Alle inzendingen van kerima ellouise

ik heb met de dood geweend zo zacht dat zelfs geluid niet meer bewoog woorden van maagden een gelukkig kind blootgefluisterd in mijn handen gedragen langs rotsen en de ruwe noordrand heb ik het licht gewogen van een volle maan na de vadermoord in mijn vlees onder lakens en dekens van toen…

Een diep verlangen naar het eindige kruipt traag en wenend in dikke strepen naar de stilte van het oneindige In het vragen naar vergetelheid kan de nacht mij vinden, een vuistgroot op mijn kussen, er ontbreekt enkel nog een afscheid Sterfelijk vergruist de rand van de dag nu voorgoed, geluisterd en diep gedacht schrijf ik de woorden…

Tranen worden tegen de muur gespijkerd, ze zijn nog aan het janken. Diepe krassen jammeren met dalende vuisten in de ruw snijdende planken. Platvloerse woorden worden gehamerd in mijn keel, vlijmscherp beschadigen ze mijn doodsbange beeld. Neergeslagen door je oogopslag houd ik mijn tranen binnen, de muren zijn al genoeg gekromd…

langzaam oud, in het vergane licht blaas ik nevel buiten de wereld en kijk naar het stilstaan van de schemer wij hadden samen de nachten en ik weet mijn liefste de stilte kwelt tussen het raam van zon en maan verraadt mijn geween de eerste uren, de dagen van toen koude druppels in mijn hals sterren als oud zilver boven…

De sterren glijden weg op de eerste dronken stralen van het speelse morgenlicht. De zon gaat waarheen ze wil, op zoek naar een kier vindt ze jouw slaperig gezicht. Loom liefkoost ze jouw gapende huid wanneer jouw ogen verward de aarde raken. Kwetterende vogels bezingen het ontwaken van de dag, geeuwend boven de bemoste…

roest op armen kruipt als oud verdriet naar te korte vingers wat houdt me tegen om terug te keren naar het chrysantenbed waar stenen pilaren zich om mijn lelijkheid schamen de dood omlijnen met dansend gereutel wanneer mijn sterven in de diepste dag verzinkt niet meer in staat om de onbekende hand te weigeren…

jij legde de schaduw naast het smalle pad terwijl de wereld was verlaten al ver voor het komen van de nacht aan de bosrand met een handvol bladeren trad een voorzichtige eik nog nabij om zo oud de gebroken herinneringen in het sterven te verjagen wil je niet in de zon gaan staan vroeg jij want de zon draagt niet jou maar jij draagt…

jij hebt aan mijn leven een dag toegevoegd een duizelingwekkend moment waarin ik was licht tintelend vrij jij droeg mijn uren op lichte vlindervingertoppen legde de stilte in vleugels van vogels verzonken ik heb een dag van mijn leven gemeten niet in stappen of in mijlen maar door trillingen op mijn huid en ik sloot mijn ogen…

Haar ogen dromen, staren langs de bomen, verwonderd om de leegte Als twee blaadjes, hoog in de lucht, trillen ze , vermijden een zucht Haar ogen strelen, sluiten zonder te bewegen, luisterend naar de stilte Als twee veertjes, geruisloos in haar handen, zweven ze, breken het verlangen Haar ogen sterven, zwijgen om het zwerven,…

ze zeggen zo vaak van de doden niets dan goeds dan ga ik je vast na het sterven liefhebben alleen weet ik nog niet of het jouw of mijn dood wordt…

misschien laat je hier een roos zweven zeg je niets meer over wat verdwenen is of nog net zichtbaar tussen een zwartgedreven hartslag van de heuvel en het oude landijs dat nabij het zandstrand bedoeld was om leven te omhelzen bespeeld te worden door het licht en het zomaar verder gaan van windgolven op waar ze vallen wilden…

Ik weet niet wie je bent ik weet niet hoe je heet jouw gezicht heeft geen naam jouw stem heeft geen kleur Een verwonderde blik maar ik geef geen kik er is geen deur die voor mij opengaat er ontsnapt mij een snik Ook al kennen we elkaar niet zo echt ik weet wel dat je vecht een druppel geluk is alles wat je wilt het geeft je kracht…

Een apathisch zwijgen Een wegglijden in mijn lichaam Een langzaam haperen in mijn lijden Een schimmig doodsbeeld wil me verleiden Mijn pijn graaft steeds dieper in een bodem van tranen Met elke stilte gaat mijn pas vertragen en tekent wanhopige lijnen op mijn gezicht De nacht lokt me met haar verblindend licht…

Verlegen appels verflauwen van de honger in het plukseizoen.…

Onrustig dromend in het donker. Schreeuwende stemmen in mijn hoofd. Versuft word ik wakker, ’t geluid overstemt mijn droom. Bevend van angst verstijf ik in het getier. ‘k Zet mijn deur geluidloos op een kier. In de schemernacht zie ik een woedende schim, gebogen over een vertrapte ziel. Weggereten is de liefde in…

Aan het einde van het pad langs een zijden schaduw van bronzen bomen laat ik samen met jou de herfst ontwaken Ik streel over ’t groenige water en meng grijze tinten doorheen het roestige bruin van verdorde bladeren In zachte bogen laat ik je sierlijk dansen wanneer een koele bries het kleurende lover laat vervagen Door elke windvlaag…

lijnen van je ziel versomberen door uren, dagen, jaren van aardse wind het lied blaast na zomerweelde de herfstige pijnen doorheen het korenveld woorden ruisen en balsemen hongerdagen van stervende violen wanneer een steen wegglijdt uit je hand het wordt tijd om te gaan temidden van bomen en bloemenstilte het was een mooie…

ik ga slapen wanneer de nieuwe dag begint met rechte wijzers naar de hemel gericht de stilte buigt niet en schuift de onbedekte maan dichter naar vogelvluchten ook al heb ik geen weet van hun late bestemming ik denk mij geeuwend op hun vleugels, lichter, blauwer, hoger en hoger vlieg zo lang ik kan en groei in het lied dat de wind…

Verborgen is mijn wereld in het slenteren van de tijd, ik probeer de minuten te wekken achter de muur van mijn strijd. Ik open en sluit de deuren van bezeerde dagen, en zoek naar een hemel waar ik kan bedaren. Al ken ik alle uren van verdriet en pijn, ik blijf toch sterren strooien in een wereld vol verwachting, waar ik me van sombere…

laten we elkanders vleugels zijn nu de nacht valt in onze schoot en de wereld lijkt te stamelen om het vertrouwen dat dagelijks dooft laten we elkanders hartslag zijn nu onze lippen uitmonden in een laatste drift en herinneringen lijken te verschralen in een alles verterende kloof laten we elkanders handen zijn nu onze vleugels worden verzwaard…

ik besta uit anderen wat zij van mij hebben gemaakt stilletjes komt de pijn en ik laat ze maar begaan ik word gewurgd door mijn bestaan en wanneer ik morgen heen zou gaan laat dan niemand om me treuren want ik leef in grauwe kleuren de wereld draait gewoon wel verder ik ga op zoek naar een bevrijdende herder bij hem vind ik een begrijpende…

In de schaduw van een boom, vang ik het laatste briesje op van de rijpe zomer, dartelend in mijn tuin. Daar waar de zon ondergaat wiegen enkele vogels in de zacht cirkelende stralen van de ondergaande zon. Wolkenstapels verzinnen witte feeën en kastelen, hoog in de betoverde lucht, waar ze meedrijven op mijn gesloten ogen. De koele…

ik voel hoe slakken op mijn lichaam zich willen neervlijen zoals een witte vlinder in zomerzon tot stof willen vergaan zodat ik later kan terugkeren voor één dag ik zou vleugels hangen aan sneeuwvlokjes maagdelijk fladderen om weer te sterven en aan het eind als jij me dan draagt zal ik tegen je borst aankruipen de zomer…

Op mijn schouder hangt een zware schaduw. Neergezonken in de biechtstoel van mijn oor fluistert het bloeddruppels, bedelend om gehoor. Zwarte woorden worden doorweekt in rood, een paars gordijn verzacht de stromende dood. Geprevelde tranen knielen gevonnist op mijn mond, rozenbladeren bedekken mijn adem op de grond. Bedelend schuift…

Misschien schrijf ik terwijl ik sterf of misschien sterf ik wel juist in mijn woorden. Misschien word ik wel ooit bevrijd in mijn verborgen dood of misschien verbergt mijn leven een onrustige ademnood. Misschien keten ik mijn ziel in een bevrijdende taal of misschien laat ik ze juist zweven in een opgesloten verhaal. Misschien…

Op een dag zal ik een hut gaan bouwen met één hand. In de ander houd ik de bomen vast en het zeilen van de grote zon. Alles bloeit in het begrijpen; zeepbellen, de zomer, wind blauw, wit en roze bloemen die lachen vanuit het heden naar morgen. Om het stilzwijgende van liefhebben en het bewegen in licht en op een dag…

Mijn huid drinkt niet langer meer het spugen van jouw mond. Het aanraken van jouw handen heeft mijn wangen alleen maar verwond. Mijn lippen drogen uit door jouw afwezige woorden. Jouw remmende oppervlakkigheid heeft mijn ogen in de verte gebroken. Blank zijn mijn tranen in jouw hardvochtige gebaren. Het zien zal ik bewaren om onze band…

ik praat met jou geen woordentaal spreek noch hoor ze in het Drents jij raapt de klanken van ontmoeten schommelt ze zacht en als mens het beeld blijft aan mezelf gelijk in het ademen van het bloed vol eenvoud in je hele zijn plooi je letters zonder woordenboek…

Gekleurde tranen, gevormd in bloementrossen, snakken naar de zon.…

koud spillebeenden voeten over de striemen van gezwollen tepels naar de kille handen waarin ik heb gewoond met een handgebaar en enkel ogen schopten schoenen naar zeepbellen; leeg geblazen op ongehoorde windvlagen woorden werden gescalpeerd en tranen beschilderd met oorlogskleuren die in langgerekte jaren het knikken deden beven…