Netgedichten

netgedicht (nr. 39.112):

Als Sneeuwwitje

Eerste stenen werden huizen
door lantaarntjes beschenen
laantjes blijmoed lange straten
pleinen voor het groots plezier
boerendorpen werden samen
in één nacht miljoenensteden
verre landen continenten
losgeraakt in werelddelen

Hij verslikte zich er in
naarmate alles groter zag
in panorama van zijn oog
te groot zo ver hij had gekeken
hoe een erwt tot bonenstaak
voorbij de maan reeds was gerezen
nee, hij kon er niet in klimmen
viel in duizeling beneden

Hij verslikte zich er in
zoals de wolf in Roodkapje
als Klein Duimpje in zijn kruimels
als Sneeuwwitje in een appel

Hij verslikte zich er in
totdat hij zelf was verdwenen
klein genoeg om in een sprookje
door te gaan voor wie hij was
een roze wolk toverlicht
om werelddelen door te geven
verre landen te verleiden
leven in miljoenensteden
dauw te trappen in de dorpen
en op pleinen die hij zag
alle straten lief te hebben
door lantaarntjes beschenen

Laat het regenen vandaag
op alle huizen nog vandaag
om door te gaan voor wie hij was
als eerste op de eerste stenen