Netgedichten

netgedicht (nr. 31.145):

Stenen Kus

Met een banvloek op de deur
lag zelfs de dood vooringenomen
in het voorportaal der Liefde
tussen heiligen van steen
waar hij alleen ging als verdoemde
en als schandvlek werd verstoten
van het zondagskind dat feestend
in hun armen werd gesloten

Want zij hielden voet bij stuk
achter facades die zij troonden
en van kansels waar geluk
steeds met hun hoogste woord verscheen
met al het brood dat zij er braken
als geloftes - die zij kroonden
voor een koning die zij waren
van een land waar niemand woonde
voor de zonde die zij waren
uit hun duizenden verhalen
maar in biecht voor het gemak
steeds met een lach konden verschonen

Nee - zij waren allen één
zij waren heiligen van steen
zij zagen niet hoe verderop de zon
een lente had ontloken
en voor iedereen die naakt was
er haar licht had opgestoken