Alle inzendingen van kerima ellouise

het lijkt nog nacht en het kind weet: ze gaan weer komen de woorden en de schaduwwachters die door de deur naar binnen sluipen een onherstelbare droom vullen met vermommingen en beeld na beeld leugen na eeuwigheid na leugen luid eeuwig in een te klein kasteel van witte lakens, wollen beesten en onderaardse, dichtgestopte…

I. het lijkt nog nacht wanneer mijn woorden zich gaan vertragen om in het bekende te gaan slapen want zij weten het, de woorden weten het van elkaar, zij weten dat binnen in dit gedicht een kind smeekt om de dood om god, om de dood, om god om nacht na nacht te mogen sterven in de stilte van een stomme hoek…

is het de spanning op het mooi makend papier van woorden in een lentekrul die geen regen of sneeuw kunnen verdragen op kletsnatte voeten zit de winter dan niet vol poëzie in een ochtend van glazen lelies bewogen door de zeldzaamheid van stilte ik zie bomen, vogels, vorsten in wit en maanverblindend licht en…

in dat laatste woord past alles de stilte en het tegenlicht de verwarring van poëten door het telkens nieuw geluid van rivieren en rotsen onder het gedichtendak van een kathedraal waarin vrijheid duizelt om de duizend kreten, de tweestrijd in hem of haar om het zwijgen van de stenen en de eindeloze ogen van de minnaar en…

om me heen lag de bloei en ik wilde komen tot aan je woorden we hoorden de ochtend bewegen, verdeeld over het licht van de verte en het gedicht dat ik voorlas was als het meisje dat haar stilte droeg naar het opwaaiend papier zo ver van armen die ze in en uit wilde lopen dag na dag je bent boos en blij, zei je en…

de maan vermoeit verlaten elke stap die schreeuwt om dichtgeknepen ogen alsof ik er niet ben; de uren met jou zo vreemd de kus met tussenpozen jij kijkt op, neer mijn woorden en stenigt het geluid van uitgeteerde stilte de steeds herhaalde vrees tussen waarheid en waan en alles wat ik daarbuiten nog ken de vogels zwijgen…

ik zal geen woorden schrijven geen zinnen van schaduw waarin de wind mijn as verstrooit op straathoeken of op witte bomen in vreugdevolle dagen je zal me niet zien zelfs niet wanneer ik naast je zit zoals jonge geliefden die nooit het sluiten van de zomer horen in de eerste argeloze wolken ik zal lucht zijn -nimmer slapend…

het afscheid zal ik schrijven in herhalend zwart met gordijnen dicht als getuigen van de taal die ik opraap uit de nachtvlakte van de kamer en de duizend jaren die ik heb geleefd in mijn woorden zoals de minnaar de vlinderkoning voorheen, met ziel en zinnen in het weggegleden landschap, dicht begroeid ik heb geen angst…

'ik breng je naar zee' zei je warme vingers, weer dichter om het woord dat ik voelen kan, zoals nu nog meer een korrel zand waarop we wonen gaan er in verdwijnen met zee en mond naar mond tot teen, zonlicht dieplevend zoals wind in duinen, zoveel eeuwig en zegbaar 'dit alles is zee', sprong ik kwijt in handen en…

ik lig te ver van bomen af om het roerloze spreken te bezitten het heeft ook geen zin om eerder dan woorden de wind te bevelen of de blauwe plekken in de lucht die langzaam wegtrekken als halsgesnoerde lichtjes wat uit kruinen valt zijn jaren, samen gewaaid rondom een mond; dichtgestopt met schedels en afgestorven bloesems…

mijn hoofd bloedt dieper dan ik kan verdragen en in de morgen wanneer de nacht is uitgeademd verwekt mijn lichaam de schimmen van schuld zo machteloos en ongezien de smaak van dood spuugt metaforen, bekende stemmen doorheen het veld van zwarte dromen buiten leeft de dag en ergens, ik weet niet waar, omspant het lot mijn ziel…

het afscheid komt van ver telkens weer wanneer de woorden zijn volbracht, verdreven naar de donkere ruïnes van het gelaat ik keer terug; houd de wacht behoedzaam bij de eerste zon als zou het sterven geen naam meer hebben geen fluistering of klank, niet hier en halverwege niet voor jou en mij van ver, van ver, van zo dichtbij…

wat zal blijven is de diepte wanneer het avondlicht zich verzamelt in opengesneden gedichten want daar zal ik slapen in naakte kleuren, dichter bij het raam en de vrouw die ik ben misschien stuur ik wel een ansichtkaart als ik weer verder moet of te lang aarzel aan het tafelblad waarop de lucht drijft en schaduwen laat…

we werden gedood, samen met bomen van wind we wensten stilte en gaven zinloosheid een naam niet langer dan eeuwig ik scheurde dagen uit wolken en jij verdreef de dingen naar het verleden naar sneeuwnachten en dicht bij jezelf waar de winter lag, wachtend op geluiden en zeldzame bloemen in het grijsviltige maar voorbestemde…

dat dagen regen zijn en dat jij de uren van die dagen nog eens onderstreept - nadien- maakt mij tot regen vastgevroren in winter in mijn vacht zoals een vogel, dood onder doornstruiken en afgesleten rotsen tegen het landschap geklemd dat ik dan sneeuw op suikerwitte bloemen en jij je hand niet reikt naar het geluk…

'waar is de waterput waar vogels zich kunnen laven met vrolijk gefluit' ik probeer te kijken naar bergen, naar blootgelegde zeeën, zoiets als lucht, woordenblauw naar weggebrachte pijnen tussen dikke boeken lege kamers, steeds krommer in armen leg ogen, onbekend, in volzinnen in weerkaatsende verzen die niet verder kunnen gaan…

hij, de gekroonde de erfgenaam van tristesse schrijft met letters langs het licht als eeuwen nog moeten ademen in toekomst onbegrensd als zeewind waait zijn poëzie doorheen zijn brandend bloed tussen duinen en het dwalen, druppels en rozen, geknield in een keel vol tranen waar hij de liefde verheft in schoonheid tot in de plooien…

misschien doet het antwoord sterven en zijn de vele verloren woorden het alibi; de rivier naar zee die onder de zeven bruggen van waarheid gezichten onherkenbaar maakt tot hongerige dromen en waar het zout de horizon verschroeit tot een kale vlakte, verdeeld over ramen, waanzin en schuld aan beide kanten van gisteren; het halfdonker…

alleen vandaag ben ik het kind met ogen, niet vervloekt alleen vandaag behoor ik tot de toekomst en de waanzinnige visioenen die als lichtramen uit de wind vallen vraag over morgen vraag over dromen van duizend keren onschuld vraag of ik jou wil aanraken voorbij de golven, de meeuwen de waarheid en de spartelende vuurtoren vol introvert…

is het dat wat ik hoor de honger in mij om je aan te raken of is het nog de onschuld van september wanneer bomen spelen met de lichte geur van regen en niet vermoeden dat de winter hun kleren zal optillen en dan weer loslaten stormscheurend in de navel onbedekt onder de grijze regenboog van mijn handen en jouw buik…

onder lagen van weerloosheid rilt het uur door aangehouden kilte wanneer ik steeds meer terugkeer naar afwezigheid; een onbesliste verte waar bestaansvormen spoorloos zijn lichamen vloeibaar in ontelbare rivieren van de zon pistoolschoten in wijn geweekt worden en vaders antwoord geven om wat ze deden langs uitgestrekte zomers…

dat het moet de vlinders onder zerken van vraatzuchtige dagen wanneer ze rood zijn en vingers de nachten bergen met voorgelogen zomers de stilte komt toch met het temperen van hypothesen een mond vol brandende woorden bij de adem van vroegere triomfen en het zoete gewicht, krabbend aan het nieuwe duister nog steeds verleid…

en ik zie de winter, nét anders en de liefde die niet meer komt in een huis van sneeuw houten schalen in plaats van bloemen doden die rusten, telkens langer en stamelend achteruit ik zie de maan argeloos mager, in ieder woord onderdrukt met licht als witte lijken en vogels, altijd weer die vogels de geur in een fluistermond…

zoals gij mij en ik jou gij mij terugspoelt en ik jou de hele dag, wij met de stilte van de rozen spelen gij in steeds andere golven verliest glimlacht nog een keer probeert wij ons in de zee verdiepen en in het lijf-aan-lijfgevecht gij mij doet gloeien in de wind en ik jou…

de lucht was stil en gelijkend in ieder woord dat ik uitsprak in de golven de duinen, ooit zacht gekust waren het er duizend nog meer dan het dichten zelf of was ik slechts in verbazing om de vleugels plotseling moe je zei me waarheen en de vogel, meerduidig, stierf onopgemerkt…

hoe kan ik mijn dank tot leven brengen in deze winterstilte; oud vanbinnen tenzij verwondering een diepere betekenis krijgt in een pas ontwaakte lichtwereld vol letters en zoveel meer een nieuwe stem, een jaar, duizelingwekkend blauw en uitstromend naar alles wat leeft beweegt dieren, bomen, bloemen een gedicht op…

als ik mijn dromen zou kunnen tellen van dag- tot avondlicht dan zouden duizend-en-één-sprookjes zich neerleggen in het weelderige gras misschien was ik bij leven tot poëzie gekomen nog voor de nacht er was -------------------------------------------- afbeelding: locatie beeldentuin Dehullu 2007 kunstenaar: Sjer Jacobs…

-druppels uit al mijn lichamen dringen het kind binnen- morgen zou het gaan varen ver weg van de grijze pantalon en het openscheuren van de donder op zolder, van de minibomen langs het treinspoor dat de seizoenen deed vervreemden van het kunstlicht, ratelend en zonder pardon morgen zou het gaan varen in de namiddag, licht en…

laat mijn woorden dan bij maanlicht van sneeuw zijn een siddering, een beetje wonder zoals zilverglans, mild in bomen het onbekende dat zich over het leven buigt; een vinden of ontwaken in trillend teder en in dromen wij samen in witte kruinen de engelenvleugels tegemoet…

omdat het overleven zich uitsluitend beperkt tussen woorden en het spreken mij moedeloos maakt zal ik weggaan en mijn brieven nalaten aan vreemden het waait wel gezichten, namen van verraad die me achterlieten in allerlei vormen met de tong stijf en scheve tanden maar ik ben stervend genoeg opdat ze me niet meer naderen…