ontluiken
ik draag haar door de nacht heen
wijl overdag vlagen van mist heersen van binnen
daadwerkelijk heb ik onze adem niet meer gemeen
dat roert mijn denken, vraagt om mij te bezinnen
allengs gaat alles nog verder op slot
en kan ik slechts kijken in een enkele richting
het blijkt ook nog eens een doodlopende straat
waar niemand voor mij een deur lijkt te openen
die gastvrij mijn gevoel binnenlaat
als het sterven nagenoeg gestorven is
en vaker iets van licht in mij wil ontluiken
blijft wel de liefde in het niet te duiden gemis
maar ontstaat op sommige ijle takken
iets van mos dat als lentelucht wil ruiken
Zie ook: https://www.youtube.com/user/dreyfsandtzuschlamm1
Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 17 september 2023
gmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: emoties
verwerken 4.0 met 3 stemmen 
114
114
Geef je reactie op deze inzending:
Mooi emotievol gedicht.