Netgedichten

netgedicht (nr. 35.673):

dag acht

deze zondvloed kent geen verborgen land
waar vogels de zee verkennen om hun
ranke voeten te laten rusten op het afgematte
drijfhout wat zich eens een schip mocht noemen

het is koud varen met een gebroken roer

een doemscenario zonder kunst
herkent het pikhouweel om spaanders
te hakken van het teveel aan rust, een wond
waarvan de hechtdraad asymmetrisch
de oevers tracht te helen versmalt
slechts het zicht op de horizon

midscheeps loodst nog wel mijn trots
ons door de branding, doch wanneer het roer
stuurloos blijft zal het land voor eeuwig
onder het water bedolven zijn en zal mijn loods
zich eigenen aan een zelf geworpen boei

Toelichting:
ben aan bed gekluisterd en zwijmel wat met gemorfineerde woorden