Netgedichten

netgedicht (nr. 78.536):

't onzegbare

het lijkt me een genot
niets te moeten zeggen
en alleen ergens te verblijven

geen woord dat dan over mijn lippen komt
alleen mijn lijf zou het uit kunnen leggen

dat wat ik niet luidop wil laten horen
immers zo veel heb ik al gezegd,
voor nog meer lijk ik verstomd

het laatste is vaak pijn of liefde
(wat is het verschil)
verborgen achter gesloten ogen

ben ik het dan vergeten,
uit het dagelijks oog verloren?

er zijn soms fragmenten
van mijn vergeten lente
waarin de waarheid zich uitbeeldt
in een onaanraakbare gedachte

als ware die van zelve vervlogen
maar dat zij soms onverwacht
het onzegbare met mij deelt