Alle inzendingen van kerima ellouise

ik zou graag willen huilen zachtjes zonder haasten in de herinnering waar ik jou heb aangeraakt in de liefkozing van je hand toen ik jou droomde tussen vroeger maar nooit later ik zou graag willen liefhebben eeuwig enkel jij in de tranen waar ik jou heb gefluisterd in de regendruppels toen jij mij vlocht tussen uren maar nooit…

geen dag zonder leugens gekleurd in de was gestreken, gevouwen in de plooien van je jas woorden wisselen sokken blauw, zwart of bruin dan ben je wel, dan ben je niet gestreept of geruit handen worden gewassen met doorschijnende zeep met onschuld en lucht onvergeeflijk dit keer op je tong druppelen tranen, tandpasta en schuim en…

Langzaam schept de herfst doorzichtige velden met bruinrode schaduwen lijken op slagvelden van verslagen ridders, verminkt onder verloren licht waar stormachtige bladeren knielen naast naakte winterbomen, huiverend zonder zomergewaden bidt de priester tussen stervenskoude en beroofde lichamen, ontdaan van al het bladergoud…

Boven op een duin wil ik mezelf achterlaten in levende letters op steen Mijn ogen gesloten onder de wijde nacht, gedachten waaierend naar zee Nederig op het zand toon ik de wereld mijn ziel, in vogelvlucht, jij en ik één Heel in de verte hoort men het deinend gefluister ‘strooi mijn assen in de wind, nooit ben ik nog meer’…

Haar donkere ogen onverstaanbaar wanneer ze nauwelijks zichtbaar, niets meer wetend, zich neerlegt naast het water. Haar koude schouders rillen wanneer haar adem de nacht instroomt, niets meer voelend van het vuur dat binnenin haar smeult. Op een afstand lijkt ze op een klamme vlek, niet beseffend dat het sterven aan haar…

Raak niet aan mijn tranen, loop zachtjes om me heen, nog even naar de sterren kijken en het boogje van de maan Het ontwaken van de pijn, vluchtig langs mijn wang, draagt de stilte in jouw ogen als wij de woorden overslaan Vraag maar aan de nacht, slapend op mijn huid ' Mag ik even bij jou schuilen voor het leven mij verlaat…

laten we elkanders vleugels zijn nu de nacht valt in onze schoot en de wereld lijkt te stamelen om het vertrouwen dat dagelijks dooft laten we elkanders hartslag zijn nu onze lippen uitmonden in een laatste drift en herinneringen lijken te verschralen in een alles verterende kloof laten we elkanders handen zijn nu onze vleugels worden verzwaard…

de lucht verft mijn verbeelding, verdraait de wereld op mijn gezicht, doet het einde vragen waar mijn twijfels ooit begonnen het blauw glijdt volmaakt doorheen de wering van mijn sterven, doet elke seconde vertragen waar mijn tranen ooit ontsprongen ketens drijven zwaar aan mijn gestrande voeten, doen lucht en licht verzanden, een wereld…

Naakt voor de spiegel buigt ze zich over donkere kamers, haar hoofd valt diep in de kelders van razernij ze schuifelt offers tegen de rand van dronken walging, haar keel krijst stil in vers, ontvleesde aders pijn trekt een rode streep over de koude, hijgende grond, haar schuld wordt zwart en zwicht voor duizend tongen de dood wacht…

Ik laat mijn ziel op een glimlach drijven, zacht bewogen door de avondwind. Niemand begrijpt dit dromerig verdwalen, breekbare herinneringen verdwijnen erin. Ik laat de nacht mijn adem zingen, licht geboren door de schemering, zoals iemand draalt bij ’t laatste licht en alle jonge stemmen samenbindt. Ik laat de sterren mijn ogen schilderen…

Aan de rand van de nacht bots ik tegen nooit sluitende ogen, het schreien van een kind maakt zich los uit mijn lijf. In de diepste schemer liggen kreten verborgen, verdrukt door het zwijgen van een grondloze tijd. Scherp spuwt de wind naar vreemde geuren, ruw beukt de dood rond een donkere zerk. Stemmen klinken dof onder dorre…

Aan het einde van het pad langs een zijden schaduw van bronzen bomen laat ik samen met jou de herfst ontwaken Ik streel over ’t groenige water en meng grijze tinten doorheen het roestige bruin van verdorde bladeren In zachte bogen laat ik je sierlijk dansen wanneer een koele bries het kleurende lover laat vervagen Door elke windvlaag…

De maan en daaronder wij. Ik voel ze bewegen wanneer ze ons draagt. Langs het hemelse raam tref ik de stilte aan, slapend in mijn armen. Ik kijk naar een bloem in de nacht ontvouwd, broos en teder neergedaald. Verzadigd in het licht zijn sterren hees gezongen, spelend met de woorden - ik hou van jou – Een knipoog naar de maan…

Je geeft me een gedicht en schenkt me de stilte langs ogen, stil bewaard De weemoed van een droom, veilig opgeborgen, in het herkennen van jouw verhaal Samen kwetsbaar, zo verloren als woorden worden stilgelegd in tranen zonder samenspraak Je geeft me een herinnering en schenkt me lege handen, een omhelzing, stil aangeraakt…

Weet je nog jij en ik in de regen, de wind vertelde hand in hand wat wij speels verzwegen we sloten de wereld af elke voetstap verafgelegen weet je nog jij en ik tussen slapen en ontwaken, we schuilden in elkaar, een bron van tedere liefdesdaden we ontvouwden onze stem duizend woorden achterlatend weet je nog in de hoek van…

Vandaag lukt het me om de dag aan te raken over een muurtje van betraande ogen. De wind kleedt mij luchtig blauw met zorgeloze woorden, verlegen kleur ik de wereld open. Ik wandel met het licht, blaas een zoen naar paardebloemen, oude dromen gaan weer zachtjes bloeien. Ik strik mijn armen om de dag, speelse handen fladderen…

In vogelvrije gedachten kunnen letters zweven zonder enige reden. Ik schep ze uit de lucht, laat ze dwarrelen op papier, daar vormen ze woorden op hun eigen wonderlijke manier. Vrij en sterk rollen zinnen in de zon, zacht van kleur smelten ze in mijn verlangende mond. In radeloze voetstappen kunnen letters vluchten om de angst…

Toen het fluisteren van gisteren verzonk in je roodgestriemde huid, trok je de stilte naar binnen, verstard in een ademloze strijd. Toen het zwijgen van gisteren stierf in de sporen van de nacht, verloor je jouw lichaam, verhard door een echoënde tijd. Vandaag verbergen de schaduwen niet langer meer de woorden op je magere lijf,…

Ik houd mijn armen breed uiteen, laat het water stromen over me heen. Bezoedelde handen zuigen me op, vuile woorden hangen aan de deurknop. Ik sla mijn pijn op in het donker, mijn lichaam ontkleedt zich in de nacht. Het water sneuvelt door het zwijgen, gebroken nagels krabben aan de onmacht. Ik reik mijn handen uit naar morgen, houd mijn…

Wanhopig tekenen mijn lippen de leegte op het laken, ze betasten het snikkende stof, opgerold tot een levenloze gedaante. Ongrijpbaar en herhalend rimpelen kreten zich langs versleten naden, schaduwen op de muur vormen een vreemde en groteske parade. Mijn lichaam laat ik zakken in de wurggreep van de nacht, de afstand tot mijn blauwe…

waar sterren zingen met hun vroege stem, bewegen dromen in mijn lach waar rivieren stoeien met het heldere water, stroomt mijn adem traag en zacht waar bloemen knuffelen met de warme kleuren, zomeren mijn ogen in een luisterend hart waar het licht blaast in mijn woorden, winnen mijn ogen aan zielenkracht waar de stilte verdwijnt…

Misschien schrijf ik terwijl ik sterf of misschien sterf ik wel juist in mijn woorden. Misschien word ik wel ooit bevrijd in mijn verborgen dood of misschien verbergt mijn leven een onrustige ademnood. Misschien keten ik mijn ziel in een bevrijdende taal of misschien laat ik ze juist zweven in een opgesloten verhaal. Misschien…

Een avond in de regen. Je roert in de dood, die mistige blik naar omhoog geheven. Een nacht in het verleden. Je omknelt een woord, die oude pijn schopt tegen gehavende zwerfstenen. Een adem in je diepe land. Je braakt de kiltes, een aarzelend zoeken langs de wegkant. Een cirkel in je hand. Je telt de stiltes, die zichtbare lijn…

Ik beleefde vele avonturen, samen met mijn vriendje Gijs, want het verbeelden van een wereld verborg veel getier en kindergekrijs. Uit kinderhanden vouwde ik dromen, die op het maanlicht glijdend, de pijn deden vergeten tot het ochtendgloren. Ik ontwaakte echter nooit op de maan. Op een stukje kladpapier verfrommelde ik mijn droeve lach…

Ik vlieg de nacht in op vleugels van papier. ‘k Ga naar de maan, met mijn teddybeer als speelse passagier. Sterren verzin ik boven het witte ijs, als een sneeuwvlok zo licht gaat mijn lach mee op reis. Tegen de muur hinkelen wolken vrolijk op ’t blauwe papier. ‘k Kleed mij warmpjes met het roze jasje van mijn pluchen knuffeldier.…

Jouw gezicht is een vlucht. Zwijgend vang je al de tranen op, bewegend tussen de grond en de lucht. Jouw schorre stem laat me luisteren. Hemel en aarde doe je verstillen, angstige schimmen in doorweekt fluisteren. Jouw ogen zijn strak gericht. Tussen verleden en heden vlucht je weg en blijf je in dat ene woord steken, ‘radeloos…

Jij gaf me een roos in vervlogen tijden. Ik plukte de tranen, dag na dag. Ik zocht naar een wens, in elke roos verborgen. Wat ik slechts vond was het gemis in de nacht. Enkel de vaas staat nu nog op de kast. Er is geen bloem meer die daarin nog past. Eén iemand is nu wel tevreden en niet zomaar, zonder reden. Want in die…

De weg daalt tussen huizen, ik zoek langs afwerende muren naar alles wat ik ben. Gesloten vreemden achter deuren In de grijze avondrand jagen mijn schaduwen me achterna wanneer twijfels de steegjes slopen van de grauwe nacht. Verscholen mensen achter ramen De stilte zoekt een weg in mijn hoofd, het bloed kronkelt over de dorpels…

Laat me zwijgen wanneer mijn mond bittere tranen kust, diep geborgen door de tijd Laat me vluchten wanneer mijn tranen gekwetste gevoelens bereiken, gebroken maar nog warm door de tijd Laat me voelen zodat de laatste pijnen kunnen geheeld worden wanneer ik zwijg Misschien leer ik nog ooit eens omgaan met mijn kreupele aanwezigheid…

Voor de tijd verloren ging, schommelde jij op de zelfgesponnen wind Blootsvoets ontvouwden zich duizend sterren op het gezicht van het kind Hoger, steeds hoger kriebelden jouw tenen de pasgeboren nacht Suikerzoete wolken glimlachten vertederd om jouw hemelse lach Eindeloos zoefde de maan mee langs jouw wapperende haren…