eindpunt
je hebt me
alle tinten van verdriet
getoond
die nu vergrauwd zijn
tot het oeverloze grijs
waarin verwachting is gestold
tot dunne ijsgang
op het brakke braaksel
van mijn ziel.
ik cirkel verder
langs de zelfkant van mezelf
lusteloze vingers graaien
in de scherven
op zoek naar scherpte
om een kerf te snijden
door dunne huid
amper vloeibaar bloed
zal uit mijn aders wegebben
een laatste donker kleurspoor
dat weldra
in het rulle zand
verpulvert tot vergetelheid.
Geplaatst in de categorie: verdriet
Maar je hebt gelijk, bij nader toezien kan men 'je' lezen als een droevig leven. Had dat niet zo gezien.
Nog een opmerking over de inhoud van het gedicht: je begint met je. Het is nooit de ander die je iets aandoet, maar wij doen het onszelf aan. Wij kiezen voor een bepaalde manier van denken. Maar misschien bedoel je met die je, niet een persoon maar het leven. Dan nog kunnen we kiezen of we het leven de schuld geven of zelf een ander spoor willen. Het is trouwens wel een heel mooi gedicht!