vanaf een terras

in een gevederd mozaïek liggen
de gebakken stenen vlak in dof zand,
vanuit mijn zicht, vanachter een koffie
waaieren zij zich uit, de dorpsstraat in
aan het begin van wat voelt als mijn achterland

doorheen de bomen aan wederzijden
groeit mijn ochtend langzaam de morgen in
huizen houden de vergetelheid in stand
hier en daar nog statig,
ik voel ook zwakke puien in stilte lijden

het richt mij steeds meer naar binnen
waar mijn fantasie veel met zwart-wit
of oud fotobruin verbindt
en ik vergane afdrukken omzet
in woorden zonder het al
met vocht te duiden in beïnkte zinnen

een enkele passant schuift voorbij
dat heb je vaak op een vroeg moment
alsof een goedemorgen deze ledigheid
te snel zou vullen met aangroeiend ruis
dat maakt mij niet blij
in een sfeer waarin ik thans zo graag huis

als ik het donker vocht, nagenoeg koud geworden,
heb opgedronken, zoals het mij betaamt
bewaar ik deze voorstelling in mijn geest
en hart, immers die vertalen het heden
later het meest als ik het op een vel heb beaamd

Zie ook: https://www.youtube.com/user/dreyfsandtzuschlamm1

Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 19 juli 2023

julius.dreyfsandt.zu.schlammgmail.com

Biografie van deze schrijver

observatie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 4 stemmen 41