Alle inzendingen van julius dreyfsandt

in de palm van mijn hand draag ik een wereld; uit de verre verte is een luchtballon geland met een verblindende kleur ovaal in vorm, het is met een eigen zon gevuld zwevend in een goddelijke geur ik ontwijk de doornen links en rechts ren door dromen en gedachten, mijn hart slaat op tilt het is roemrijke lucht slechts die vrijkomt…

ik houw een standbeeld uit vruchtbare gedachten ingegeven door mijn hart vorm het met slanke lijnen woorden die het stenen leven kunnen verzachten ik geef het kleur met grootse tinten zoals de natuur ons aldoor schenkt het is mooier dan alleen het naakte omdat echtheid uitsluitend weet heeft van schoonheid en niet aan enige duisternis is…

het is niet zo dat in de ouderdom het leven is geleefd dat blijft ademen tussen pilaren van een slalom het licht blijft je raken zo er honger blijft naar verlangen en liefde; wat dat ook moge zijn, en ergens naar blijft smaken maar toch word ik vaker gevuld, en door herinneringen ingehaald danwel door een traagheid in aanlengende…

vaak wordt gevraagd door geleerde mensen wanneer bent u met het ware dichten begonnen. ik was nog niet vrij van de katoenen luier en mijn moeder zaliger, ons ma, wist te vertellen dat mijn eerste rijm werd uitgespuugd als ta ta en dat is niet verzonnen, en gepaard gegaan met een achterwaartse ontluchting als: blah blah dat blah…

jullie heb ik niet gezien daar diep in het zuiden wel heb ik lang in de oude wereld als verdwaasd vertoefd werd zogezegd gedwongen om veel in mij uit te luiden dat vroeg om actief verzuimen in het heersende ritme van de verslavende gewoonte het was de overdadigheid opgeslagen in hoofd, hart en ziel die mij verplichtte te ordenen; de…

vaak word ik door schoonheid verblind het is een tint die mij met haar verbindt en ik de blauwe lucht zie als hemel terwijl het gras ruikt naar parfum dat ik ooit rook in Leningrad het is de dag voelen in een zachte zwoele schemer zonder dat ik het licht verlaat naakt is dan ook de werkelijkheid die na verloop van tijd het vlies…

ze zwaaide uit haar heupen so soepel mechanisch en galant strak gespierd in een vleesgeworden hoepel, met een uitstraling ver boven mijn stand waar treft je nog zo'n passante waar haar lucht blijft hangen tot ver om de hoek bij het lanterfante(n) en haar vlokken mijn toonbalken vulden met mytische gezangen het was gewoon een straatje om…

ik wil alleen nog tussen mijn geboorte en sterven zweven waar de tijd niet meer op de lijn door anderen is uitgespreid ik wil mijzelf blijven, mij in het heden verweven niet meer in afgehakte spreekuren leven waar de menselijke macht oordeelt over : komt u binnen en dank voor uw komst fijn dat u er was, u hoort nog van ons oh, ik zal uw…

twee opstandige bovenkiezen verliezen de strijd tegen de tijd ze zijn deez morgen getrokken en na wederzijds overleg vertrokken ik heb ze nog even aanschouwd en een kort moment om ze gerouwd het was geen schoon beeld dat van een leek de aandacht steelt zo wel de trekker, hij was verrukt het ging om de daad, die was gelukt zie daar de…

in de levende verlatenheid ontmoet men de toekomst niet vreemd aan ons bestaan zo ook groeit de ouderdom over wegen die niet meer volgens oorspronkelijke paden gaan ik schets een schaduwrijk beeld dat het alledaagse verkleint het is ook hier de onbekende tijd die wel heelt op een vlek die blijft maar waarop regen droefenis lekt ik beschrijf…

er zijn loslippige tongen die beweren dat men op Flakkee minder (g)Christelijk is en vlakke psalmen worden gezongen dan in het aangebonden Goeree ten oosten ligt het Roomse Brabant komt het verval wellicht van gene kant? het moet gezegd en de waarheid duidt dat de Heer daar toch ook is geland en hetzelfde soort licht verspreidt spijtig…

er gaat een paard voorbij, eerder de prinses die haar berijdt het roept iets magisch op, net als maxima van willem maar die wordt voor mij hoog door de lucht geleid herken je de sfeer van het moment en dat je even uitstijgt boven de dag dat je uit andere gedachten rent en een liefelijke aanblik zorgt voor een lach het is mijn kind, dat…

morgen is het weer zomer dan hangt aan het groene ijzerwerk rondom mijn kleine buitenterras weer het opgehangen plastic in zwart gevuld met een kleurrijk gewas of beter gezegd, eenjarige plantjes zij blijven twee seizoenen zo sterk als de kwetsbaarheid van oude van dagen er zijn nog vetplantjes in rieten mandjes, overjarigen zoals dat…

morgen verplaats ik mij per ijzer naar de stad aan het Zwarte Water en een star IJsselkanaal ik vertrek van 't Brabants platteland vroeg in de morgen, en ben aldaar gevuld met geduld en letters, veel later aldus reis ik door mijn eigen verhaal met een stop net over de Maas vanuit daar word ik vergezeld door een geringde vriend met sik…

er zijn dagen dat woorden kleven aan je lippen geluid is dan niet hoorbaar je zou dat ene aan willen stippen; maar liefde is onverklaarbaar ik vul de leegte met een sigaar keer op keer, het denken remt in de keel roggelt de diepte de rook verdampt meer en meer de wereld is klein van binnen of, wat ook kan, te groot van buiten ik schrijf…

keek je om naar mij of zag je die vogel daar hij vloog mij voorbij met een fladderend gebaar toch zag ik even in je ogen een tintelende glans was het weloverwogen of vroeg juist ik om een kans de hond trekt je mee zijn lijn staat al strak een rode auto toetert vrolijk, mijn gemoed is weer vlak…

nu ik bijna weer de jeugd nader en de jaren achterlaat ervaar ik beter de vreugd in de veelvoud van eenvoud en minder de veelvraat die op de verslavende zuchten van mijn wegen heeft ingewerkt en vind ik tussen kaf en koren het onaantastbare prille zaad dat niet meer door onnozelheid zal vluchten maar enkel verstild, blijvend in zonlicht…

as in frou sa machtich yn syn ienfâld is har grutte sa ûnsjoch lykas in Rubens Ik seach har de skientme fan in soad en alle seine foarmen dat myn gefoelens stoarm har wylde hier meitsje my rûch en mei de spanning fan har blank sheet bliuwt myn tonge stean oan myn droege hoorn mei har djip glasje eagen…

de tijd is rijp om te oogsten dat houdt ook in het erkennen van de onbereikbaarheid van het ideale hoogste wat ik mij voorstelde telkens door de jaren heen het is aldoor wel grenzen verleggen immers dat drijft een mens voort terwijl om je heen muren worden neergehaald of gevoelens in de grond worden geboord of aan het hart worden gepaard…

je zult mij niet zo veel horen zeggen tenzij ik in herhaling val dan moet ik het mezelf toch nog opnieuw uitleggen en geraakt het kant noch wal meestal voel je mij wel aan ook als ik mijn blik verdraai, en aan een glimlach bouw, dan weet ik echt wel wat ik zaai, en aan de kracht die daaruit ontspruit geef ik meestal een spontane draai…

het leven wordt getekend door natuurlijke seizoenen daarbinnen, in mij, werkt ook de wet van komen en gaan van telkens vallen, terugtrekken maar het kan ook rijpend zijn of vernieuwd weer opstaan ook al is dit bij ieder bekend toch is het niet zo, leert de ervaring, dat men daar aan went eb en vloed schetsen een verklaring, en dag…

door jouw ogen kan ik je raken, aanraken en mogen of mijn blik kan dit ook verzaken, wegkijken van je ziel doch niets gaat boven het gewicht van de diepte als ik echt naar binnenkijk het doet al het andere doven, maakt het onstoffelijke zo rijk het kleedt je naakte lijf en maakt de zucht gering als ik meedrijf in wederkerigheid; en…

de eik buigt zich naar mij neen, het blijken zijn jaren die mij echter groeten fluisterend wel te verstaan en spreekt in woorden die mij doen bedaren, hou mij vast, omhels mij ik zal je doen rusten en de loop van de sterfelijkheid verklaren ik groei als het licht mij kust en slaap als de koude mij in slaap sust ik bloei wanneer de zon mij…

het was er niet geruisloos daar op de bank bij de sloot (eigenlijk verworden tot greppel) maar geluid ontbrak, de innerlijke stilte groot, die eeuwige ruimte bood, het was dicht bij de rust in mijn leven waar vind je dat nog, in deze tijd waar het hart het enige is dat slaat; als in een symbolisch gewelf, in de droom bij volle bewustzijn…

vandaag speelde ik bij iedere statie een variatie op zwart, wit en eikenhout ik zocht in woorden naar gevoel en heb aldoende in toon een mengeling musicerend beschouwd intens is dan de weg die leidt langs het lijden was als alleen, ik ging er in op, zo gezegd geheel ingevoerd, in trans en ondergeschikt aan de kracht, die in twaalf…

wonen in de schaduw hoort bij mij, ik ben dan niet schuw of dood de ziel luistert naar de stem of naar een verlangen in nood gevangen als zij is tussen vandaag en ongekende morgen het is gaan in een laag waar de wil zijn kracht mist en ik mijzelf draag met zorgen en dan weer hoop dat de illusie ooit wordt opgevist door die kwetsbare…

ook al raakt haar ziel mij van nabij waar ogen zich naar mij wenden geen moment is zij bij mij noch wil ze maar iets verzenden ze woont in haar blik aan de rand van het bestaan schouwt eerder naar binnen; hetgeen wij, bij leven, nimmer zullen verstaan het is de sterfelijkheid die haar steeds roept al vertoevend in een broze…

ik neem waar en ook niet zover van mijn eigen ziel het weinig scheppende gebaar van de natuur bij de achilleshiel kleuren zouden moeten fonkelen, de lucht kan ruiken naar ontluiken en lammetjes stelen toch genoegen? doch velen zien echter doornestruiken in het sombere landschap van onze schrijver hij teert thans op het oud eelt van d'ijver…

ten diepste mag je niets verwachten zo is het bestaan je komt en gaat, ongevraagd naast iemand staan zijn letters in gedachten of woorden in de hand het is enkel de eigen ziel welke laag voor laag vaak wordt uitgedaagd stormen beheersen eb en vloed doen je wankelen of schenken gif of laten je drinken uit tranenbloed klem je vast…

het is lente, lente toch ! en de zon op zijn keerpunt. de gordijnen sluit ik nog neem het prille niet aan als goede munt in mij voel ik zeker wel een koud bestaan het winterkleed afleggen is mij nog niet gegund het getij neemt zijn tijd in mij, het is in mijn bezit zie dat niet als verwijt de natuur schildert immers niet altijd plots…