Alle inzendingen van julius dreyfsandt zu schlamm

soms vraag ik me af door wie ik echt wordt gekend zo ik mezelf al begrijp immers wat is mij bewust bekend als ik word geraakt binnen de cirkel van het bestaan ben ik dan mijn eigen draagbaar van gemist verstaan in het nu of in het verleden in de verwachting, zit ik in een draaimolen als ik dit moment verklaar ik zie die ander…

niet dat ik haar zoek of juist wel het zal de lente zijn die mij beroert of verlang ik naar mijn huis waar de duif koert ik zie hem vaak in de ochtend op het hekje waar nu, zo neem ik waar, iets gevlekt in een prille struik loert verlang ik naar jou of juist niet verzamel ik enkel stenen om te stapelen en sta ik op mijn…

over de jaren heen groeit in mij een verlangen naar huis niet dat mijn gevoel in oude dromen blijft hangen mijn hart gaat naar daar waar ik nimmer ben geweest plekken die mij van verre raken, het is mijn ziel, zo denk ik die nog dieper zoekt naar wat reeds in mij is of toch wel naar verwachtingen die op mijn weg…

zo laat nog in de avond zeker, deze dag nadert zijn einde prevelt al doende mijn stem het gebed van wat was, over vandaag, dus haast het oude zijnde ik ben nu en hier in gedachten verzonken doch ook zowaar reeds zwevend op weg naar boven al raak ik door de jaren wel vaker verstrikt in verder kijken, soms gelijk aan…

morgen kom jij zo vroeg al in mijn huidige dagen je armpjes zijn dan wijd geopend alsof jij mij zegt zal ik jou dragen dat doen je ogen ook van nature, zo onbevangen wie is nu bij wie te gast of delen wij elkaar voel je misschien ook mijn verlangen wie kan dan later echt zeggen heb ik op jou of jij op mij gepast…

ik was vergeten hoe groot je ogen waren of hoe speels zij konden zijn zag dat weer even 't wist opnieuw mijn hartstocht te verklaren was vergeten hoe mooi je was en mijn wereld wist te bespelen met de lachende flirt die ik op je lippen las en jouw woorden mijn hart streelden terwijl ik mij verbeeldde dat jij enkel…

de draagkracht van lijf en geest kan het scheppend vermogen allengs minder doen belonen ik heb lang de rek kunnen gedogen maar ontmoet thans de grens waar het verstand moet tonen dat mijn adem stilaan achterblijft dat een nieuwe uitdaging van haar vervulling wegdrijft en ik gedwongen word tot mijn aardse vertraging ik zal…

niet zomaar keer ik mijn gezicht naar je toe en ditmaal zonder glas je ziet het gewicht onder mijn ogen weliswaar gezakt maar ik ben geenszins levensmoe ik betrap mezelf op een lichte lach althans zo neem ik het waar het maakt, denk ik, van naderend licht gewag zij zegt, ik wil ook uw oren zien, de wet schrijft…

dagen dragen traag over lege nachten heen donker verslindt het licht 'k hoor stil geween achter handen, ze bedekken je gezicht juist als dagen gaan lengen en men verhaalt van hoop zie ik je in jouw stilte zuchten gevoelens laten zich mengen kennen geen reinigende doop het zijn die dagen die traag dragen en ik je hand wil…

ja, ik zie u wel denken in welke wereld vertoeft hij, die turende grijze zal hij naar gisteren wenken of nu al naar de dag van morgen in een golf van melancholie; in koude of warmte geborgen ik zie vlammen die vervliegen uit brandend hout dat haast tot as is teruggekeerd en kijk in de haard naar mijn jeugd waar ik met het…

hoe voelt gij vraagt iemand mij, zomaar "en plein public" geef ik iets prijs als ik in mijn diepste glij en kond doe van roerselen die ergens klinken als muziek met tussen de balken mijn eigen wisselende wijs gister ging ik nog onbestemd over wegen van verwachting thans weer over paden waar mijn zin wordt afgeremd en…

ik zag voor het eerst diepte in de verte van haar blik ontmoette haar even was er een kier kijk mij hier leek zij te zeggen een open gebaar met zuchtende slik pas nu dringt het tot mij door, hier keek een kind even uit de wind weg van een dwingend koor; was zij wel ooit bemind tot het moment, hiervoor hoe zij dat ervoer kan ik…

vaak zie ik de mens, alleen als ik hem passeer of hij mij soms kijken we elkaar aan dan hebben we iets gemeen niet altijd zijn de ogen open zeker, de leden zijn uit elkaar maar kunnen zich nog tonen als waren zij gebroken of in een vluchtig wuif gebaar groeten of hooghartig honen aan een uiterlijke rimpel herken ik iets meer in het gezicht…

ken je ook dat ontglippen van wat je dacht vast te hebben of de idee je wereld dagelijks uit de krant te kunnen knippen, dat het blijkt niet meer te zijn dan een farce, iets dat was mijn handen lijken dan te trillen alles, ja alles wil als zand door mijn vingers slippen zo voelt ook soms de liefde dralend aan haast stuurloos…

werwaarts ga ik als deze kromme allee, aldaar zich kruist met het pad waar links en rechts nog bramen rusten in de nevel en het vocht van sappig gras mijn blote voeten wassen omdat najaarswarmte zich laat gelden, werwaarts ga ik wat ligt ten grondslag aan een te verkiezen richting ga ik af op gevoel dan wel het redelijk denken u kent…

de tijd gaat voorbij aan mijn binnenbeeld zij toont de varianten van dezelfde ervaringen van het begin tot nu of al dan niet daarvoor geteeld maar duidelijk van meerdere kanten in een caleidoscoop van verklaringen ik geraak dan dieper bewust het leidt vaak tot plotse openbaringen alsof ik uit een slaap ontwaak er is dan even niets dat…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht opnieuw, gelijk de mens is, een andere schim * ik was van mijn schepping getuige en kon wederom de horizon verklaren…

vandaag stond ik langs de lijn voor een dag geschorst of meer vertoefde even nog in schone schijn moest echter naar leegte uitwijken aldaar ging de werkelijkheid redeloos en onstuimig te keer voelt u zich ook wel eens teveel dat moet haast wel iedereen neemt daar ooit aan deel of zou het zo zijn dat het eigen is aan de mens per saldo…

zie mij als dichter bij de nacht, gedachten van de dag zijn bevlekt en bevracht maar eindelijk zonder gezag lossen op in het dagelijks zweet zout, zuur, vreugd en leed ik maak van de hemel gewag de plek waar niets er toe doet enkel de pendule tikt zijn gang er is even iets wat niet moet behoudens de letters die ik nog even niet bevroed…

plots word ik mij weer gewaar van het ruisen van de wind een gevoel vol van verwondering dat ik zo vaak als muziek heb bemind bladeren laten de geliefde zomer achter als ware het voortaan een vreemdeling zij moeten zich van haar onthechten om te vergaan op de bodem van verwachting waar zij zich met het aardse zullen vervlechten zelfs mensen…

ik denk terug aan hoe het was overzie de gelopen weg alles lijkt nog zo pas zo snel als ik het zeg komt mij voor gaat alles dan teloor neen, ik word nog steeds die ik ben anders wel en toch in wezen als te voor als ik al memoires zou schrijven, op een kladblok van grijspapier zet ik nu nog geen punt ik wacht op wat nog boven…

nog altijd ontmoet ik mannen en vrouwen die iedere dag of nacht, soms in het zweet, rouwen als slachtoffer van toen; wie had dat in '45 nog verwacht "nooit meer" zeggen we op 4 mei en gedenken dat vaak ook in stilte ik ontmoet "de ver van mijn bed show" en kilte, zelfs vernederende woorden nu ik zoveel mensen zie op de vlucht voor…

zeg nimmer dat ik er niet ben of de indruk geef dat het mij koud laat, al wat is, is van zachte waarde wel is het zo dat ik je niet ieder moment ken als jij zweeft tussen hemel en aarde dat je er bent is onmiskenbaar in mijn hand geschreven maar daarin staat niet elk gevoel dat met jouw hart, al kloppend, blijkt te zijn verweven alleen…

in 't land van daar onbereikbaar ver voor mij ligt mijn heimwee, zo teder stil waarom dat woont in menig stap, ik heb daarvan geen weet het is niet uit vrije wil noch in aanvang gedoopt ik word zomaar meegesleept is het haar dans in kleine pasjes of de krekel in de avond die fluistert in mijn oor is het de kleur groen in een overweldigend…

soms ben je zelf de stille vriend die naar je luistert even het beste gezelschap dat je op enig moment verdient immers de ander is iemand die enkel fluistert en niet jouw verte ziet vreemde woorden doven ook al is je weerstand week ze raken niet je hart, hoop laat je in de steek het is vluchten in een heelal van verborgen zuchten…

de lucht van de lege straat kent een stadse geur de stilte is vreemd ik ga voorbij de verlatenheid, aan de linkerzij, deur voor deur doeken dienen als luiken immers de hitte speelt op het beklede raam sluit de wereld buiten de oude man op nummer 8 ontmoet alleen zijn naam hij denkt in dromen over de wens naar morgen als zijn naasten…

u lust nog een groen blaadje? dat is niet aan mijn dovemansoren gericht doch enige rijpheid van het groeiend zaadje verhoogt de smaak wellicht niet dat ik zou weigeren bij het naderen van mijn aangezicht toch zal ik het wassen niet laten het is niet iets waar ik vaak over zal praten maar ik maak me zorgen over de onbevlektheid…

dat het mooi weer is ja, dan hoor ik het goed met regen is het mis had ik u ook niet gegroet of enkel gewuifd knikken kan ook doch wegkijken is niet mijn stijl verstoppen achter mijn sigarenrook zou niet lukken de wind waait het weg o ja, ik zou nog kunnen bukken veters aantrekken zogenaamd maar dan loert spit om de hoek dat heb ik…

soms is de diepte zo ver en leeg dat woorden weerkaatsen op de bodem van de ziel al staan duizenden op wacht er is er niet een die zich in het zwart kan verplaatsen dat zijn die momenten in een dode lente en de winter deuren sluit, bruggen lijken opgehaald ook oren verzwijgen dan haast ieder uiterlijk geluid toch verzachten klanken…

ik zie voor mij uit over de oude gracht waar aan beide zijden rijkdom wordt herdacht het is een verstard beeld op dit te vroege uur een enkele rimpel in 't water laat mijn ogen iets bewegen; het voorkomt leeg getuur boten, ijzeren huizen achter elkaar, groot in getal liggen aan een verhoogde kade daar woont men in het dal verstild…