Alle inzendingen van jan haak

Zo plots zat jij toen achter bij mij daar op de fiets we gingen naar je vader want die wist nog van niets Nog niets van al datgene wat ik hem vragen wou dat ik van alle dagen het liefste was bij jou Jouw vader moest hard lachen en was mij even voor hij zei dat ik te jong was dus fietsten wij maar door Zo fietste ik wind tegen en dacht…

De wereld ging hem uit toen hij de uitkomst niet kon velen en dus suste hij de schade met een vinger op haar mond Toe - zeg maar niets mijn liefste Lieve zuster die hem wat kon schelen en hij trok gehaast de deur dicht met een sleepspoor op de grond Het was gebeurd - niets aan te doen wat zand erover - liefst kastelen al wat overbleef was…

Buiten spelen tussen sterren op gedroomde witte stenen waar de aarde niet van hier was maar een stipje van de maan een blauwe fee in zwart fluweel die zilverlichtend werd beschenen zoals astronauten zagen lichtjes dansend op hun tenen In een zee die niet van hier was zoveel mijlen hier vandaan en kon verstillen als je wou zo aan de rand…

Jij vertelde mij met letters en een knieval er nog bij wat jij met mij wilde delen maar nog nooit tegen mij zei en ik zag er met een traan het woordje HUWELIJK ontstaan raakte buiten al mijn zinnen was zo vreselijk ontdaan want hoewel het lief bedoeld was en doorspekt van vleierij ging hier toch de drie keer letterwaarde aan mijn neus voorbij…

Op dromen rijdt mijn wolkentrein door strobolicht langs oosterlijn met speelgoedvogels voor het raam waar noorderlicht mijn gids zal zijn op hemelsporen buitengaats door stiltes die ik achterlaat stationnetjes van Nooitgedacht gebouwd op slechts één spinnendraad Ik laat mijn zere ogen gaan op wolken hier niet ver vandaan waar Kleine Beer…

Het was of ik je al kende Zo kwam jij aan mij voorbij In één seconde van de tijd Waarin een sprookje werd geboren Want jij gaf iets ongewoons door En betoverde met woorden En veroverde mijn hart, zo mooi ik kende je maar pas Want jij was, zoals ik was Een sprookjesmaker eersteklas En je strooide kruimels liefde Als Klein Duimpje steeds…

Op lege dagen - zoals deze wanneer vogels weggevlogen mij verlieten voor een verte die ik nemen kon wellicht dacht ik aan langvergane dagen van verlaten witte wolken die genomen door de vogels zomerden in vergezicht In winters hing ik niet aan slaap die was voor dwazen - radelozen nee - nog liever brandde ik mijn ogen rood in evenwicht…

Dansen met een vlinder op de middelmaat van vragen waar jij groter wilde lijken dan wat paste in je hand kleine emmertjes met zand zo licht gedragen naar het water zomaar tranen zou verslikken in weerschittering van jaren Zoveel dingen die jij anders zag maar niet meer terug kon draaien niet voor hem - die kleine man met wie jij vlinderde…

Twee schollen - ach twee schollen hoe ze vielen op het pad van de viskar van de bode die Vrouw Holle had ontboden alleen was het wel wat snode dat de Genius vergat dat vrouw Holle zoals altijd wel weer iets te hollen had Vrouw Holle - ach vrouw Holle viel gestuiterd met haar gat in de hemel van de Goden waar ze rondjes rent voor doden…

Met een banvloek op de deur lag zelfs de dood vooringenomen in het voorportaal der Liefde tussen heiligen van steen waar hij alleen ging als verdoemde en als schandvlek werd verstoten van het zondagskind dat feestend in hun armen werd gesloten Want zij hielden voet bij stuk achter facades die zij troonden en van kansels waar geluk steeds…

Ik wou dat ik jou kon vertellen Waarom sterren konden stralen Waarom mensen konden blozen Onder wolken, uit het zicht Wij vliegen hoog aan hen voorbij hier Op dit hemelbed van rozen Over wolken die voorbij gaan Over huizen zonder licht Jij hebt jouw wereld opgetild Op wolken die jou zullen dragen En zo zul jij in voorbij gaan Dragen wat…

Eerste stenen werden huizen door lantaarntjes beschenen laantjes blijmoed lange straten pleinen voor het groots plezier boerendorpen werden samen in één nacht miljoenensteden verre landen continenten losgeraakt in werelddelen Hij verslikte zich er in naarmate alles groter zag in panorama van zijn oog te groot zo ver hij had gekeken hoe…

Het was nog geen maand geleden dat wij -nuchter als wij zijn- overwinningen bestreden want ons ego was te klein Maar nu weten we het zeker er valt niets meer aan te doen morgen winnen wij de beker morgen zijn wij kampioen !…

Nu mijn zitbank was versleten moest ik wel een nieuwe kopen trok de winkeldeuren open van de meubelboulevard hoorde achter mij een hijgen hoge hakken sneller lopen almaar sneller en maar sneller tot ze kwamen bij elkaar Kan ik U helpen hier misschien klonk er haar stem wat uitgeschoten zoekt U stof of iets van leer iets voor een bad of…

Ook al wilt U alles weten van mijn nieuwste cavia en van de steenpuist op mijn rug die morgen open wordt gesneden en van koekjes bij de koffie die ik niet heb opgegeten toch deel ik het U niet mede laat geen commentaren na Want nee, ik ben geen twitteraar zo'n bijdetijdse babbelaar die steeds zijn grote boodschap kwijt moet in het openbaar…

Haar man belde die middag en vertelde haar gedwee dat zijn baas ook mee naar huis kwam en hij at een hapje mee Haastig pakte ze haar fietsje en ze trapte fanatiek voor een haasje naar de slager want zo'n baas eet vast wel chic Na een uurtje was ze thuis en maakte snel voor het vertoon met een sopje heel het huis en ook de hamsterkooi…

Ze dulden niet de ouderlijke orde de kinderen van nu die zonder schuld toch wisten dat ze ouder zouden worden zoals hun ouders werden door hun engelen geduld…

Twee vleugels had je onverwacht zo om mij heen geschoven je witte licht omarmde mij en zou mij snel verdoven Je ogen straalden zomerzacht ik kon het niet geloven een engel was je tot je zei -ga je mee naar boven ?-…

Ze hoorden dat het onzin was een fabeltje van dwazen en de kinderen van morgen leerden braaf het uit hun hoofd want wat gedrukt stond - dat was waar met ogen die het zelf lazen ook al was de leugen plat die zondermeer maar werd geloofd zo plat als middeleeuwse aarde waar Verlichting werd gedoofd En we draaiden en we draaiden om onszelf…

Lente is... als een wit paard dat rollend op zijn rug vervuld van zonnepret in een pas uitgekomen wei de eerste madeliefjes plet…

Vandaag werd gepast en gedragen door raven de laatste gezant van de stilte begraven Het was niet zijn land dat vreemd van verbazen zich enkel nog vond in trillende glazen Hij stierf op straten in eindeloos razen waar spelden verloren slechts vielen voor dwazen Vandaag werd de stilte door raven begraven slechts een huilende hond…

Ik las in jouw gedachten Zoete dromen van een kind Dat blijft zoeken naar houvast Om in een sprookje te verdwijnen Haastig zoekend naar geluk Naar iets dat altijd maar kon blijven Iets dat scherven weer tot glas brengt Iets dat ogen weer doet schijnen En twee mooie stenen raapte ik Gelegen op jouw pad Hield ze vast met de gedachte Wie jij…

Langzaam gleed zij uit mijn hand mijn koningin van licht die onttroond in haar laatste uur de vuige vuurzee nader kwam om zich tenslotte leeggezogen over te geven aan een kleine witte dwerg die niemand ooit zou zien de nacht was nog nooit zo koud geweest…

Steeds als Henk weer ging verbouwen en met stenen liep te sjouwen voor een muurtje dat hij maken zou dan was hij de sigaar want zijn vrouw die er op toe zag en als sfinx er op de bank lag klaagde meters steen en been en gaf hem zinloos commentaar Zeg Henk, je moet het zelf weten maar je bent een steen vergeten en dus zeg ik het maar even…

Wij zijn kinderen van eenvoud ooit uit sterrenstof geboren opgestaan in vroege morgen toen haar zonnewind verscheen en zo hingen wij er jaren in oneindig navelstaren onverzadigd aan haar rokken als haar schemerlicht verdween En toch - zij liet ons steeds geloven in haar zee van regenbogen die zij strooide over velden met verdwaalde hagelsteen…

Zeg mij, wie ik voor jou was Toen jij dat schilderij nog was En jij geharnast in vernis De wereld vierkant hebt bekeken Hoe jij langzaam hier ontstond Met mooie ogen, zoete mond En mijn penselen jou vereeuwigden En langs jouw wangen streken Hoe verliefd jij soms kon zijn Tussen acryl en terpentijn En jij je zomaar toen liet kussen Haren…

Ja lach maar - toe lach maar bijna kostte het mijn leven toen ik staande in mijn hemd en door de haast wat ongeremd er met de Franse slag mijn kraag nog snel een strijkbeurt had gegeven Het is een zoenvlek - zei ik steeds maar oogstte enkel medeleven…

Nee- ik kon het je niet zeggen en je kon er niets aan doen want je zou het niet begrijpen wat gebeurd is met mij toen dus liep ik met jou de pier af voor een allerlaatste zoen Want je ging met hen de zee op om te varen op de vliet en toen jij was uitgevaren schreeuwde ik mijn groots verdriet tot de golven die weeklaagden alleen jij wist…

Met mijn uitpuilende ogen die ik graag de kost wou geven zag ik prachtig vervolmaakt op een bitter andijvieblad gestoofde blokjes pastinaken met vier reepjes bloemkoolstelen die met - iets nog van een zeebaars kiekeboetje wilden spelen op dat veel te grote bord waar ik een spruitje nog van at dat er alleen lag en niet snapte dat ik berenhonger…

God gaf me de vleugels om zinnen te geven aan maanlicht dat even zich druppelt in dauw Hij gaf mij alleen niet de kracht om verheven die woorden te weven die ik jou zeggen wou Toen heb ik mijn vleugels aan Hem teruggegeven uit angst dat in streven ik niets zeggen zou Maar nu ik je hand voel zal ik hier weer zweven op vleugels van…