeld van groei en vergaan overpeins hoe mijn kleine bestaan verlopen is wat er na de dood van mij nog over blijft misschien wel verder leeft en of er ook iemand te wachten staat in het ooit gedroomde hemels licht…

wat me al dagen belaagde leek opeens vervlogen toen ik zo licht als een veer door het warmend geel van volgroeide zonnebloemen werd opgenomen bijna dronken in het groen van parelend gras boven water kwam en wat me bedrukte plots verdwenen was terwijl ik naar ‘t weidse van helderblauwe luchten staarde er 'n vleugje vertrouwen…

De liefde wachtte geduldig af geschopt en afgewezen, dood gevroren weer ontdooid en weer verrezen en altijd nog een beetje bang ze wachtte, maar al lang niet meer op eeuwigheid, haar dromen kwijt zag zij in winterse seizoenen de schoonheid zelfs in het vergaan maar plots zou zij er toch weer staan rijzig, reikend en ontdaan van alle pek…

Een weerwolvin bij volle maan die graag een keer op stap wou gaan naar mannenvlees een groot begeren stond zich te waksen en te scheren want hoe je ’t draaien wilt of keren er vallen echt heel weinig heren op benen heel robuust behaard of vrouwen met een snor of baard ze epileerde ook haar staart en lakte daarna breed en groot de nagels…

In stilte zweeft de vrede over oorlog heen de raketten de geweren zwijgen niet de vijand zoekt het wit van de ogen van de vijand niemand kijkt omhoog in stilte zweeft de vrede hen voorbij.…

mag ik rustend in jouw okselholte kind zijn vragen stellen over aarde en de dood mag ik grijs jouw haren tellen en je wijsheid drinken als een kalf de melk mag ik – jouw hand in de mijne aan de hele nieuwe wereld wennen en achteraf de troost verkennen van verhalen zonder taal dan mag jij me minder plots verlaten…

Ik wou zo graag, maar wist niet wat iets hebben, dacht ik eerst, of doen ik wist dat ik iets nodig had geen euro’s, dollars, geen miljoen niets waar ik mensen mee kon kopen dat wist ik zeker, niets van macht maar iets dat dieper ging dan hopen iets dat met liefde werd verwacht ik wist zozeer dat ik het wilde zo heel intens, dat wat ik miste…

Hier sta ik dan, de tijd voorbij een kerkhof vol gesneuvelden maar al wat ik kan zien, ben jij jouw tengere gestalte, jouw felle blik de foto's die ik heb bewaard herinneringen opgebaard en telkens weer naar voor gehaald je straalt, je lacht, je kijkt verbaasd en veel te snel en overhaast ging alles als een storm weer heen hier sta ik…

Ik wandel langs het leven heen verzacht van aard, maar nooit verlost van het verleden, want hoe bemost een steen ook is, het blijft een steen zo staat het hier in mij geschreven met ouder worden zelfs gegrift de duinen, zand, de zee, de drift die overging, in overleven in vasthouden aan wie jij was voor mij dan toch, en aan de sporen die…