Alle inzendingen van julius dreyfsandt zu schlamm

liefde overwint de dood wat ook dat moge zijn het blijkt, zo lijkt, terugkerend en voedend soms al meer dan rouw en gemis met verdriet of het gemoed, woedend liefde overstijgt soms de grens van het bestaan en vervangt al maar meer in stilte, een mensen wens ik wil met de onzichtbare afstand leren omgaan langs een duidend hart…

diffuus word ik belicht deze morgen de zon wil mij verrijken vraagt mij naar buiten te kijken stof en vette vingers hinderen het zicht het is goed zo! om alles zuiver te zien kan men beter naar binnen zijn gericht…

de familie raast door het land. genoemd naar mijn grootmoeder zowel van vaders als moederskant zo ook mijn ma droeg de naam Corrie en vergeet vooral mijn zus niet zij is daar tevens mee op aarde geland mijn vader heette Cornelis. net als mijn broer (naast twee ooms en veel neven en nichten) ook aan mijn tweede voornaam gaf hij onbekend…

ik ben een stille rank, aldoor schouwend, teder zoekend naar licht ja zo ben ik: op unieke wijze naar binnen en buiten gericht…

het is lang geleden. dat ik je schreef je zou haast zeggen, doorheen een gedachteloos verleden het zijn wat dwarrelende gedachten, ik stuur ze naar je op misschien heb je onnodig moeten wachten…

stilte is niet aldoor gevuld met leegte er heerst dan een rust zeldzaam van geboorte het is er zomaar en onbewust die je overvalt zonder geweld het is dan alleen zijn in een tevredenheid die mijn ziel kust…

wonen in een schaduw hoort bij mij, ik ben dan zeker niet schuw of dood mijn ziel luistert naar een stem of naar een verlangen al zwevend tussen vandaag en ongekende morgen wonen in de schaduw is ook wachten op licht, het mag gerust een illusie zijn daarbij toont de werkelijkheid, zoals u weet, creatief gezien, dagelijks een ander…

houden van overstijgt het weten ook als jouw sterven verder wegdrijft het mag dan herinnering heten maar lijkt in mijn wezen gekerfd opdat jij blijft…

denk niet dat een verleden mij wegdrijft uit het heden neen, het zet wat komt in een duidend perspectief ben me er steeds meer van bewust dat ik vertoef op de weg van het begin naar een onbekende tijd, in oneindige rust, is mijn idee, onderweg terend op lief en gerief, vermengd met mijn eigen schaduw een weg van inzicht naar de "zin"…

achter de heg, en 'n struik zit de man achter 't raam; 'n dubbel geluidswerend luik hij speelt in zijn theater "de eeuwigheid in spe", hoort al de stem, van later en spreekt van die ruisende zee…

als ik vertel van mijn droom en het zoeken naar gevoel dan kan ik nog zoveel duiden jij zult nooit weten wat ik bedoel…

laat ons staren doorheen haar en huid; we zullen elkaar ervaren zie mijn open ogen; heb mij lief met mededogen…

het is niet zo dat ik alles beter weet wel lijkt het, nu en dan, een rijkdom als ik blijmoedig mijn schaduw kant vergeet…

naarmate de tijd vervaagt verdooft de oorzaak als ook nog het denken vertraagt begint de eenvoud zijn taak…

ik wil de volheid bezitten, een leegte ontvluchten met zoveel donkere muren, mijn armen doen strekken naar luisterende luchten om ene genegenheid blindelings op te wekken die eeuwig zal duren…

eerst is er de verwachting gevoed door schoonheid: de gerijpte vrucht van een idee daarna bij ontwakend licht raakt men op een werkelijkheid gericht…

ik vul de geboden tijd veel minder in dan het denken zou willen niet dat ik spreek over onmacht of al van overgave ik word geacht, mij aan hetzij zoet dan wel zuur te laven…

strak strekt de sluier langs haar schrale lijf waar ruimte krimpt tot een enge engte en bottenbenen een lange weergave zijn van ijle lengte…

schaduwrijk is de sobere kapel waar stilte vermenigvuldigt in die ruimte van ondoordringbare leegte waar volheid als maar groeit berust ik in mijn lot mens als mens, nietig, vergroot tot een denkende zot…

het is je ziel die ik ervaar oprecht naar buiten gericht kwetsbaar, zwak in het aardse maar krachtig tussen jou en mij een tederheid zo wonderlijk van gewicht…

het was stil in het lawaai van afwezige ogen, enkel geluiden van de ziel beroerden ons aller hart echter toen ‘t licht zich af kon stemmen op het hier en nu brak het ijs na klanken van gedeelde smart…

we zaten gewoon te voelen zonder te raken kijkend naar wat niet werd gezegd wel had alles met ons te maken we waren sprakeloos aan elkaar gehecht…

in alle bomen verbeeld ik mij ook in talrijke ogen plaats ik jou in mijn rij ik voel het overal; zoals in de zachte wind door je frêle haar. is het een illusie - na de val - met dagdromen aan mijn zij en tijdens de nacht een zwaar gebaar zo heb je ook de hand langs je dij maar reik je mij toch de ander? en wijl takken wijds zuchten verdelen…

niet dat ik een lied ten gehore breng zeker het is tussen het dansen door met het kleine zwart en de lange witten alwaar ik de passen kort hou of aanleng zo de melodie mijn koten laat vibreren op tastbare ivoor, waarvan ik een enkele negeer, die zitten, de handen dirigeren, maar nooit het hele koor, mijn armen reiken soms niet al te ver…

ik grijs van het grijs daarbuiten niet enkel door mistig denken zo schrijf ik om toch te uiten immers ik wil wel maar kan niet naar schichtige wensen wenken wel zit ik warm. het vel voelt zo aan er is een haard die brandt van binnen, bijna in ruste geland en dan weer plots even opslaand het lijkt de gang van de maan onvoorspelbaar boven…

en route naar klaarheid is trappen op en trappen af het lijkt zoeken doch men wordt geleid ook berg op en berg af het gaat zoals het behoort in wezen met blinddoek als bril en uitzicht op dichte mist men ademt enkel wijl men zonder hengel naar toekomst vist de gedrevenheid is als de mens rennend roepend het hart smachtend naar d'enkel…

dromen schreeuwen in de nacht woorden zitten diep van onder meeuwen krijsen de nachtuil lacht zijn nek draait aldoor ontkennend, hij staat nog op wacht wijl ik tegen de herinnering praat, roep, zucht en mezelf achterlaat…

Nu nog, zou je zeggen je komt toch adem te kort gezien je jaren boven de zeventig, zou ik me enkel op behoudende gedichten moeten blijven richten? of op het podium een voordracht neerzetten iets dat vertoeft in van haver tot gort waar tijdens de handgreep rond de microfoon op de bühne, ik korte intrigerende poëzie of als proza in lengte…

dualiteit tussen echt en onecht tussen verstoten en zelfrecht binnen of buiten, helpt trachten een wereld te ontsluiten is het leven in de overlevering die vandaag naar morgen heet of wonen in kastelen van karton of tussen tochtige muren, het kan zeker ook onder het blauw met een glimlach in de zon ademt men dan tussen keuzes en…

int donker, met bewegende ogen is er sprake van een ridderlijke strijd ieder vecht nobel en vaardig ieder wordt in zijn Zijn meegezogen het is een strijd in warrige tijden ieders doel is het horen waardig ik heb geen voorkeur te bepalen het is als leiden en lijden en volgen soms doet het denken aan malen het is wachten op een gericht dat…