Netgedichten

netgedicht (nr. 51.938):

onrust

Onrust

Steeds worden wij mensen onrustig
als er zelfs maar in de verte
wordt gepraat over God.

Sterker nog:
zelfs de geur van God
hoe liefelijk die mocht zijn
doet ons een blokje omlopen.

Breng Hem liever een of ander offer
laat alles maar branden
wierook, hars, hout of papier
laat de rook tegen de aarde slaan
en verdwijn dan met haast.

Onrustig worden we van God
of van alles wat maar op Hem lijkt.

Soms krijgt iemand de lucht van God
van een God die de mens liefheeft.

Ze horen van en God die leeft
zelfs in de doden,
die niet sterft met de stervenden
niet vervliegt als een koortsgedachte
in een crematorium.

In hun voorstelling hebben zij
aan die God vleugels gegeven.
Wat hadden zij in gedachten
een zonnegod op zijn vlucht
door een vluchtend universum?

Of was het zo'n heel gewone
zo'n menselijke god
een alledaagse sigarenrokende god
in een schommelstoel?

Zelfs de gedachte aan God
maakt ons mensen onrustig,
levenden,
zelfs het denken aan de dood
sturen we de kamer uit.

Angst is onze erfenis
angst dat ook wij gekruisigd worden
angst dat we tevergeefs leven
de angst om opgesloten te zijn
in onszelf.

Maar ook de angst
om te verlangen naar een land
dat er niet is
een fictie.

De roep van: 'God waar ben je nu?'
Is dat een te zwaar geloof
dat verdund moet worden
met water
dat brandt als de hel?