Alle inzendingen van kerima ellouise

langzaam zal mijn naam een herinnering worden wanneer de tijd zich vult met grenzen uit verleden wat ik ingehouden bezit is slechts een rimpeling - te min en vluchtig om aan te raken – gewenste dromen het grote, onmogelijke woord alles zal zich neerleggen in wat ik was een spoor achterlaten in wat even heeft bestaan vandaag…

het doet er niet toe, zei ik hij is dood ik legde het geweer op de vreemdeling plukte plastic geraniums en gooide ze voorbij mijn triomferende blik die avond liep ik in de tuin de wind ging me voorbij en zakte in de wolken toen ik met dit gedicht op mijn huid de hemel betrad door de spiegel heen spuugde ik nog een laatste keer op…

ik zag een kind vallen uit een boom het ademde een woord. een eerste woord. blind. vader bevroor het kreeg omtrek en wat vormen hij droeg haar naar de dag. een eerste nacht. donker. het kind bevroor de wind liet niets blijken en schoof verder voorbij het veld van verborgen mos. doof. moeders gehoor ik zag een kind sterven en raapte…

hoe schijnbaar lucht danst in de weerspiegeling van getraliede ramen blauwig paarse bloemen geuren mij toe in het nest van het met riet getooide huis achter me een stenen muur waar een eenzame tafel enkel de wolken draagt als in gebed verzonken het is mijn tuin niet ik snoei ook de rozen niet maar plooi me nederig tussen de avond…

jij zag hoe mijn jurk versmalde samen met het uitzicht van een zwart omrande boord ik keek naar rood gekraste ogen kleedde me met schaduwen en verborg zo mijn magere lijf bloemen waren er in overvloed die dag dat ik mijn mond bedekte met een marmeren rozenblad jij hebt me begraven gezien toen alles zwijgend werd en ik het liefhebben…

jij legde de schaduw naast het smalle pad terwijl de wereld was verlaten al ver voor het komen van de nacht aan de bosrand met een handvol bladeren trad een voorzichtige eik nog nabij om zo oud de gebroken herinneringen in het sterven te verjagen wil je niet in de zon gaan staan vroeg jij want de zon draagt niet jou maar jij draagt…

waarom schreeuw ik ik weet er is geen andere weg want elk woord was op voorhand al gedoemd tot sterven waarom droom ik wanneer ik beter over dood kan spreken in mijn leeg verloren lichaam al wat bestond lees ik met stompe letters want ik sterf in jou eer je bestond ik schrijf mezelf weer in de scherpe hoek waarin ik beter had…

er staat een boom vlakbij mijn raam het is een treurwilg zijn tranen kruipen naar de winter losgeraakt doorheen de nacht ik wil niet zien waar de zomer ligt of waar ik mijn adem heb achtergelaten ik vlucht wel verder op stille voeten ontkleed mijn dromen van ster en maan want de lippen die mij hebben gekust ze doofden…

ik heb nog nooit iemand zo liefgehad zong jij en ik begreep je woorden van groot geluk want uit mijn mond zweefde een glimlach naar de Japanse zomer een oud geheim nu op alle winden vrij ik weet dat toen de nacht viel tussen het klavier en romantiek jij verder droomde in je eigen zonnetuin en ik met mijn laatste zekerheid de ogen sloot…

ik praat met jou geen woordentaal spreek noch hoor ze in het Drents jij raapt de klanken van ontmoeten schommelt ze zacht en als mens het beeld blijft aan mezelf gelijk in het ademen van het bloed vol eenvoud in je hele zijn plooi je letters zonder woordenboek…

ik heb de stilte ontmoet niet achter in mijn tuin waar de buurvrouw onbarmhartig haar woorden laat veren slordig uit de bodem geschraapt zo denk ik, rechtop staand zonder bewegen onder de late lucht het is nu zomer en met vlinderfladderende armen snijd ik vogels en paarse wolkjes uit het licht omlaag vol gedragen bruidsvluchten die…

ik laat mijn vogels vrij gisteren en vandaag onbeweeglijk zwart in diepte, zee en velden schaduwen verliezen naakt de oevers aan mijn zij waar ik mijn stem laat spreken ik kan nooit meer zijn laat me daarom varen naar uw spiegelken van lichte dromen waar gij me zuiver laat rusten in de cadans van lieflijke woorden ---------…

schaduwen worden dieper langs de oevers van het meer ik vraag me af hoe je in open wonden eenzaamheid kan herkennen ik kan niet inademen en ademhalen vlaag na vlaag ik zal weer aan mijn eigen stem moeten wennen het water lijkt bijna zwart zo naakt…

zeg het aan niemand dat morgen dit blad onbeschreven zal zijn de dood komt immers mijn handen binden aan ‘t hoefgetrappel in de nacht waar zweepslagende doden stormen over natte straten en lichamen verraden, naamloos geketend aan de zwarte adem van de stad zeg het aan niemand dat ik morgen onbewoond zal zijn wanneer een…

en altijd zal de nacht alle zijden omringen van het open raam ik fluister enkel een waaiende ruimte dieper dan geluid mijn handen zijn immers te klein om je toe te dekken vergeef me het onmogelijke ik ben niet groot genoeg ik had zo graag naast je willen liggen nachtenlang dagenlang en willen waken vergeef me mijn…

vertel me niet hoe ik moet dromen of hoe de horizon beweegt jij staat op een rots en rolt een schaduw uit over zee ik zie meeuwen in de verte kon ik maar dichter, drijven waar de wolken wachten, drinken van de diepe gloed geen golf raakt jou of het licht dat tegen je gezicht de dageraad zoekt in de verte vertel me niet…

over de laagte van het veld glijden mijn vingers naar een schaduw wanneer mijn handen traag bewegen ik schrijf wolken leeg in het ondergelopen veen waar afgestorven bomen het landschap verlaten langs oude baggerputten en het smal begroeide spoor verstomt de avondwind op het dorre blad papier steeds dieper schreeuwt een vogel in…

dicht bij in het veld sta ik de wind waait om een boom ontworteld in diep bruine aarde donker ginds ver jaagt de storm de wolken leeg en schijnbaar los hou vast heb ik je daar ontmoet onwaarschijnlijk uren ver droomd…

als ik over jou vertel zit ik vaak op mezelf te wachten stil starend naar de richting van de wind jij die het eenzame raakt door de woorden van morgen ligt uitgestrekt in verre gedachten ongekend in handen van gisteren en vandaag als ik je tederheid ontvouw in kleine druppels regen zie ik jou mijn glimlach vragen jij die…

hoe lief een nachtegaal passie leegschudt in huiverend glas woorden kweekt als rijpende vruchten tegen een bezinnende boezem net voor de val in licht en donker met een buitelend hart schaduwen temt langs de kamerwand de bodem vult met geoogste sterren : haar dromen in een komende dans…

dagen korten in het nachttij van een dromendichter sterven in de duinen van het eigenzinnig hart woorden staren wangenbleek naar het ongekende afscheid waar ik de zilte vloed in mijn zakdoek druk zilverwit sterven vleugels door de stilte van een open zee op vreemde vogels schrijf ik blauw wat eenzaamheid is…

wanneer jij naar mijn tranen luistert ze wentelt in je diepste lagen maak ik plaats in mijn armen en wieg je tedere woorden met het hoofd voorovergebogen zoals regen tegen het raam glijden schaduwen van uren zwaar gevuld niet in de verte achter afgesloten deuren maar dichtbij in de eenheid van mijn oorsprong ik kus je ogen, ongestoord…

ik laat de lente in mijn handen spelen wanneer ik een gedicht op het linnenwater teken over vlinders die gaan slapen onder de verlegen schaduw van onbedwingbare woorden die ik zachtjes als nevels uit mijn ogen laat stromen naar de duizend stappen die ik dans met jou op een lichtsluier van je lach eindeloos mag ik zijn in de dauwdromen…

in stof en zand wind en wolken heb ik jouw naam gezocht ik heb gevloekt getierd gehuild gebeden gezwegen en ik ging verder, keek in de eerste tweede derde persoon, zocht zelfs in meervoud maar elk woord bond me vast aan mijn honger ik kuste lippen bomen bloemen de stroom van een rivier verleden en heden en hoorde de toekomst…

we lachten blauwe wangenwolkjes dicht bij de zee vielen in armen van zandgegolfde duinen langs groetende halmen en de wind om ons heen we bekleedden de liefde met zonzomerse zoenen onwetend van de woorden die het tij heel zachtjes schreef met een mondvol sterren bewoog jij je schaduw toen ik langs de stilte van dromen gleed…

vreemde droefheid bouwt muren rond woorden en steeds vaker ben ik de schaduw van iedere dag onder bomen en wolken dicht gewaaid krom ik mijn handen rond het eenzame lied over druppeldiepe stenen en rauwe monden schuurt het zand de hese zinnen van vogels die ik niet herken maar stroomafwaarts huilen achter de schaduw…

zonder ophouden ga ik elders wenen dan in transparante luchten die ik met open ogen hellend verlies door de gedoofde woorden van morgen rusteloos en zonder einde onder het drukkende puin van gisteren ga ik graven in elk geluid dat de dood wekt door drijvende kiezels die ik radeloos gooi naar alle tranen van mijn vlakke eenzaamheid…

met mijn rug naar je toe wees jij de Kleine Beer en ik bewoog naar de Poolster toe jij legde zacht de donzen maan in mijn laatste schreeuw blijf leven zei je en je gaf me de richting van het zuiden aan…

jij schrijft me door het raam een stil leven van vage vlekken aan elkaar geketend waar ik als dichter sterf buiten het zicht van lege bomen en uitgestorven vuur vreemd lachend hoor ik spotvogels schateren met afgerukte bladeren en mijn grijsomrande huid want alles wat ik onderweg schreef was de adem van warmlicht verlangen…

ik woon niet in armen noch in een gedicht een beslapen ruimte in woorden mond aan mond niet in een landschap van zon en wolken geledigde letters in gloeiende wind ik kan ook nog minder wensen een zwijgende morgen - achter ramen begoten - zin zonder zin in het sterfhuis van dit leven long naar long…