Dag na dag
ik denk
aan die deur
telkens dezelfde deur
en aan jouw hand
die koele stilte over drempels draagt
in elk nalatend sterfgebaar
ik kijk
naar je oordeel
en de tien geboden
je ontneemt mijn blik
en bewaart de wind
beseft niet
dat de tocht, ook
doorheen het venster,
mijn borst omklemt
en dat die deur
door vloed bezwijkt
als iedere stap over het tapijt
een trage en donkere
sprong achterlaat
Geplaatst in de categorie: psychologie