Alle inzendingen van elze

er was geen verwantschap, geen voelende betekenis slechts wat ademgeruis deelden we in veel te kleine ruimtes toch was ik de stoet, de karavaan die door ’t maaiveld de zorgeloze moest leiden, nog sta ik centraal als de locomotief zich pluimt binnen mijn kadestraal mijn verlangens waren diep, steeds weer zocht ik droefenis in blijde gezichten…

nog treur ik in mijn hoek en peuter aan de voegen die kruimelig tegen me praten zojuist de bel gehoord maar niemand komt me halen zou de juf me vergeten zijn of ben ik onzichtbaar en is het maar een gedachte dat ik besta…

het flamboyante strijkorkest dat binnenskamers hoge noten scoort deelt bij node mee dat de curve die twee lijnen tot cirkel musiceerde het houvast aan de dagelijks patroon zal moeten onderbreken de dirigent wat klein van stuk kan het maatwerk niet langer inzoomen naar de behoefte van deze tijd een culturele dood die zwijgt in tegenspraak…

is levenslot de gang naar het spektakel waarin onze vingers haken in het steengruis van onze verbintenis, die een deel van ons leven herinnert in hoop en vrees monumentale gedenken, de hoeksteen van ons tweeën kunnen we dichten in een perkamenten boek, want oud worden is een keus maar het gerezen verdriet watertandt in een drieluik van besef…

mijn laatste hoop schuurt als een anker vol berouw over het zand waar wij onze namen van dichtbij leerden kennen woorden waren twijfelachtig daarom was het spreken ons niet gegund we hoorden elkander in de klankschaal die onze dromen leerde om met gesloten ogen verre sprongen te maken maar jij sprong en durfde het vallen aan ik bleef achter…

leer mij ook hoe jij met je vingers door de bladeren van een boek schuifelt en als een stille sopraan het belezende temt in jouw eigen sfeer terwijl de koffie dampend jouw silhouet verheerlijkt in mijn droom ik kan geen nacht meer in jou bespeuren terwijl mijn ogen nog kleven aan de schepping waar ik nog drijvende was in een alsmaar zinkende…

had ik jou al niet gevraagd om de hemel gewoon hemel te laten zijn en jouw messcherpe blikken te wenden naar de spiegel, waar jij al lang geleden niet meer zichtbaar in bent jij vertraagde zelfs het verdwijnen van de winter toen in mei de zomer ging bloeien, maar ondertussen likte jij wel aan de ijspegels in mijn hand die ik te duur had…

deze herfst baarde een nieuwe ent in een partita waar liefde eindeloos wordt gevoed, een vrucht die weliswaar nog kwetsbaar zijn handjes vouwt maar vertrouwd zijn droom kan sluiten een leven die deze eeuw zal kennen in rampen die nooit gezegd de bezemwagen is van het leed dat ons aller moeder aarde draagt doch waar klaaggezang de monden…

ik wil groot zijn in het land waar ik van hou mijn eigen ingetekende maat staat pardoes wanneer ’t geluk als klevend boter uit de hemel valt het beste van het niet zijn krast de staar van mijn netvlies zoals ik ga - door een groot komkommerveld waar ik de kleinste voor het laatst bewaar overwinningen zonder zege is als het grijs tussen…

Een houten kleed in gebaren slechts wat wijn alles lijkt gebroken in een oud herfstig hart tegen het raam plakt een stukje opgewaaide dood het terras staart groen het is mos, het zachte van het geniep dat me laat vallen in de herinnering van een vergeten zomer…

de geur van zweet sterker dan de gang van de laatste ronde in mijn goede jaren wanneer ik gewonnen mijn hoek opzocht en het geronnen bloed met de handschoen van de bovenlip schraapte de pijn was niets bij het nu beleden leed wanneer ik gestrekt op het canvas de hemel in mij probeer te dromen en de laatste blauwe lucht tracht te drinken al…

en ik mijn droom fantaseer waar ik in fabelen door krochten marcheer en hoerensteegen markeer door te urineren tegen hoekstenen van steeds een nieuw adres de diepgang van de gracht waar mijn kiel in is blijven staan of gehaakt aan de bodem en het eind van een oud leven ergens blijft mijn hart steken in bovenstaande woorden en wil ik…

is doodgaan de kerk die ons scheidt van hemel en ras, ‘k vraag me af wie schoolt mij rijk en voedt mijn bange hart is het mijn sponde waar ik eeuwig in zal geraken wanneer mijn benen de zoetheden gaan mennen die mijn geest voor ogen had? of kwijlt mijn mond die scheef getrokken door ’t infarct de lekkernijen niet weerstaan en sterft…

hoe bedreven de geest verrijst boven de klanken van geduld laakt het lichaam de behoefte aan warmte en wijsheid bedwelmd schittert het blauw van de tv door een traan van het rechteroog alhoewel dag veertien volmondig het weten flankeert van wijze witte jassen woorden is deze onrust als knisperend van grind op mijn graf geen dag zal nog…

ze zijn niet eenzaam al is hun naam slechts een vink in het woordenboek dat onzijdig vertaalt of ze liggen onder een berg humus of wat afval uit de goot de hemel breekt wetten al oogt de zon nog warm toch schijnt eenvoud de balans te zijn tussen tijd en een ademsnik op één vierkante meter…

de laatste scherven van geluk gelijmd met deeltjes geduld niet voor lang want het ruiterpad is leeg van paarden en vol van wind het halssnoer hangt van nek naar stuit voeg daartoe iets van specie of cement roer de dagen door de weken en zie, de ziel zal breken het licht zondert de schaduw ver vanaf mijn reikwijdte, draagt de molensteen…

deze zondvloed kent geen verborgen land waar vogels de zee verkennen om hun ranke voeten te laten rusten op het afgematte drijfhout wat zich eens een schip mocht noemen het is koud varen met een gebroken roer een doemscenario zonder kunst herkent het pikhouweel om spaanders te hakken van het teveel aan rust, een wond waarvan de hechtdraad…

er zullen nachten zijn waarin ik jou zal zoeken, je willen voelen en het gordijn dat tussen ons is gevallen willen oprapen en het duister van de nacht willen tegenhouden er zullen dagen zijn dat jij mij hoort roepen, me willen omhelzen terwijl mijn lichaam niet meer is, wel slechts een gedachte die je kan raken deze momenten herinneren…

jouw spil was niet de as waarom je draaide, het was de plaats het moment waar het sterven in jou de dood ontmoette het klikte, het voelde als geslachtsrijp het genieten van een ontembaar verlangen dat werd gesluierd met witte vlokken die de daad verhulden met kou en wonden waarvan het bloed reeds was gestold jij evenaarde zoals het vuur…

de smalle gang herleeft nu een nieuw jaargetijde zich kleedt naar de wens van de natuur, zo ook is het handvest dat door jou geschreven mijn kraag kreukelt zodra het donker bij het avondeten aanschuift het licht op een zacht pitje, het bleekje ondergewaardeerd toont toch de trots waarop ik heb gelegen en ik ken mijn weg in het duister…

de dood maakt witte letters in het zwart en gelezen bij het laatste beetje licht schrijf ik in het kort dit dicht * achter gesloten deuren tatoeëert mijn hart de namen van mijn naasten, het gemis schreit het leven vaarwel, de laatste klant, 'k zal me moeten haasten geen lijnen meer om in te kleuren slechts wat witte en roze linten…

vanaf een grote hoogte kijk ik het leven aan, de dood van de oude dame is slechts een wond die sluit haar gezicht lijkt vertrapt maar is slechts een bladzijde uit een oud geschrift, geen doctorale betekenissen of een afdruk van de grijns die haar heeft verstikt de dood maakt hindernissen en spreekt van binnen uit bemoeienissen die streelden…

ik herfstte in het monogaam liet jouw gebed de vrije loop plukte uit een verre boom vruchten die ik niet had mogen eten jij snoeide niet terug, maar liet de akker het koren rijpen, pelde mijn behoeftes aan eens mijn gegeven belofte en traanden je wangen op mijn lege kussen nu september ik naar de herfst en sterf in mijn nachtelijke adempauzes…

het strakke blauw van de hemel trekt sporen over het vlakke land de dauwoedemen ademen hun vrijheid om tenslotte te verdwijnen in het niets ik ken geen bergen die hoger zijn luchtkastanjes nog niet gerijpt in hun stekelige huis vallen te vroeg blijven ongeraapt kleven en leiden de herfst naar weer een ongerept seizoen het…

Jouw rok zie ik nog waaien in de bonte avonturenwind waar zomer en de herfst elkander raakten tegen de winter keerden je ogen zich tegen het felle leven het geven ging wel, maar het nemen was als aderlaten in een lichaam zonder bloed nog steeds jaag ik in de sneeuw jouw stappen na, dezelfde sneeuw die jou in de dood begroef, soms overstijg…

Als een wals is deze schone ochtend op me neer gestreken doch het plaatsen van mijn voeten is in tijd gebleven…

Een vleugje kind Aan de rand Van het bestaan Waar wind en vaandel Het gezicht beitelen In jaartellingen Die nog zijn te gaan…

ik zie stijgende rivieren en klimmende handen die alles grijpen die het lichaam kunnen dragen, smachtende blikken die de dood willen vermijden het geraas van de aarde kent talen die we niet begrijpen het verstaan van woorden die schreeuwen zijn onhoorbaar het vluchten deelt het lijden met beelden op het journaal en ik, ik kan slechts…

de verpakking is wat gelig, geler bestaat bijna niet toch is het ontbijt te laat begonnen en zijn de treden van de trap te zwaar beladen – in elk geval voor mij de houdbaarheid nog niet aan datum en is het zuur te rijp voor deze dag was het maar nacht en snel maar morgen dan peuterde ik het etiket van de fles geniet van het ogenblik zeg…

mijn lederenhuid weerstaat de volmaaktheid van mijn dromen, het pad dat me drijft langs opgedroogde vennen en afgegraven wierden voedt mijn gedachte met zinnen die ik niet wil spreken het zijn slechts grauwe kleuren die het sterven bespoedigen in een lichaam dat zijn adem sprokkelt in een wereld die de zijne niet is het doel…