euridice

Alleen
sta ik aan de grijze steen
die mijn liefde heeft begraven.
- ze is niet meer -
De zee heeft haar genomen en
een etmaal later
teruggeworpen op het strand.

Als ik langs het water dool
bij valavond
hoor ik fluisterflarden door de branding
ruisend als een korenveld
van grauwe troost
en zwarte marmervlekken.

De golven deinen om me heen.
Hun schuimkoppen staan hoog
als duizend kruisen,
open-armig.
Er drijven kransen
op het water.

Nu is ze terug.
Haar adem strijkt koel
langsover mijn rug.
Ik proef haar boodschap
in letters van zout
op mijn lippen
en spel het paswoord.
Niet omkijken, denk ik,
anders gaat ze
- voor altijd -.

Ik heb haar zang verstaan
en de put lokt
onweerstaanbaar
als een draaikolk.

rouw

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 95