Alle inzendingen van mobar

Ben ik de tuin door jou ontworpen laat me dan niet verloren liggen overwoekerd door het onkruid we hadden geschillen daar kunnen we niet over liegen maar de dageraad belooft geluk ik ben de zee nu je schrijft over oceanen zitten we samen in een zeilboot een eiland roept ons we zien de rotsen daar en gooien onze wanhoop voor anker…

Je schildert gezichten op plaatsen waar geen mensen komen klopt jouw hart in schilderstreken je kleurt het zwart terug in het landschap vergane glorie maakt plaats voor duisternis en hoop in het grauwe moeras verzaken ambtenaren in groene taken verstand verjaagt gevoel die ziel gaat voor de wanhoop op de loop het koninkrijk…

Het strand, de horizon bij nacht lonkte ons met het geluid van de branding we hadden wel vaker gevreeën op het zand maar nu was er voltooiing van de zwijgtaal geen brieven meer bij volle maan of liefdeswoorden dwaas door waan geen kusjes op blozende wangen melancholie hield ons verlangen gevangen een trui, die jij ooit droeg op…

De halve maan dwaalt eenzaam over zomervelden zwerft in stilte over onstuimige zee onze meest mooie dromen moeten het deze nacht in bewondering ontgelden en met die teloorgang gaat alle schoonheid in dat trieste ritme mee naar een nieuw woordloos bestaan een glorievolle letterloze waan dwaalritme van de halve maan.…

Minnaar van dromen zou je willen vragen aan het einde van het eiland dingen die echt deugen zingend over liefde zoete wens in duisternis dat je best weer wil begeren voor die droom aan vasteland zo lief jouw lieve zinnen dromend over liefde overtuiging van geluk zoektocht naar waarachtigheid vliegend over erotiek een onbestemde dorst…

De grafsteen met de gebeitelde letters die jouw intieme vriendschap in de nacht een liefdesnaam gaven staat eenzaam op het stille kerkhof bij de uitgebloeide hortensia die moe is door doden die zwijgen in alle talen bladeren van droeve bomen dwarrelen wanhopig voorbij de diepte van jouw dromen maar jij zal nooit tot leven komen…

Puur wil ik de heldere geuren beleven zonder heimwee naar een vroeger leven nu prille liefde zonder levensvragen geluk vervult met mooie dagen puur als het diepste uit een bron sereen in innigheid verbonden zo helder als de dag begint geen zorgen over oude wonden puur wil ik het maanlicht zien in alles wat ik op zal schrijven moet liefde…

Grasland nog warm van de zomer jij pikt jouw zaden uit de oogst voor het vertrek van vertekende wolken neergestreken in een droom zwerm je rond die ene boom om het verhaal van de herfst te vertellen.…

Je bent niet de mooiste lentebloem van verlangen jouw meeldraden verdwalen langzaam in verliezen of worden trager in beweging je spint een eenzaam kleverig web tegen de kale muren van jouw ziel misschien dat na de heimweedood een verlangende bloei zal voltooien maar tot die tijd kan het vriezen en plotseling dooien als eenzame grauwwitte…

Ik zal je niet benaderen niet in de toekomst of in dromen sluit het boek halverwege zonder verleden in het heden de nacht valt in vertrouwen onder lichte zomersterren van voortijdige stilte ik leef nauwelijks een leven zonder jou er is geen biefstuk, geen genadebrood er zijn geen vegetarische snacks je blijft zoals je bent als…

Je bent bij me in de nacht waar het maanlicht dwaalt over de daken van de steden we praten over de bomen het sterrenlicht bij nacht hoe het gaat met het lopen we zoeken geen prooi meer het tongen is te intens het zoenen zo wonderbaarlijk dat het verlangen is verdwenen jij ziet soms dronken beren onderweg als je mijn benen streelt…

We kunnen het niet langer bij een ander zoeken dat voel ik in de leegte bemerk ik in dat wat men niet ziet van het ontheemde wolkenland het gebroken hart en het verdriet een kleinere wereld zal voorbijgaan minuscuul heelal in het vergeten verwelken zal de mooiste bloem nu nachten korter duren in het berggebied van dromenland.…

Met iets dat er ontroerde in verdriet misschien in schemerlicht iets anders leek in Amsterdam Oost, in een mistroostige eetgelegenheid brak zij het brood en schreef in het avondschrift woorden over het nachtwoud: Bomen van het nachtwoud staan in duisternis samen onder sterren van de nacht jonge takken spruiten naar de hemel onder het…

Een sereen winterlandschap schilderde je vanaf je hand in verte van een lange winter en het drong niet tot je door dat iemand je op afstand lief had maar door de dood was heengegaan in het koude landschap van de ratio bevroren jouw intieme gedachten hield de radiostilte het zwijgen aan totdat alles verdween in absentie en wat de dood…

De dood heeft onze liefde onafscheidelijk gemaakt omdat je in mijn hart woont is er geen afscheid of vaarwel het blijft in de herkenning je leeft gewoon in mijn herinnering jouw andere stem tekent mijn rivieren blijft bestaan in mijn levensmaanden verwelkomt mijn nachten ademt in serene sfeer en laat jouw doodse zwijgen niet ongehoord…

Het zuchtend landschap openbaart zich bij nacht in oeverloze liefdesbrieven ze hijgt met haar talloze rivieren houd haar adem in als een slang tussen dwaalstenen in duister ze opent deuren met haar organisme haar organisatie om alles te duiden een mist hangt boven het zoetwatermeer vlinders dwarrelen en dansen in de lucht niets anders…

Ze praten, en ze blijven maar praten over de kapotte fiets, de warme zomer weilanden met koeien en schapen op een zondagmiddag in juli en alles wat je verkeerd formuleerde komt terug in de gedachten onder de heldere zomerhemel de priemende zon en zwervende wolken alles terug in de gedachten ze zwemmen, en ze blijven zwemmen de boeren…

Hoe dikwijls dans jij rond kwetsbare schoonheid van innemende natuur door schetsen van verbazing geen eelt door te relativeren alleen lente die zingt in het hart in stromend taalgebied vraag je mijn woorden ter stille overweging slechts aangetast door vermoeden en tijd door wind bewogen tussen weifelende planeten het zonlicht reeds…

Waarom doe je dat vroeg je terwijl je mijn intimiteit aanschouwelijk maakte. Wat vervolgde was als een scene uit een oude liefdesfilm we bedreven de liefde zonder ons naar de tijd te schikken tijdens de ochtend was er regen en de vraag van jouw hart aan mijn hand.…

Alsof het dicht bij het vertrouwde bed ligt het verdriet en het vermoeide bedrog alle muizenissen van de unieke ratio wanneer hij zichzelf denkt te troosten keert hij de gevoelswaarde om naar een oude kringloopwinkel in het moerasland van gevallen engelen eindelijk nuchter, en alleen op de grond schrijft hij jou over eenzaamheid de voordelen…

Voel jij ook de essentie van voorjaarsbloemen in de zomerwind en laat je vlinders vrij vergaderen afspreken dat gedrag veranderlijk blijft of geef je ze vrijheid voordat de zon ondergaat rijk geworden met rijkdom van eenzaamheid onder eeuwenoude schilderijen ooit kom je bij me terug met slechts essentie van tijdloos droom…

Zoals jij de metaforen kan laten dansen in het oktoberregenwoud van natte dromen wanneer je weer afdwaalt in onzekerheid en ontkenning, het enige dat wacht, wacht je op mij in een zomernacht aan oevers van alternatieven regeer jij over zinloze lethargie commandeer jij zinnen als sprakeloze koninginnen, diep in jouw horizon van zwijgend…

ik wil geluidloos gedag zeggen want jouw woorden hebben betekenis die je alleen in stilte kunt begrijpen begrip moet dikwijls verder rijpen ik wil in stilte afscheid nemen want ik lees nog altijd jouw gedichten alsof ik jouw oude stem kan horen tussen alle vervreemdende gezichten onhoorbaar maak ik nieuwe herinneringen zonder heimwee, want…

De tuin bij avond heeft een droom verzwegen alles wat werkelijk gebeurde heeft getreurd om de dood toen ik je zag verzamelde je schilderijen voor een reizende tentoonstelling in het hoofdland bij het moeras en in alle talen werd de dood gehesen zelfs de eenzaamheid van liefde had een vooraf bepaald kompas. * Rutger Kopland…

Het silhouet van blauwe bergen tekent de verheffing van jouw eenvoud in diepte van jouw groene ogen verstillen vijvers in herinneringen dwalen boeken naar mening en betekenis aan jouw hoofd zit een vergankelijk lijf jouw handen dragen schroevendraaiers licht gaat vrolijk aan en somber uit schemering begint weemoedig wanneer beekjes dalen…

Het wekt verbazing dat ik in gedachten bomen laat wortelen met meer inzicht dan jouw achterdocht in diepste overpeinzing kan bevatten maar in jouw ogen lijkt mijn wereldrijk niet groter dan het pad achter de bossage wanneer jij danst heb je niet meer dat houterige waarmee jouw gebarentaal bekendheid verwierf misschien moet je…

Fier op jouw kortzichtigheid kwam je bij me om mijn vrijheid te vieren naast mijn bed begon de keuken aan een wereld van genegenheid met biologische melk en dito yoghurt je gaf niets om mijn woorden zolang ze vrijblijvend waren verkoos jij een zwervend bestaan vanaf mijn bed tot aan de keuken bestond jouw geloof onder de maan die haar…

Tegendraads kom je bij me in veronderstelling van gedachten niets wat ik beweer geeft een aanleiding voor het tegengestelde waardoor jij leeft ergens in een nieuwe wereld zonder commerciële gekte verlaat een vogel onze denkwereld ik voel een bevreemdende waarheid in een andere omgeving, ergens in een verte met de eindeloze expansie van…

Zomers soeverein wil je zijn en dat ben je ondanks dat eindeloze blauwe sprookjesachtig boven de dierentuin afscheid nemen heeft geen zin meer neemt af in betekenis door het licht soms blijken er bekende gezichten gelijkenissen van dieren in een gedicht zomers menselijk wil je zijn en dat probeer je ondanks dat laveloze geschater van…

Ooit vloog jij zo hoog bezag jij werelden en wonderen bomen groeiend tot de hemel en je viel niet, je viel nooit over mijn woorden moest je denken de vraag was als een ontwerp voor de droomtuin van de toekomst en je at niets, je had niets gegeten op de bodem was de grond te nat er groeide geen wildernis op het beton van de stad je pakte…