Alle inzendingen van leonardo

Verzwolgen door een zee van bloemengeur en etensresten panoramisch uitzicht op de bergen een tafeltje voor twee gehuil van de wolven vrij ver bij ons vandaan natuur is hier op zijn best herinneringen komen terug in golven alle overdenkingen ten spijt leeftijd laat zich thans gelden vage herinneringen uit een andere tijd nog eenmaal…

als de mimosa bloeit aan de Côte d'Azur en zuidelijke winden de kust en rotsen treffen, dan beginnen de kustbewoners te beseffen dat het met de winter is gedaan…

Wij zijn de toegeknepen eikenbladeren, waarin rupsen en larven zich bevinden. Wij dragen ons noodlot lijdzaam in een niet gewilde cocon. Geen bloem noch takje zal zich verder bij ons ontwikkelen. Terwijl ons leven toch zo mooi begon. Maar helaas; deze zichzelf uitgenodigde gasten zullen ons tot de draad toe verslinden.…

stil zit ze op haar keukenstoel; schilt ongeduldig de patatten regen slaat met vlagen tegen haar keukenraam ze staat op - zet quasi automatisch - de radio aan kijkt naar buiten: kan niet langer dat rotweer bevatten aardappels plonzen met geweld in de hoge pan waterdruppels spatten op haar brillenglazen uiteen op de radio een telefoonspelletje…

achttien lentes jong; staat met het hoofd iets opgeheven strak lijf, de fraaie borsten fier naar voren gedragen schilder doet haar linkerarm nog iets verlagen de blanke huid glanst; is met olie ingewreven het korenblonde haar hangt welgevallig over haar schouders haar slanke figuurtje geurt naar witte seringen en rozen vanwege haar onbevangenheid…

Soms lijkt het dagelijks leven op een onvolmaakte symfonie. Zo’n muzikaal mismaakte - asociale - compositie. Partituren met afgunst, oorlogen, vrede en ruzie. Teksten die elkander zelfs niet kunnen verdragen. Zo’n valse gedwongen liefde die we ooit met elkaar begrootten. Doch; waarmee we uiteindelijk vaak ons aller leven verkloten…

mijn hart klopt als nooit tevoren ril van jouw aanraking, zo warm en fijn voor een paar uur weer helemaal de mijne te zijn voel me zonder jou volstrekt verloren motor slaat op hol als ik je lieve gelaat ontwaar bloed klopt in mijn aderen, gelijk een trom eindigend met een tweetal paukenslagen als ik bij je kom vreemd gevoel; maar gelukkig zonder…

Een zonnestraal schittert tussen kruinen van kale bomen schaduwen strekken zich naar voren uit, werpen grillige patronen op de modderige grond van een verlaten bospad dat glimt in 't frisse winters nat terwijl een klein meisje er stil loopt te dromen. Harde windvlagen doen kale toppen van bomen bewegen terwijl laatste dorre…

eerste heldere stralen van de ochtendzon kleurende overvloed gedrapeerd over 't boerenland ganzen in groepen op 't water langs de oeverrand een zaligheid zoals deze dag begon het kleine roeibootje van een oude visserman afgemeerd bij zijn rijen fuiken kan de lucht van gevangen vissen ruiken twee reigers aan de kant in afwachting; van……

onbeweeglijk staat hij al tweehonderd jaar stil te staan geen soortgenoten om hem heen mistflarden draaien rond zijn kale bol twee kraaien krijsen plotseling zijn naam op de smalle landweg komt een bestelauto aan vormt al jaren een richtpunt voor 't verkeer in de zon, de regen en de grauwe, natte duisternis gespaard voor de open…

Stille liefde. Wind giert door kruinen van bomen je hoofd is reeds bedekt met opstuivende bladeren en zand je kijkt bedroefd naar mij, al is er niet echt iets ernstigs aan de hand maar loop je slechts stil in de wind te dromen. Regendruppels slaan vervaarlijk tussen takken door en raken ons gelaat met brute kracht, gebukt tegen de…

het einde van haar leven nadert met rasse schreden arts zit naast het bed van de amechtig ademende vrouw ze hoest; haar leven eindigt nu waarschijnlijk gauw de pastoor heeft reeds voor haar gebeden teleurstelling is groot; haar vier kinderen zijn weggebleven eigenbelang prefereert boven moeders overlijdensverdriet de vermoeide ogen vallen dicht…

Gouden zonnestralen dalen in stilte neer op wit uitgeslagen rotsen in het westen waar de adelaar en de wielrenner zijn kunsten vertoont het wegdek glinstert in de zonnegloed en een kruis dominant staat te schitteren op de hoogste bergtop alwaar vanaf de paragliders dagelijks stil vertrekken. Kleurige oude bergen in het oosten door eeuwen…

als een regendruppel voel ik mij op deze troosteloze januarimorgen zo'n nietig deeltje in de natuur dat even zichtbaar is alvorens op te gaan in de natte massa…

grijs uitgeslagen rotsen markeren het ruige veld waarop blonde schapen vredig lopen te grazen zijn twee honden die tegen weglopers grauwen en razen de bejaarde herder werkt hard voor zo weinig geld terwijl hijzelf na zoveel lichamelijk zware jaren vele honderden hectaren met zijn beesten heeft belopen is opeens de onrust en angst in zijn lijf…

Ben de zuidwesterstorm die thans overtrekt. Veroorzaker van schade en last. Welke als gevolg van mijn korte aanwezigheid ontstond. Waardoor ik thans spontaan dikke druppels ween. Voel me schuldig aan 't vele leed; en krimp ineen.…

daar hangt hij nu troosteloos aan een haakje kale plekken overheersen reeds zijn aanzicht resultaat van zijn jarenlange trouwe plicht in zijn rug zit al een slijtage gaatje als hij toch eens spreken kon, dat zou wat wezen verhalen die liggen opgeslagen in zijn huid voorgoed niet dat het er nu nog wat toe doet maar toch zouden sommige mensen…

stil en verdrietig zijn kopje schudt in de wind 't is nog zo'n baby een zielig klein hondenkind verlaten van iedereen natuur is meedogenloos en hard moeder pas verscheiden haar baby moet thans ernstig lijden ze is een van de vele zwerfhondjes die dit jaarlijks overkomt geen eten meer noch drinken de dood meldt zich dan…

rijp belegt de misvormde takken waar korstmossen zich reeds hebben genesteld en de dood zich schijnbaar al heeft gemeld symboliek voor 't vergane leven toch verschijnen onder de rijp opeens weer kleine groene puntjes op plaatsen waar de dood zou heersen het is in de natuur vaak om het even alleen wie sterk genoeg is blijft…

Het landschap om me heen is fraai, zelfs in de winter. Grote kale platanen sieren het door muren omgeven pleintje. Slechts een enkeling woont hier nog in alle eenzaamheid, het gehuchtje oogt kil en doods. De Romaanse kerk is reeds vele eeuwen oud. Het er naast gelegen kerkhof is zeer verwilderd en verlaten, tot prooi vervallen aan…

ijskoud zeewater van de brandingsgolven beroerd mijn enkels harde wind doet fijn zand in wolken opstuiven schelpen op de vloedlijn knarsen onder mijn voetstappen en schuren de huid van mijn onbeschermde voeten open ik ben niet de enige die vandaag aan het strand loopt achter mij ontwaar ik ook enkele dik aangeklede figuren die met de rug tegen…

grijs kleurt de lucht in een aangesloten dikke wolkenmassa de eerste regendruppels vallen reeds op de tengere gestalte bij de brug ze haalt nog eenmaal diep en amechtig adem grauw kleurt het water van de stinkende stadsgracht onder haar terwijl regendruppels kringen laten ontstaan op het kalme wateroppervlak waar dode bladeren stil op…