Alle inzendingen van chris

Prachtig en langzaam bloeit de tuin, in jong gras ligt de stilte, een handvol bloesem, een handschoen groen om takken van de winter. Het raam staat open, het gordijn beweegt, de wind gluurt binnen, zijn armen om de schaduw van de nacht die hem moet tillen. Zij slaapt, een zwaan, een vlinder door blad hoor ik zijn voeten gaan. -------…

Hij is zo mooi, zo droog, zacht leer, een zaak voor goud, een voor de ouderlingen op tafel neergelegde wel- gevulde, dungesleten kerkezak. De dood is een omhelzing van de wind waarachter van nature niets dan onbruik en dor geraamte zich bevindt. Een pad misschien, hij is zo oud zijn vleugels zijn vergaan, een plant als steen teruggevonden…

Het slapen bezig horen in het water, de struiken zien door wimpers van de nacht, naar konijnen tussen bomen staren. Zij kijken met hun rode oog mij aan. Het onbegrijpelijke slapen door de slaap heen overwogen op gevaar. ------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1993.…

Het slapen bezig horen in het water, de struiken zien door wimpers van de nacht, naar konijnen tussen bomen staren. Zij kijken met hun rode oog mij aan. Het onbegrijpelijke slapen door de slaap heen overwogen op gevaar. ------------------------------------- Uit: ' Verzameld werk', 1993.…

Stevige korte massieve gedaante zag ik door het doorschijnende water optornen tegen onzichtbare stormen, een steen gekoesterd aan de borst. Voorovergebogen kluizenaar verzonken in gedachten, stap na stap behoedzaam vorderend op de van keien vergeven grond. Onmogelijk was het als kind al de aandacht te trekken van een ijsbeer in een stuiter…

Zij is voor alles in, zij zegt op alles ja, er is geen bloem die zij niet met haar tong bejegent. En ook de lucht, er is geen plekje leegte dat zij overslaat -------------------------------------- uit: 'Onverzamelde gedichten', 2014.…

De eenden zijn met lucht alleen, zij reikhalzen naar water, zij eten van de lage kant en samen duchten zij de wind. Uit waar ze dreven weggejaagd spant vluchten hun verwachting strak op zoek naar nieuwer water dat zich aan ze koestert, poten bindt. ---------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1997.…

Zij kijkt mij aan met kleine stippen zij heeft geen naam, weegt niets, geen blad voelt zich betast hoe stijf ze ook zich vastklemt straks als ik het wil. Ze is een driehoek van wit dons, haar poten haken in mijn hand. Geluk waar toch geen naam voor is dan schoonheid die je zelf niet kent. Je hoort het suizen er is een betekenis het is…

Doodse achtermiddag, aalscholver op een tak waar de rivier het breedst is rimpelt het oppervlak. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

´s Avonds nog heel laat zit ze achter de piano en brengt aangeschoten vogelklanken en zwaargewonde lettergrepen voort, en wordt door niemand in huis begrepen omdat ze zo goed is denkt ze. Een leven lang is ze bezig met beginnen en opnieuw beginnen. La Mer van Debussy speelt ze steeds weer opnieuw en denkt daarin te horen het gehinnik…

Ik ben erachter wat het zeggen wil; alleen zijn eenzaamheid...... Brood, beschimmeld in de kast verroeste hark in het natte gras een vogel bij haar geroofde nest verlaten worden door de ander of iemand voor altijd afwezig. Beitel het maar in je geheugen: eenzaamheid een fata morgana in de woestijn alles om je heen vlucht weg. Een…

Ontmoeting Op een morgen ontmoette ik je, een zonsverduistering die aan mijn tafeltje voorbijging een eeuwig ogenblik lang. Vanachter mijn kopje koffie op het terras aan het strand zag ik je naderen en wist je herkende mij. Je negeerde mijn groet je negeerde mijn armzwaai je negeerde mij en je opgetrokken wenkbrauw was of een mug…

Verdwenen zijn ze de kennissen met hun indringende stemmen - ik adem rust. Het was uiteindelijk maar kort toch ben ik gestruikeld over hun woorden. Waarom toch niet de taal afschaffen om alles in kleuren af te drukken? Genoeg is zwart en gal met dwars daar doorheen in levensgroot hun initialen. Ik adem rust - de luchtdruk is…

In balans Berg, rots, een ravijn de tijd is van steen de stenen zijn tijdloos. De berg, een diep litteken, zonder beweging valt eeuwig het water. Ik word bevangen door onmetelijke rust, steen op steen op lucht. Voor mij de wereld die zich ontvouwt, onbeweeglijke zon. Dan even later...... Balans van duizeling weegt mijn schaduw…

Het water ligt ontdaan bijna van water onder stof, de bomen zien hun eigen ogen en ik door groen hun groen niet meer, ze zijn verborgen in de bomen. De lucht betrekt over het vee - wanneer het licht zo donker wordt licht fel het wit van koeien op. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

Onrust Steeds worden wij mensen onrustig als er zelfs maar in de verte wordt gepraat over God. Sterker nog: zelfs de geur van God hoe liefelijk die mocht zijn doet ons een blokje omlopen. Breng Hem liever een of ander offer laat alles maar branden wierook, hars, hout of papier laat de rook tegen de aarde slaan en verdwijn dan met haast…

Zo lang geleden al was het dat de eerste ver voor de anderen zijn eiland verliet, allen zijn hem een voor een achterna gegaan allen dezelfde weg. Overgebleven is er niemand meer op die ene na, alleen zijn huisje is nog bewoond verder is het eiland verlaten, leeg. Oud is hij wat doet hij hier nog niemand is er om hem gezelschap te houden…

De zee spreekt De zee nooit slapend, altijd wakend zoemt door mijn oren als een bij in haar korf. Achter mij staat een eenzame den waar de wind woorden uit schudt, geluiden stijgen op, spatten uiteen weer andere kruipen fluisterend als een geheim in mijn oren, alles is zwijgzaam van het luisteren. De zee komt trekt zich terug spreekt…

Pijn tranen zien stof is het uit het heelal. Ogen zien dingen die dagelijks groeien als een woekerend ziekte, binnen de muren van het lichaam ligt de scherpte van de nacht. Dit is de kennis van onwetendheid het mes met vlammen rusteloos midden in het hart. Laat mij je wakker schudden uit het dagelijkse uit de dingen die verdrukken…

De sterkste Hoe jong was ze toen ze al leerde wat het betekent om te blijven, en dat ze leerde wat bij elkaar hoorde, tafel en stoel, een kop bij een schotel en ook dat 'nu' hoorde bij 'toen.' Hoe jong was ze toen ze al leerde dat het meervoud van 'liefde' voor haar alleen maar betekent: ik? en dat het enkelvoud van 'gelukkig zijn' hetzelfde…

Mijn huis, mijn kasteel, ik zie het staan ik zie het vanuit later, veel later dat huis waarin ik eens leefde, het stond er, het staat er nog steeds. Dat huis, mijn kasteel aan die brede laan waar de prunussen bloeiden, die oude laan. Jij mijn lief, samen wandelden we door de tuin achter ons huis. Was het een kasteel met lakeien, met kanonnen…

Wij, een liefdespaar Wij zijn een paar een liefdespaar. Een paar waarmee de wereld begint, waarmee de wereld eindigt maar dat geen hof meer heeft geen hof van Eden. We zijn verjaagd uit die tuin we zijn veroordeeld om het opnieuw uit te vinden, om in die tuin, onze tuin van littekens bloemen te plukken van bloed, om die bloem een…

als ik bid dan zwijg ik vaak adem buitenaards een soort hunkering naar een bedding met het uitzicht naar binnen. Bidden is voor mij erkenning van onvermogen, het rumoer van binnen is dan oproer in het zand het bloed wordt getemd en de leegte is dan plotseling genade. Voor mij is bidden een eindeloos verliezen in een bodemloos bestand…

Windstil een man loopt door de straat onbestemde geluiden langs de ramen windstil in de verte vage geruchten schaduwen verlengen. Momenten van stilte de straat gewijde plaats waar de man loopt het licht gaat als een schuifdeur open. Het onbekende bereidt zijn invallen voor geen schreeuw niemand loopt te fluiten achter de ramen kamers…

Binnen mijn armen is jouw tempel de tempel van volmaakte liefde zonder grenzen en zonder uitleg waarin je jezelf kan zijn en totaal, zoals marmer zichzelf is en water, totaal. Kom binnen in die tempel, mijn armen, en dring door tot mijn ziel die een gift is, een gift voor jou, die je omwikkelen zal als een spin met draden met koorden…

Verleider......luister! Ik weet waar je woont in een bos van zwarte glasscherven niet meer is het dan een opgedroogde zee. Een begraafplaats is je woning waarin deuren eeuwig gesloten zijn en dode ogen door een doolhof dwalen. Verleider......luister! In die woonplaats van spinnenwebben dicteer je beslissingen van zout om die in wonden…

's Morgens vroeg staan ze daar in de miezerige regen op de rand van de stoep twee grijze jassen tegen elkaar aangeleund stijf van de kou vol afgedankt leven maar ook zo breekbaar zo weerloos als twee bloemen die zonder verwijt de tuinman aanzien die ze plukt. Daar staan ze doodstil in de regen twee onbeweeglijke schaduwen onder de…

Ik behoor tot het ras van aardbewoners die vechten voor hun leven net zoals vlammen die vonken spatten dodelijk doelbewust maar ook onverschillig zoals steenslag op de wegen. Ik behoor tot het ras van aardbewoners die wonen in een land waar staal- en napalmbomen weelderig bloeien en het brood gemalen wordt uit levend beenderenmeel. Het…

Nadat we uren hadden geslenterd door een onbekende stad die uit mijn herinnering naar boven kwam als een déjà-vu zoiets als een gestolde ervaring van wie ik wel is waar de eigenaar ben maar waar ik niet de hand op kon leggen, ontdekten wij gelijktijdig aangemoedigd door honger en dorst het restaurant, een rokerige ruimte waar de afzuiginstallatie…

In een kooi ben ik opgesloten een roerloos brandende kooi in een verlaten veld. Je bent er niet meer een vogel vloog de hemel tegemoet... Ik weet het wel God ziet mij staan in de zon Hij ziet mijn schaduw op de stenen Hij raakt mij aan maar voelen doe ik het niet. Ademloos staat mijn schaduw daar stil als in een luchtledige. Wat ben…