Alle inzendingen van kerima ellouise

mijn hemel kust bewogen wolkjes wanneer ik droevig naar de regen staar mijn hemel verzacht de dwaze wind wanneer ik kwijnend in de stormen rondwaar mijn hemel verbergt donkere schimmen wanneer ik stervend door de schaduwen glijd mijn hemel weerkaatst het rustige blauw wanneer ik bleek langs de oevers verdwijn…

Mocht je me ooit je hand reiken kijk me dan niet aan Zoek niet in mijn ogen ze zouden je ontwijken Mocht je me ooit je hart geven kijk dan niet naar mijn lach Zoek niet in mijn ziel ze zou je maar misleiden Leef gewoon je leven maar kijk niet zo verwonderd Ik loop nog steeds te beven in het bange donker…

jij, die in het oosten woont adem mij je dichtzang laat de lentemaan stijgen in ‘t lied, door sneeuw bedekt het landschap wervelt traag met ranke rug gebogen naar de sterren en mijn abrikozen droom kom, strijk neer ik werp bloemen in de verte over maagdelijke bomen en de stilte van een winterzee kom, rust uit op het windkussen…

Bert sprak zichzelf een lus toe hij ging op zoek naar een boom een mooie boom en de dingen die hij kwijt was onderweg verkleinde hij liefde tot woord, tot eisprong ongewenst, donkerzwart zoals de houten vloer en de harde kneepjes in zijn moederloze wangen Bert stapte in de lus boog het hoofd en het verschil hij werd dichter van duizend…

Een spel van licht en schaduw Waar duizenden, miljoenen lichtjes De avond troostend bewenen Ik spreek noch hoor de dromen In vermeden nachten Waar tranen worden opgeheven Ik kan mijn eenzaamheid verbergen In bovenwindse stromen Waar ik bewust de sterren heb opgesloten Een spel van stervend licht In een doodgezwegen schaduw … Daar ben…

orkaan in je hoofd woorden buigen in stormwind in haiku vertaald…

S trijdend tot de laatste ademsnik E enzaam vechtend om een waardig bestaan M aar brute kussen laten geen traan I s zij naar een vrije wereld gedwongen R esten van een waarheid worden gedoofd A fgelopen is haar leven, van vrijheid beroofd (Semira Adamu, een Nigeriaanse vluchtelinge, gestorven voor een zucht van vrijheid)…

meegesleurd door het intense bittere gevoel dat haast afstandelijk de buitenwereld omheint in hooploze berusting op aarde koud van ledige woorden leg ik mijn hoofd en gebreken verder omlaag, lager dan mijn geschramde knieën in bedorven waan met gezwollen buik van zwarte angsten schuurt mijn ziel het laatste uur langs rode vruchten…

De tijd opent zich traag vandaag, al zie ik het niet. Het is nog donker. Geen meeuw beweegt en de straatlantaarn valt enkel in zijn eigen schaduw. Hoe dicht mag ik bij je komen als gemis geen enkel geluid maakt en de duinroos zwijgen blijft, ver achter het dalen van de zee. Ik breek mijn raam open en kom uit op dezelfde straat…

ik wil niet denken aan de wijzers die je in enkelvoud neerschrijft tussen alles en niets omdat je ziel geen luisterlongen draagt in het zwarte hart van de rivier waarin je torens bouwt als tijdgeraamtes getooid met jaarringen uit mijn zacht verdriet dat in trage schreden en zonder verweer neervalt tot laag onder de grijze…

Dwingend en dreigend, de ander smekend en wanhopig. Hij staat aan de top van een alles overwoekerende geestelijke macht. Zij ligt op de bodem van een eindeloze, onmenselijke en machteloze uitputting. Hij put zijn kracht uit haar tranen en verspreidt die met een gewetenloze veelvuldigheid, waarvan de dominerende en beestachtige stank mij…

de woonwijk in mijn hoofd brengt ogen naar het straatlicht als een oude vogel vlieg ik traag langs huizen ik zie de linker en de rechterbuur en de bovenbuur rimpelt in het raam mijn naam de buur drie deuren verder lijkt ook op mij ik voel hun binnenkant, hoe ze tasten aan chaos in de winterkamer en steeds wisselt de scherpte van…

Vervolg de tocht van je leven, vergeet mijn stilstaand heden. Scheur onze schuwe banden los, 'k leef wel verder in mijn eigen chaos. Laat me nu maar gaan, vergeet ik heb bestaan. Laat deze laatste cirkel van tranen vervagen, in een plas van tedere dagen. Laat ons nog één keer samen dansen in het sterrenlicht van blije en droeve verhalen…

tussen zilverrustige rimpels en zachte herinneringen teken ik cirkels in de tijd ik schets oude zomers en handen vol zee, blote schouders en dagen gedeeld ik schep wolken en verhalen, fluister sterren en beloftes, stapel woorden op de horizon, daar waar jij verdween nog één keer omcirkel ik zacht jouw naam, bevrijd…

ik wankel naar de kant waar een schaduw mijn angst aanschouwt langs huizen en bomen langs het parkje in mijn kinderdromen waar ik een eerste kus achterliet, ergens tussen het kastanjebruin van bijtjes en wat bloemen en onvolwassen zomerogen ik vond er de geur van kersenrode beloftes en slungelende lippenliefde onder de krullende…

Romantisch refrein In volmaakte harmonie Engelen zingen…

je doet me denken aan een verdwaalde avond waar melancholische papierprinsessen dansen op lippen in een verlangende vlucht naar uitgestrekte armen je doet me denken aan het stille geluid van platte steentjes die dromen keilen door eenzame nevels tussen smalle sloten van herinneringen rakelings langs het wateroppervlak je doet…

hoe lief een nachtegaal passie leegschudt in huiverend glas woorden kweekt als rijpende vruchten tegen een bezinnende boezem net voor de val in licht en donker met een buitelend hart schaduwen temt langs de kamerwand de bodem vult met geoogste sterren : haar dromen in een komende dans…

Ik draai me om, geef een vlugge kus op je wang - dag jij - Je glimlach blijft maar brengt een stilte in je ogen. Ik ontvlucht je gewilde handen, vermijd zo het naderend afscheid. Even dat moment van onzeker zijn, van pijnlijke, zoete geuren, van neerduiken in een vreemd, warm gevoel. Ik draai me nog een keer om, Zacht streelt…

ik denk aan die deur telkens dezelfde deur en aan jouw hand die koele stilte over drempels draagt in elk nalatend sterfgebaar ik kijk naar je oordeel en de tien geboden je ontneemt mijn blik en bewaart de wind beseft niet dat de tocht, ook doorheen het venster, mijn borst omklemt en dat die deur door vloed bezwijkt…

Ik sla mijn dag in verlangen open Een lieve, kleine vogel vliegt net voorbij De ochtend opent haar zachte dromen Het zwerven verstilt ergens diep in mij Ik bevrijd mijn vleugels in gedachten Woorden zingen lichtjes in mijn keel Dauwdruppels kleuren de koude nachten De wind schildert warm met een penseel Ik vind mijn glimlach in de morgen…

zal je mij vinden en me naar het huis der gedichten dragen waar ik de zee kan opsnuiven of waar de bladeren van ieder seizoen duizelen bij het ontwaken van de dag de stilte zal daar volmaakt zijn zodat ik nooit hoef te sterven met sneeuw op wind en als je me vindt wil je me dan nog zien als een bloem verborgen en met rood doorweven…

ik hou van je omdat je voor mij de hemel wilt raken ik vertrouw je omdat je mijn ziel wilt helen van een ver verleden ik koester je omdat je van mij wilt houden alhoewel ik je niets kan geven ik schuil bij je omdat je samen met mij wilt wenen ik dank je omdat je met mij wilt dansen op een eeuw van mysterie ik zing met…

je bloesemt je ogen heel even open wanneer de lente zich in je slaap beroert met een wolkjeszucht van onvoltooid verlangen kom ik tot jou en denk aan morgen want waar, mijn lief ga ik nog dromen vinden die mij als symfonieën tillen naar het zomerlicht blijf nog even liggen en stil mijn pijn want waar mijn lief kan ik nog dwalen…

de lange uren van de nacht kijken mij gepijnigd aan ze krijgen het benauwd en vragen of het mijn hese stem is die de nacht gekluisterd houdt zijn het mijn tranen die de hemel doen treuren, ben ik het die de vloed van de regen niet vertrouw verwekt mijn woelige storm de golven in de herfst, ben ik het die de dag doet vallen in…

in herfst gewaaide lege straten ademt de wind diep en vermoeid kristallen woorden ik kijk er doorheen en zie de dichter zijn lied schreeuwen nog harder dan vogels die langs jonge bruiden en oude zondes breken met de lichte val van de zomer hij draagt zijn pijn in verstilde akkoorden en zoekt troost bij allen die willen…

Door ontbrekend licht verbijten de winterblues een eenzaam gevoel…

Je stierf oude jaren geleden toen waren onze vingers jong ze roken naar lavendel en prille tederheid we vulden onze longen met dromen in het rood morsten lentedagen in ‘t licht zo eindloos lief wat ik zag was het begin vogels daalden en verzamelden op je schouder de zomer verbleekte in je korte, bruine haar plots lag…

waar jij spreekt in zachte kleuren dringen twijfels doorheen een zwijgend vereren omdat er meer is dan alleen stilte faal ik het blauw gestapeld en verweven in jouw teder reikende hemel betreed ik onzeker geruisloze schemer ik zoek jou in mij en beef…

Ik zag je wenen toen de klanken weggleden in de stilte van je lippen Ik zag je huilen toen je zwervend in koude nachten wachtte op de tederheid van zijn mond Ik zie je sterven wanneer jouw laatste woorden de herinnering ontvluchten bij het afscheid van zijn ogen…