Alle inzendingen van marcel bulckaert

hospitaalzuster Immaculata weet van aanpakken neemt de zaakjes graag in eigen hand maar nooit zonder handschoentjes en donkere bril ter bescherming van haar maagdelijke preutsheid ze wil haar onbevlekte naam verdienen en zoals men weet lonkt de satan achter elk hoekje en het vlees is zwak zelfs bij de vrome 'Dochters van Liefde'…

Je brak mijn hart en ik bleef opgezadeld met een breuk, waarvan de teller hoop en wachten spelt de noemer wanhoop en verdriet. Ik breek sindsdien mijn hoofd over die breuk: ze is mij te complex ik breek de tanden op negatieve oplossingen als ik imaginaire varianten uitprobeer. Schuilt dan in dit gebreukel slechts een asymptoot, die…

Ik durf niet meer te luisteren naar de stilte want in elk gefluister hoor ik haar stem en worden mijn ogen door ijsgang versluierd.…

toeristen zijn er nog amper, maar het oude vrouwtje zit waar ze al jaren zit op een grote steen aan de voorpoort van de tempel van Baal in Tadmur, het antieke Palmyra, bruid der woestijn, stad der duizend zuilen, ver van het strijdtoneel haar krakkemikkige kraampje heeft niet veel te bieden: enkele zakjes gekonfijte dadels en andere…

als hij binnenkomt ligt ze op bed te wachten, naakt sierlijk uitgestrekt, gewillig een tikkeltje geil al hij vleit zich tegen haar aan, kust haar innig en teder streelt haar borstjes en voelt de zwelling van haar parmantige tepels die hij langdurig kust tot ze murmelt lik me nu wat hij met graagte doet zoals hij weet dat ze het…

als een ongewenste hond uit de wagen getrapt ergens op weg naar het zuiden die het voertuig achterna holt zo lang hij kan, eerst vrolijk blaffend dan wanhopig veld verliest en tenslotte gelaten liggen gaat langs de kant van de weg kop tussen de poten tong uit de muil jachtig nahijgt het spel niet begrijpt niet begrijpt dat er geen…

middelpuntvliedend zweef ik in cirkels om me heen als hoepels dansend op de heupen van een Hawaiaanse vahiné hoe lang kan ik het nog houden, eer de hoepels vertragen en uitgecirkeld langs me afglijden en de beweging sterft op de vloer als de hoepels lossen valt het vat in duigen wijn sijpelt al door de reten, opgezogen door…

Gestadig pompt je hart je bloed bloed is leven, blijven leven, je voelt het ruisen in je slapen als je soms sluimert in de vroege avond, het schemeruur waarop de hond weer weet dat bij een wolf was die met de wolven door de steppen joeg niet enkel klaaglijk builde naar de maan. Maar wie ben jij ? Droom je soms weg, wellicht heel even ?…

"Helden sterven staande in hun laarzen”, dacht hij nog grinnikend en schoot zich voor de kop, gezeten in zijn zetel met enkel witte sokken aan.…

Koudbloedig als hagedissen hebben wij gepaard. Toen zij me grijpen wou ben ik weggevlucht met achterlating van mijn staart.…

Toen zij de bokaal liet vallen en ik wanhopig spartelend en ademhappend trachtte te overleven op de harde vloer dacht zij wellicht dat ik probeerde te bijten en pinde me vast onder de stilettohiel van haar elegante laars.…

Eigenlijk, zei ze troostend toen ze me de bons gaf, moet je niet treuren. Want jij hebt verdriet om te koesteren, maar ik heb niets: ik zal je zelfs niet missen.…

Als ik me neerleg bij mijn grenzen, trek ik een muur rondom me op, voel ik me veilig in een wereld die ik meen te kennen. Al wegen onmacht en talmen zwaarder dan lood, zij zijn mij eigen en vertrouwd. Ik weet dat als ik door mijn grenzen breek, de verte nieuwe horizon en tijd onthult, dan ligt de toekomst voor mij open, laaf ik me aan eigen…

De tijd heelt alle wonden, het gemis blijft al is het stil klinkt het triest als regen op een glazen koepel. Een vroege vogel fluit zijn vrolijk lied, de winters gaan voorbij. het gemis blijft zielig zinderen.…

geduld is de kunst van het hopen ik hoop dat je mijn geduld niet te lang op de proef stelt…

zoekt de grotvis die blind voor zich uit zichzelf achterna zwemt in de oeverloosheid van tijd de uitweg nog? de merktekens zwemt hij fataal voorbij eindeloze kringen draait hij, eenzame eenzaat tussen lotgenoten die eindeloos kringen draaien. als zij toevallig kruisen -amper een rimpeling- zijn ze reeds voorbij achter blinde…

De berg droomt verkalkte dromen. Zijn kruin is wit, zo past het de eerbiedwaardige grijsaard, die reeds weet en toch nog droomt. Hij droomt het stenen evenbeeld van een geisha op een oude prent met lippen die rood zwijgen. Haar hand sierlijk gereikt, tegemoetkomend als een brug en wachtend. Zij kent het geheim van de lettertekens…

we dansen niet meer -nooit meer- samen toch is de laatste dans voor jou: tot het touw stil hangt als het doek valt is het poppenspel voorbij…

Om de twee weken, regelmatig, niet elke zondag, maar bijna, loopt hij, incognito in de late avond, langsheen de steeg, de laatste meidenbar voorbij, tot aan de brakke grond waar oudere hoeren kettingrokend draaien met hun kont en lonken naar de zondaars. Hij weet welke hij wil en volgt haar zonder woorden In de schaduw van de schutting telt…

laat me dagdromen dat we samen zijn ingebeeld genieten van verzonnen genot tegengif voor triest gemis laat me leven in het paradijs dat enkel in mijn hoofd bestaat waar we houden van elkaar verenigd en verstrengeld telkens weer en ook daarna…

wat me weerhoudt eindelijk een einde te maken aan dit waardeloze leven dat ik niet meer lust Is de faalangst dat het misloopt en het uitzichtloze idee dat ik dan verder moet leven…

laat je niet opjagen je tijd tikt onherroepelijk maar soms stolt hij tot traagheid kan je kijken in jezelf deuren openen melk die momenten van relatieve stilstand ze komen nooit terug water stroomt de berg niet op pluk de vruchten terwijl het nog kan en strooi hun zaden om je heen als kiemen die hopen ooit bomen te worden die tot…

jij, die te kort mijn liefste wilde wezen, wellicht ontgaat het je of wil je het niet weten, maar toen er nog een beetje liefde was had ik vandaag gemerkt in mijn agenda om feestelijk met jou te vieren. maar het verhaal heeft een begin een midden en een strand en eens te meer verzandt het feest dat ik je wilde bieden: er blijft…

zij kwam binnengeschreden een godin, hautain op torenhoge hakken, in vuurrood avondkleed met bijpassende accessoires: hangers aan de oren parels om de hals en een peperduur merktasje dat ze demonstratief op de toog plaatste ze was verblindend blond en mooi en elegant maar ongenaakbaar arrogant installeerde ze zich aan de bar,…

gebeiteld in een geut van zonnelicht een naakte vrouw, blanke vlek op het vlekkeloze witte strand schrijdt langs de waterkant, in de speelse branding die haar voeten streeft te strelen. bronstig steigeren aanstormende golven in mannelijke overmoed: hun rollende charge spat open in bruisend geweld om voor haar voeten uit te deinen en…

Losgegespt ligt het kuras op het gras, de helm, vizier omhoog er keurig naast. Het zadeldeken, uitgespreid, nodigt na de wijn en liefde tot vadsig nagenieten 'et in Arcadia ego...' Sluimerlui naproeven: het aaiend lippenspel, het dartel kussen, tong zoekt tong. Die, plots gevorkt, tot in de strot giftig gal ontlaadt het zerpe vuur baant…

je hebt me alle tinten van verdriet getoond die nu vergrauwd zijn tot het oeverloze grijs waarin verwachting is gestold tot dunne ijsgang op het brakke braaksel van mijn ziel. ik cirkel verder langs de zelfkant van mezelf lusteloze vingers graaien in de scherven op zoek naar scherpte om een kerf te snijden door dunne huid amper vloeibaar…

Toen ze er niet meer was kruiste hij dag na dag haar afwezigheid aan op de kalender aan de muur. Op eindejaarsavond dekte hij de tafel feestelijk voor twee. De champagne dronk hij alleen. Om middernacht haakte hij opgelucht de kalender van de muur en hing zich op.…

Alleen sta ik aan de grijze steen die mijn liefde heeft begraven. - ze is niet meer - De zee heeft haar genomen en een etmaal later teruggeworpen op het strand. Als ik langs het water dool bij valavond hoor ik fluisterflarden door de branding ruisend als een korenveld van grauwe troost en zwarte marmervlekken. De golven deinen om me…

mag ik van je houden in ballingschap als het moet ik zal niet dicht op je huid zitten, hoe graag ik ook bij je zou willen zijn mag ik je strelen met tedere woorden op briefpapier mag ik verschijnen als de hoofse held op het witte paard in je dromen en ontwaak je dan met een tinteling van vreugde en nagenot?…