Netgedichten

netgedicht (nr. 10.631):

Ja, ze was een meisje

het doet er niet toe, zei ik
hij is dood
ik legde het geweer op de vreemdeling
plukte plastic geraniums en gooide ze
voorbij mijn triomferende blik

die avond liep ik in de tuin
de wind ging me voorbij en
zakte in de wolken toen ik met
dit gedicht op mijn huid
de hemel betrad

door de spiegel heen
spuugde ik nog een laatste keer
op de vleesgeworden woorden

ik draaide me om naar
het kind tussen de sterren en
wiegde het in mijn armen

een glans verscheen

in het eerste morgenlicht
herschreef ik haar geboorterecht