Alle inzendingen van katty

Hoe verleidelijk ben je "Gedachte" opkomend en verdwijnend alle kanten opzwervend in-concreet en vluchtig maar zo verlokkelijk om in mee te gaan? Hoe verleidelijk ben je "Gevoel" dat spelend elke seconde mijn adem kan ontnemen afdwalend van huidig moment? Hoe verleidelijk is het te vertoeven in het af-keuren, het weg-drukken…

Het is nog een streling slechts een fluistering zonder kracht. Het borrelt duwt blijft nu nog zacht. Van binnen uit stuwt het naar boven dat stille geluid dat ze nog niet wil horen . Niet voelen, niet zien, niet stromen, niet bewegen, niet beleven. Zelfs duizend zuchten gaan geen stem geven. Machteloosheid slaat toe niets…

Haar schoot is in zichzelf gekeerd, haar handen gebalde vuisten, geweld heeft haar tot niets gekneed. Ontstelt in bloot zijn gaat haar lichaam sluiten schaamte wordt haar eindeloze vlucht. Verward ontdaan van zekerheden nog slechts verwant met beeld in schaduw... En nooit meer zal zij zijn.... de beminnende beminde met handen die rusten…

In de dagen die voorbij razen leef je in mijn hoofd en kom je dichtbij mijn lijf bewonen waar rust oh ja die rust in 't stille zijn de pijn verdooft. In dagen die voorbij razen alsof de tijd een sneltrein is ga ik op zoek om je te vinden in hoeken en portalen op 't gazon of onder 't lover in het labyrint van mijn gedachten tussen…

Zij staat als een statuut van geduldig wachten, terwijl de tijd geen tijd is en in haar illusie van zijn de minuten verstrijken die ze telt in haar gedachten, samen met het zwijgend luisteren naar het stervend gekreun van haar schaduw. Stel geen vragen over duurzaamheid daar het vergankelijke zich nog maar eens glorieus bewezen heeft.…

Ik tuur in verdieping naar de horizon en vermeng mijn blik met de lijn tussen hemel en aarde... Het zal zachter zijn nu ik kijk naar mijn dromen die ik in het stilstaande uur achterlaat met jou in 't midden van beelden die vagelijk verdampen en weerloos in d'eindbestemming vergaan. Oneindig stil draag ik je op handen en grif jouw…

De wijzers van de tijd is zij... Bloot, slechts omsluierd in doorschijnend kleed sluit ze de gordijnen en verdwijnt glijdend onder het satijnen avondkleed. Het bed wordt dan gedeeld door 2 paar tranen samen. Zij maakt plaats door ruimte en tijd in 't onbeschrijfelijk geluk, de kamer doof voor't straatlawaai.. En trager, slomer,…

Nederig boog ze soepel als het riet in de vergankelijkheid van dat ene moment, wetende dat dat punt van zijn nooit meer wederkeert, de slinger van eb en vloed met als raakpunt de ommekeer en telkens anders keer op keer , in het ver-rijkende veranderlijke, in de flow van het bewegen!…

IK HOOR DE STILTE UIT EN ONDERVRAAG HET BLANCO BLAD ER IS DAN GEEN GELUID EN WOORDEN BEN IK ZAT !…

MOEDER... Ik zie haar daar nog staan haar handen in het sop de afwas bijna gedaan. Haar rug was al gekromd en licht voorovergebogen, haar grijze zilveren haren duidden op de jaren die voorbij waren gevlogen. Ze kon soms mompelen.. Ik verstond dan geen woord en zonder het weten waarom, verscheen er een flauwe glimlach rond haar mond…

Als vergeten golven zindert elke aanraking na-ebbend in vloed van zachte pijnen. Terwijl vervaalde beelden in lege oude versleten kleuren van verleden het nu achterhalen en de adem van toen als een rauwe zoute wind het heden van zijn illusies ont-vilt. Nog slechts schor en zacht gefluister van stil gemis om wat nooit gevonden werd…

Parelende takjes fonkelende dauwdiamantjes nevelweefsel over dampend akkerveld. Speelse blauwgroene luchtlaagjes, in een bedje van zachte herfstzonnestralen. Bont gekleurd bladlover van kastanjelaar. In ver-zicht een slapende zwarte brabander onder traag heen en weer wiegende slierttakken van een treurwilg. Zo eenzaam en verlaten in…

Met een vluchtige streel schilder ik woorden, ijlings beelden vormend die weer vervagen en oplossen in oude verhalen. Kleuren nemen andere schakeringen; het is als een caleidoscoop waarvan alleen het licht een constante is.…

Ik ben even naar het rijk der doden gereisd gelegen in het bloemperk tussen de zerken om mijn denken, mijn geest, mijn hart en ziel tot rust te laten komen, luisterend naar het zachte geritsel van het lover van de eikenbomen. In de verte hoor ik de koekoeksroep die weer regen voorspelt, dichtbij mijn kloppend hart dat zijn eigen verhaal…

Verliefd wil ik zijn, verliefd op de geneugten van het leven, verliefd, ook al was het maar heel even. Het vrouw zijn wil ik met volle teugen beleven zonder remmen mijn lijf, mijn ziel helemaal geven. Zalig genietend, verwend, ontvangend wil ik kosmisch zweven, teder aanrakend elk deeltje van het lichamelijke zijn. Zo intens, liefdevol…

Ik sluimer in mijn droom en verdwaal aan de overkant in het gewas van mijn zielenveld. Mijn droom is als een deken die mijn ogen toedekt en als een verklarend boek zich vergrijpt aan vergeten beelden. Ik laat mijn droom mijn nacht opvullen.…

In mijn droomwereld tekent jouw naakte onschuld lijnen van pure vrouwelijke schoonheid waarbij elke omtrek wordt omschaduwd door wazig diamanten stoflicht tot de geboorte van de zon de schatkist van de dag in paarlemoeren licht opent en bevroren traan ontdooit op 't pronkend blad van de lotusbloem. Dan verdwijnen jouw omlijningen achter…

Met lichte drang en schuchter kraakte de tuinpoort in haar oude voegen Toen ik haar op een kier zette. Verborgen bloemperken richtten vol verwachting hun bloemknoppen op dronken van de goudgele ochtendstralen, koesterend en vleiend in de warme rondingen van moeder zon. Even zacht en voorzichtig kraakte ze uiteindelijk in haar oude…

Ik ben een nietig deel van het grote geheel. Ik ben de muur die zwijgt, het open raam waardoor de wind in lichte bries jouw wangen streelt, zacht jouw lippen kust en je wiegend tussen 't parelmoer dromerig in slaap sust. Ik ben een vrijgelaten zucht om jouw naam te fluisteren die als een zilveren traan op mijn Ziele rust.…

Het laatste blaadje verrijkt het kleurig grasperk en kust het herfstkleed.…

Een westenwindbries roept weelde uit de stilte maar niemand luistert.…

Winterdruppel valt gebroken door nevelen lentedag ontwaakt.…

Blinkende blikken lokken beeldende glimlach rond jouw volle mond. Zachtjes, vloers en romig zoet speelt de liefde om ons rond.…

Ik sluit de luiken van het denken en voel de speelsheid van het innerlijke Zijn, de bron van alle kracht, alles omvattend in wie ik ben en mag zijn. Ik kijk in de spiegel der spiegelingen en zeg "Ik hou van mij, ik hou van jou!"…

Mijn pen ligt te rusten in mijn hand, het lijkt alsof de inkt is opgedroogd. In gedachten zoek ik naar zinnen, het is alsof de tijd mijn letters heeft geroofd. Ik kan de beelden niet stilleggen die dartel spelen door mijn hoofd, ik kan ze niet vatten om vast te leggen ze weergalmen in dat ene woord: 'liefde'.…

De nacht brengt de schaduw van jouw kus. In mijn verbeelding is het als een vleug van heimwee een plotselinge glimp van het in elkaar verstrengeld liggen. Het voelt als leeg wanneer mijn handen zoeken en slechts een kale plek van kou ontmoeten. Ik weet het wel, mijn lief, zo machtig is illusie betoverend, als overgave aan muziek troostend…

Rusteloos zoeken handen in de koude nacht, vinden de leegte van vluchtig warme naaktheid die verlangend naar me lacht!…

Grabbelend, grijpend naar de ruimte tussen ons in blijf jij in jezelf en daar, ik in mij en hier en verloopt de tijd tikkend traag. Loom is de oeroude klok. Zij geeft niet om jou niet om mij het doet haar geen moer. Ze kijkt de leegte van de tijd tussen ons voorbij.…

Terwijl de tijd in mij leek stil te staan raasde hij in de buitenwereld voorbij. Het rad van het leven gaat nu te snel voor mij, ik vertraag en kijk toe.…

In stilte wordt de golf van zwijgzame liefde door draagbare stromingen verweven in het geweven net van het leven. De wereld verdwijnt in verzonken wetende dromen en gulzig drinkend van de nectar die wordt aangeboden kan elk gebroken deeltje zich helen. In de tijdelijke tijdloze ruimte van het onmetelijke zijn kan het wiegende…