Alle inzendingen van julius dreyfsandt zu schlamm

het lijkt me een genot niets te moeten zeggen en alleen ergens te verblijven geen woord dat dan over mijn lippen komt alleen mijn lijf zou het uit kunnen leggen dat wat ik niet luidop wil laten horen immers zo veel heb ik al gezegd, voor nog meer lijk ik verstomd het laatste is vaak pijn of liefde (wat is het verschil) verborgen achter…

mijn zicht is van buiten uit gekaderd in zes vlakken glas derhalve zie ik haar als afgebakend echter haar uitstraling suggereert over houten drempels heen een schoonheid die in haar verschijning mijn droom benadert daarin dansen wij rond de tafel die ons een vage ruimte toebedeelt zij schrijdt in geur "de parfum roze" bijna op tastbare…

Mijn leven is nagenoeg gevuld met al wat mij heeft gebracht 't blijkt met gevoel en ongeduld omhuld met een brede blik en te veel woorden Weinig heb ik vooraf bedacht men beweerde eens, dat alles zo hoorde zelfs als de tegenwind het geluk verstoorde waar het denken nochtans daar zin aan wilde geven Om de vruchten van het bestaan te (her…

Heden ten dage waar licht knokt tegen donkerte en blaren dwarrelen naar vaste bodem lijkt het dat ook ik ga schuilen om mijn ziel weer te ontwaren Niet dat ik in de vroege mist geheel zal opgaan ook in mij is een terugtrekkende beweging een tocht naar binnen waar in afscherming de dood rijpt naar winterse termen en mijn gedachten doelloos…

soms, zie je iemand, en kijkt je aan het zijn mijn ogen die de blik verstaan kan zijn dat ik word aangezogen door de afstand die mij leert te gedogen als mijn liefde geen weg vindt mij eigenlijk nagelt aan de grond mij aan het onherroepelijke bindt wijl de ziel blijft zoeken, ook als de avond verstilt het diepste ontmoet je soms plots in…

wanneer de donkerte van de avond haar muil opent en het licht ons nog even de hand wil reiken ervaar ik een naderende stilte als zou de dood mij bij de lurven willen grijpen of zal het mijn verjaren zijn dat gedachten in de schemering zich meer gaan spiegelen aan mijn sterven dan wel morgen slechts de idee is minder van de toekomst…

soms gelukt het mij mijn zwijgen op te rekken dan wel anders uitgedrukt gedachten binnensmonds aan elkaar te rijgen om ze vervolgens in slaap te sussen en de ziel mij aanspoort let op, probeer ze niet te wekken laat ze rusten op een kussen maar de ogen sluiten en de lippen te doen verstijven leidt niet altijd tot waarachtige openbaring…

het lijf of is het de geest welk ervan beroert de rem het meest alsof een zware slaap op mijn schouder drukt en de kracht van de dag onderdrukt is het bovenaards en onzichtbaar ik zoek en denk en ik verklaar dat het de blaren zijn die de zon verlaten en mijn zomer het najaar inpraten telkens is het onwennig gevoel ieder levend wezen weet wat…

Ik behoor tot het deel der mensen die nimmer de aardse top zal bereiken aanvankelijk maatschappelijk opgestoomd naar zekere hoogte achter onbewuste wensen Met strevende drijfveren en standvastig naar een naïeve verte blijven kijken waar nochtans de werkelijkheid de waarheid toonde en dat ik stilaan mijn ziele doelen diende te ijken Het…

Ik ben die ik ben zo geworden en verwen of ontwen mijzelf tussen het komen en gaan Tijdens een moment dat ik word gezien of als ik met jou ben begaan ik troost me als ik me van een herinnering bedien (als ik de dag van morgen nog niet voel, laat staan dat ik in mijn gisteren jou of jou nog niet herken) jij en jij en ik komen en gaan…

ik was even weg en huisde elders niet dat ik mezelf kwijt was maar vertoefde nabij kwelders en schorren kreken en blauwe luchten en zocht mezelf en terwijl ik dat zeg zag ik velden vol uien, neen, zij waren nog ver van een dreigend verdorren wel deed de lucht mij drukkend zuchten ik zocht mezelf, op zoek naar mijn middelpunt wilde het…

Ik heb stapels aan archieven in mijn onbewuste mee te dragen een dag is al een druppel in de oceaan dat is niet overdreven en het bestaat, zo lijkt bij mij, uit chaotische lagen Van kennis en gevoelens, zeg maar al het wel en wee, onnoembaar aantal ervaringen zijn in lijf en geest verweven tot aan het moment van heden en ik lijk al ver in mijn…

Puur lig je aan mijn zijde een naaktheid opgebouwd uit beelden, gedachten en verwachtingen die mij aldoor mijden of van tederheid naar waar ik zo smacht ik wil me sterk aan jou blijven wijden Mijn hand gaat over jou, het korte groen niet hoger is mijn verbeelding liggend in het gras doch in zwaarte en inhoud onberekenbaar ik zucht na iedere…

als ik naar de koude trek duizenden, ja duizend kilometers in een bijna eeuwige tijd haast tot slapends toe in de verveling en ik alsmaar, onophoudelijk, verder doorrijd zonder maar iemand te zien, geen enkeling langs het groen, van zwarte geasfalteerde wegen met die eeuwige witte lijn in het midden wat zeg ik.....een lange slang die mij sprakeloos…

je sjouwt dezelfde zware lucht als je moeder, zeggen ze vaak gelijk als zij draag jij je hoofd net zo naar beneden draagt ze op afhangende schouders haar opgelegde levenslust; het heden en misschien haar verleden je loopt als je broer met je armen strak langs je lijf in je handen (als een licht gebalde vuist) een sleutel die naar de…

alleen wij kennen die vergulden momenten waarin de waarheid spreekt in alle eenvoud het lijkt op een uitzondering, tijdens een eeuwige lente waarin liefde haar verbindend licht ontvouwt en jij spreekt de woorden, die nimmer vergaan die door de hemel blijken te worden verzegeld maar wel, precies op tijd, op aardse wijze geregeld zo mag er voor…

als mijn wereld dreigt zich voor haar taak te verblinden waar ik als door de tijd heen vaak van wakker lig lijkt een er geen toekomst, is het als het ware tossen of een dichte mist trachten op te klaren wijl ik diep de adem bevries of het vocht zacht of ongeremd laat gaan dan wel dwangmatig zoek naar de uitkomst al vele mijlen verder, zakt…

jij volgde mij verschool je achter iedere boom ik zag je schaduw van opzij en herkende daarin je schroom om mij aan te spreken was het plagen of ontdekken wat mijn houding zou zijn wilde je iets in mij opwekken ofwel speelde je de schone schijn wilde je iets losweken dat in jezelf besloten lag maar opzag tegen een eerste woord de tijd…

waar ga je heen, vroeg ik haar nog. naar daar, dat weet je toch daar waar ik je gedachten vul en je gevoel zal koesteren opdat je ervaart, ware ik je ziel omhul op afstand ben ik niet te raken het is als tasten in de mist waarin je wel een beeld kan maken maar in je slaap lijk ik vaak als uitgewist doch als de nacht het toelaat en je…

ik vind je mooi, als je hart spreekt zo, als een fladderende vlinder of een ree zigzaggend over de heide oprecht zijn kent geen hinder het laat zich door liefde leiden ik vind je mooi, de rimpels die je oude dag tekenen maar je verblijf rechtvaardigt omdat ik op jou aldoor kan rekenen schoonheid is verblijven in een stille delende blik…

de ridder en de dood bevechten hun daadkracht het kan ook zijn dat mijn geest de strijd bespeelt, is ieder ander daar ook op bedacht of zit het dieper. speelt de ziel een rol zijn het mijn eigen hormonen of gewoon mijn stoffelijke overlevingsdrang wat wil mijn - ik - aldoor en steeds meer als een doorlopende film aan mij tonen alles wijst…

Langzaam verdwijnt de blik die troebele blik op jou en jou gedreven door onrustige passie Het is voortschrijdend inzicht zo is het zoals ik het nu beschouw Dan zoek ik de rand van je huid is die warm, gaan de haren met de wind mee ik praat over de symboliek van een beslagen ruit en merk dat ik ook veel ervaar aan de denkende kant doch dat…

een straffe storm of bedreigende waterval ontmoeten we in de schaduw van ons bestaan ze duiden op onze kwetsbaarheid of verval al wat tijdelijk is raakt uit het zicht men hoede zich, derhalve, voor het vergaan van wat achter een verscholen diepte ligt het is de tijd, die dwingt tot inzicht ja zeker, ze is zo rekbaar als elastiek dagen dragen…

ik zoek de liefde, zij is ze leeft in mijn adem, mijn zucht, in een opgedroogde traan je raakt me aan, zo nu en dan in het wezen van mijn bestaan zij kent geen woorden noch gebaren met de hand ik droom in de echo van de nabije oorden doch immer aan de buitenrand van een verbeelde werkelijkheid in het wezen van mijn bestaan het is zeker…

ik woon in mijn hut weliswaar van hout in vergaand stadium onthecht en op een enkel cruciaal punt gestut in de zomer warm en winter koud doch ik ben omgeven door engelen. ze laten mij met rust of laten mij bengelen aan de rand van mijn eigen woud. zo voel ik me nooit alleen praat ik mezelf aldoor toe en raak ik verliefd op een merel geen…

Ik zie uit over een ware oceaan in mijn gedachten wel te verstaan en nader het einde van een oprit of als ik even om me heen kijk nog een kleine toegift of korte uitwijk Zo doordrenkt de natuur mij van een dikke mist, voor mij althans, het is de gang waarnaar men gist na een klim vooruit in de jaren, om alles wat stoffelijk is te vergaren…

kort zijn mijn gedachten enkelvoudig is mijn geheugen gevuld daarbij heet in de kuil vallen verwachten het sluit aan bij menselijk ongeduld gevuld met onwaarachtig verzachten de zon schijnt door mijn venster en zie het groen van mijn tuin ook veel steen op elkaar gestapeld aan de overzijde daar wonen mensen die kijken naar beneden, schuin…

nabij het sprietige groene gras halverwege mijn tijd van aanwezigheid over velden van bewegende dalen aldaar, ja daar speciaal, ervaar ik stilte is mijn gevoel aan jou gewijd  het afscheid laat zich niet wissen doch vaart schommelend mee    van oneindige kilte in mijn zijn tot warmte in verbindend missen steeds meer word ik gewaar hoe…

naast mij bezijden de aangelijnde muis ligt wat scherp puntig hout inmiddels kort van stuk het draagt koolstof in zichzelf doorheen een ielige gang waaraan scheppen is toevertrouwd en verscheidenheid wacht op aandrang opdat ik allengs licht uit duisternis delf  zijnde een punt of iets van zielenheil (met enig geluk) en ik met duim en twee…

het vooruitzien is gestorven ik zoek naarstig naar het heden had ze ooit verworven soms zelfs krachtig beleden de ochtend kent thans geen gloren het licht voelt als verdoofd wanneer word ik opnieuw geboren en door wie wellicht uitgeloot ik heb weet, dat ikzelf zal moeten herscheppen het lijkt nog reiken naar een te hoog gewelf of op…