Alle inzendingen van eLiZe augustinus

ze hebben de kroon van haar hoofd gehaald de schitterende stenen dof geschuurd een zwarte roofvogel is naar beneden gedaald het huis met rood wit dak dat ze heeft gehuurd het onheil van pijnen dat haar doormidden scheurt, de helse gloed doet buigen en bidden zie daar de witte zon de waterbron het rein fontein van bloed wonderlijk zoet…

ik ben nog niet dat wat je wilt ik blijf een mens die vecht tegen de adem van schoffering dat rijpt als rottend fruit hij geniet van macht en spuugt zijn gal in een emotionele waterval zuigt elke druppel energie uit bloed en vel moge de hemel zich erbarmen over de arme nu de meedogendheid uit 't hart is gebannen…

het is stil om me heen verdiept in wat er in mij , en om mij heen gebeurd raapt mijn ziel wijsheid uit het Woord we zijn hier op aarde voor een korte periode met een doel, terwijl de wereld woel en soms krijg je een schaapje van de kudde op je hart gedrukt waarvoor je zorg moet dragen; en zorg dragen in gebed is een grote kracht…

nu staat er een hek met prikkeldraad en stroom voor het landschap dat ik geschilderd heb de geur hing er vol en dicht onder het licht van de witte zon de volle bloesembomen; en woei naar verre streken, ze ademde de kussen van de witte zon zullen we het ooit weten uit welke richting de zwarte vogel kwam aangevlogen in duistere…

Alleen God weet waarom in 't best van onze dagen Dikwijls zoveel smart, zorg en stof tot klagen In tranen door 't groot verdriet, de jammerlijke plagen Toch zijt Gij o Heer, van d'aller-vroegste jaren Voor ons geweest een toevlucht in gevaren Onze Here Here, die wij ootmoedig eren Ook al schijnt ons niets te deren Kan in een wenk de mens…

Haar leeggezogen pen trilt in haar hand uit haar woorden kermt het lijden van al het kwade in het land.…

De god van luxe macht en weelde ver van het Heilig Woord de afgod die de mensheid eigenmachtig beelden die met de behoeftige niet deelden De god van luxe macht en weelde waaraan de dag van misdaad ontsteeg het verdorven vlees dat de Waarheid haat o, onnatuurlijke lust dat de kinderen schaadt Met Waarheid verhullende vrome handen en gestolen…

het schelle schaduwloze licht in de lange hal van het ziekenhuis tekent de behandeling op haar gezicht geroezemoes een mensenrij zit te wachten op de taxi voor de rit naar huis dichtbij elkander rondom de koffiemachine het gebabbel: blij om straks weer in het eigen bed te kunnen slapen terwijl de verpleegkundige in…

wat sta je daar omhoog te staren? verblindt door de koperen ploert die je het uitzicht beneemt ik zie hoe je tastend kreunend naar de ijskast loopt van de ronde blokjes uit het diepvriesvak bestemd voor de cola-rum tover je ijskompressen: legt ze op je ogen een gebroken stem uit de duisternis grijpt je bij de…

Daar sta je dan eenzaam in de kosmos doortrokken van ziekte en allerlei andere gevaren om je heen Is er nog een weg terug uit dit aan waanzin grenzende tijdperk de vreemde wanorde die ook ons huis is binnen gedrongen soms hebben we geen andere keus dan ons te verzoenen met ons lot Zoals de dichter zijn zwarte letters grift in poëzie iets…

De ruiter bestijgt het paard Schuift haar laarzen in de beugels De amazone spant de teugels Samen nemen zij de vaart In de open weide en voorbij 't voetbalveld Waar de jongen juichend werd geprezen Door zijn kornuiten; een doelpunt een held Waarvoor bij 't oranje de vlag wordt gehesen Verderop loopt in 't licht der hemelbogen Een man…

met de jaren komen de herinneringen periode aan de kindertijd och ; waar blijft de tijd heupwiegen op de rode stenen in de hoelahoep voor de huizen met de smalle ramen en de hoge grijze stoep…

nu ruisen de bomen in de lucht van koeienstront en apen in zacht gedempte stralen als je aan mij denkt herinner mij mijn woorden in de schittering van het zwaard dat de draak vermorzelde de zwarte kopie aan de andere kant van de doodsrivier als je aan mij denkt herinner mij mijn woorden voor nu en later…

ik ben verrast de herfst houdt de zomer vast ook al is 't misschien de laatste zwoele miezerige zomerdag stil wacht; ik ben boordevol mededogen om je trieste najaarsogen; kom geef me je hand en luister; de droeve melodie ruist door de bomen waar 't groen aan 't bleke geel niet kan ontkomen en wie kan zien aan mijn ogen dat…

in de stilte hurk jij neer en wacht tot het rode avondlicht zich langs de hemel spreidt ik zie de beklemming op je gelaat en hoe de blos je wangen verlaat…

Echtpaar Wij. zijn op vakantie geweest en opgeladen met veel energie; tot alle dag Hij door dominantie op het werk en zij bedeesd geen energie gehaald uit de aantrekking; de vlag aan de stok hangt slap en drijfnat uit het raam Zij zeurt; en hij snurkt; maar vrijdag is het weer Een toffe dag met een lang weekend en zo meer Voor mij de gelegenheid…

Brandschoon fluisteren de stenen van de dorpen tussen deze keien waar mijn hak is bleven haken ligt misschien een lang leven , ga dan niet ver van huis Muziek maak ik met lepels en met vorken onder de rode daken Tot in de verte zijn de zilveren akkoorden te horen met jouw klanken naar een ontbladerd voorjaar als herboren Tussen de takken schijnt…

ik vouw mijn handen en sla mijn wimperbogen op naar 't licht van Zijn ogen gedenk de wolken van doodsangst die boven de bergen hangen ruik de doodsgeur dat met zijn schaduw door de geschiedenis van het ontheemde volk gaat onder het gewicht van bloed dat zinloos is weggestroomd…

plotseling draait de wind zo grillig als het herfstgetij wisselen de lijnen voor alles is een tijd; een tijd om verantwoording af leggen een tijd om lief te hebben; een tijd om te troosten en een tijd om getroost te worden in Gods werken levend waar alles met liefde en hoop begint vinkt bloeit danst en musiceert het boven de nijdige…

de liefde is een hemelvuur ontsproten uit een heldere rivier jouw lied veranderd de wereld en verslaat de onderdrukkers jouw stem doet de doden schrikken in het ochtendgloren om het onschuldig veroordeelde bloed jouw liefde heft het glas omarmt zijn wederhelft zingt een kristalhelder lied en strooit het brood…

Belangrijk is dat je het licht niet zult vergeten als de vogels naar de warme streken en de stormwind langs je ramen giert…

schoon is het om de blaad’ren te zien zweven in de wind opgetild oker goud of geel getint ik kijk naar de bomen en zie hoe de rode gloed van de late zon zich langs de hemel spreidt ‘t hart breekt van t ontroerd mensen kind bij ‘t zien van ‘t kunstwerk tederheid dat weet dat na dit najaarsspel van blad en wind…

alles ademt blues het vuur ontsproten op de katoenvelden langs de oevers van de kristalheldere rivier de Mississippi ging het arme volk voorwaarts bij de luide klank van jouw gitaar stem en ziel met een lied dat de onderdrukkers versloeg in eenheid met het volk de klank van moed dat de kosmos omvat gaan wij opgetild…

hebt gij door het overdonderend geluid der klokken het knarsen van de leeuw zijn tanden niet gehoord? het hert met inzicht doorziet hem vlucht als het losgebroken konijn dat huppelt in het bos de gapende dieren overmeesterd in hun kooi van afgevallen bladeren en kromme kale takken onverzadigd en weg zinkt met het drijfzand…

er schommelt een leliebloem van zachtheid een lied van leven, liefde dat zegt dat alles aanwezig is dwars door de angst voor het onheil dat over de kosmos kan komen luisteren naar de stem van het licht, en kijken met ogen dieper dan de zee rondom de klanken van verwarde ranken die ongetemperd zijn zoals de slimme vossen die energie…

ik herinner me weinig meer dan het hunkeren naar je warm vel voorgoed bemind te zijn in de stilte na de jubelende stemmen op weg naar huis met de ganzenhuid nog op de armen ik herinner me weinig meer dan dat zangvogels uit de boom niet kunnen vallen door wind en brandend getij terwijl ik de stenen van de tijd hard en ongenaakbaar…

vanachter mijn raam zie ik de takken treurig in de grijze wolken hangen de wind zingt een droevig lied dat mijn peinzen drijft naar wat woordloos bleef het raadsel dat me tekent in de zwijgende stilte die het zingen niet verhinderen in het betoverend gouden licht dat me heilig is een vonkje poëzie in het gewoel…

slechts de witte lelies weten het wanneer ze luisteren naar het ruisen van de wind achter een optrekkende mist van tranen, troost daar waar de vlinder zijn vleugels spreid terwijl de arme dichter met een veer tussen de vingers de kwalen lichter schrijft balsemende woorden honing dat de rauwe wonden zalft, een nieuw mens de hoop…

ze verdwenen bij horden tegelijk zonder afscheid nemen overal en nergens meer alleen de warme wind verzette zich nog tilde sterren op met het eeuwigheid lied een bloemenkrans gevlochten met kralen parels om te herdenken 't herdenken van slachtoffers die zijn gevallen in de tweede wereldoorlog alle mensen die onvolwaardig…

Het toornig wolkendek trekt langzaam dicht hoge toppen van de bomen zijn onzichtbaar De mist hangt in slierten haar voor haar gezicht in 't wazig doolhof trekken de uren voorbij 't gevaar Zingt haar bloed dat de bladertjes rood zijgen doet op het water waar de spiegelende zwanen drijven Sierlijke schoonheid de schemer blauwt door twijgen…