Alle inzendingen van mobar

Dacht dat jouw stem klonk wegzonk in toevalligheden waar ik bij volle maan de gulle liefde dronk het droomkompas opnieuw geijkt Dacht dat ik bekoring voelde opnieuw beginnen in beminnen omdat ik je had losgelaten en gekoesterd gevoelens opgepoetst in fris verlangen maanvlinder hoorde ik jouw naam in de echo van de nacht hoorde…

Mijn dromen koester ik in duisternis wanneer de zon schijnt ga ik op in realiteit zodra ik onze verstandelijke afstand met eigen stilte kan overbruggen mijn zwijgen lijkt tijdloos niet aan ergernis gebonden het blauwe van je ogen spiegelt wilde rivieren laat me toe in jouw gedachtewereld neem me mee in jouw stoute dromen elkaar vanavond…

In zijn gescheurde spijkerbroek twee munten klein geld een mondkapje en een zakdoek in een boodschappentas het half uitgelezen boek twee krentenbollen en een zak chips onderweg naar Amsturia de twijfel uit het verleden voor het avondlicht in stille regen in gedachten haar schoonheid gelegen aan het open dromengraf in zijn gewassen…

Onze schijnbaar eeuwenlange vriendschap heeft een vreemde droom bevaren het begint bij de onuitputtelijke bron tussen heldere muren blijf jij gevangen: Er is een horizon vol zwaartekracht gestorven in dwaze zielgeruchten uit een droomland in het grensgebied op een plek tussen hemel en aarde daar schat je alles op de juiste waarde waar…

Soms zou ik het zand willen zijn de glimlach op jouw gezicht in alle zomerse werelddelen om je met mijn vrijheid te bevrijden vol zonneschijn en sproeten omdat je in de nacht verlegen bent aan de kust met een geliefde ik moet me nu losmaken uit het silhouet van jouw gedaante je zou een boom kunnen zijn of een reus onder de zon nu…

Een huis voor je timmeren zoals een timmerman dat zou doen of een sjaal voor je breien zoals mijn oma vroeger kon ik kan het niet in mijn aandacht voor het zoete duister weet ik zelfs niet of ik naar je luister de zon op laten komen in een wonderschoon gedicht de ironie van alle landen in een Koninklijk gesticht ik zie het niet…

Het verre verleden heeft gewoekerd over de muizenissen van het heden dieptepunten, hoogtepunten, onmacht argeloze probeersels, grote glorie. Het geluid van stilte is dieper in het armoedig gedolven graf jaren van goede trouw en zwijgen omgetoverd in broze onverschilligheid. De grootmeester van de woordenzee opgegeten door de regenwormen…

In het voorbijgaan van het praten in zuivere liefde hebben we elkaar in duisternis zonder iets te zeggen de geheimen van een droom gegeven het mystieke liefdeslandschap verstilt zich in zacht ruizen van dromen achter de horizon intimiteit is in zwijgtaal bekomen van alle onrust die zo voelbaar was.…

Je bent niet de mooiste bloem van verlangen jouw meeldraden verdwalen langzaam in verliezen of worden trager in beweging weemoedig, de zoektocht moe maar jouw ziel is als een lentetuin op het eiland van verwelken iedere zonde verwerk je in het verloren domein van dromen je spint een eenzaam kleverig web tegen de kale muren…

In jouw sterven ligt het ontwaken van de ochtend in winterbrons en zomergoud, een dageraad van eeuwigheid en peinzend denken aan een land met bergen bij de oceaan in een bibliotheek vol met gedichten klinkt jouw naam in waakzaam zwijgen en niemand die het rijmwoord vindt in een droom van diep verleden bij de rivier ver naar beneden in…

Mijn kleine rivierenlandschap is voor jouw dorst te nauw geschapen ben je om te drinken mijn zoete water is voor jou te flauw het schip zal spoedig neerwaarts zinken je hangt wat slingers naast het bed beschonken begin je luid te zingen geen mens ontroer je met jouw pret bezig is men met serieuzere dingen mijn nauwe riviertje is voor jou…

Hoe hoger je vliegt des te harder je valt zei de spreeuw tegen de merel die net het avondlied had gezongen heb ik de zee het land zien veroveren en het land opnieuw de zee zei de merel tegen een meeuw die over de oude stad vloog, wat ga jij vanavond eten? vroeg de meeuw aan een voorbijvliegende zwaan een vis, een rups, een handjevol…

Diep in de stilte van het zoete meer spiegelt eenzaamheid van bomen die verlangen naar nieuwe lente levenssappen en veerkracht vogels verkennen vrijheid in beminnen en beginnen de droom tekent het landschap waar heldere illusies ontwaken dolblije dieren lijken jeugdhelden vertrouwen heeft zich verenigd verstikkende donkerte verdwijnt…

De trein vertrekt spoedig naar het einde de mensen zijn al half dood in kleden gezakt honger heeft de meesten al ernstig verzwakt de wielen dreunen langzaam de laatste reis begint een vrouw beklemmend eenzaam geeft wat warmte aan een kind de ogen staren leegte het leven ooit geleefd is nu oneindig lijden de vijand onbeleefd de trein…

Dissonanties schreeuwen om verf om herhaling van psychose te voorkomen in een land dat niet bestaat is de maatschappij zwaarwegend moerasland de boeken zijn gezonken in een vijver van verdriet spiegelt eenzaamheid zijn zonde niet van niemand ooit vriend geweest met niets tot vriendschap geworden uiteindelijk in leegte verdwenen…

De bloemen nooit in onsterfelijke bloei tussen het malse gras op jouw graf onze vriendschap is niet overleden als een vlinder of veulen in draf hier geuren seringen in ‘t serene zwijgen onder sombere wolken lopen kleine insecten op zoek naar verpozen ik overdenk mijn defecten die zonnestralen bedreigen nu de dood jou heeft…

Ik hoor de echo van het dodenlied het is mijn antwoord op jouw zwijgen een omweg via de muziek die toetert naar de wolken er groeit een dorp rond jouw onschuld een kerk dicht bij jouw hart er staan koeien in de weide ik proef de nasmaak van een levenslied in iedere liter bier en in iedere druppel regen rond jouw onschuld zwemmen zwanen…

Het is hemels wandelen in dit helder warme licht schaduwen spelen als kinderen onder dwalende wolkenlucht bomen blozen onbeweeglijk als stoere nobele reuzen met bloeiende natuur in al zijn groeikracht dringt de zon door clichés van eigen schijnsel vol wonderbaarlijke energie zonder woorden in zijn daadkracht als stille getuige van wat…

Grotere vleugels kan ik niet voor jou verzinnen je vliegt een eind landinwaarts want je komt van de zee het leven kleurt zich hier uit het grauwe en grijze om liefde te geven aan jouw zweefkracht boven bos en bomen kleurrijke liefde altijd bij ons en niet alleen in dromen visualiseer ik jouw vliegen ver weg van mijn ratio om heen…

Afgelopen winter toen je in mijn droom beweerde dat herfst niet lang zou duren vond ik herfst terug in een brief met vallende bladeren rottende vruchten spiegelvriend je schreef mij over vroegere tijden toen ik die kwajongen was die speelde als een aapje in de speeltuin van het bos het werd lente vernieuwende bloesem zoete bloemen…

Je twijfelt over jouw identiteit geen masker momenteel voor handen en ook jouw schoenen deugen niet te vaak belopen verre stranden de straat is grijs, de lucht voelt koud is er nog iemand die van jou houdt je slentert maar door waar doe je het voor lente laat nog op zich wachten niets kan op dit moment jouw leed verzachten.…

Dat ieder mens liefde nodig heeft om leed te relativeren staat geschreven in boeken door de droomgeleerden die het leven slijten en woord na woord in dromen overdragen misschien komt er een brug en lezen we verborgen onschuld dan laat ratio een nieuwe God zien om ons inzicht te bewijzen in een dieper voelbaar voelen.…

In voelen, denken, dromen ben ik tot jouw hart gekomen daarom ben ik de vijver die in de winter bevriest om met je ijver na te denken in de lente ben ik een vlinder die voor je danst in het zonlicht de bloesem van een fruitboom het maanlicht in de donkere nacht en je wordt lichter dan mijn gedachten klimt in de dromen van het droomlandschap…

Je zegt niets over mijn status er is een alleen zijn en af en toe maanstralen alles wat overbodig was heb ik achtergelaten in voorgaande jaren er zijn er zo vele geweest alleen wil ik zijn onder het heldere maanlicht nu de avond vroeg is gevallen en het maakt me niet angstig dat de stilte zo eenzaam voelt er schuilt een droeve wijsheid…

Rood is de horizon door gefluister van wind gevangen in jouw ziel in jouw taal bloeien chrysanten bruin in een kroeg omgeving stelt zich voor aan vriend, droom en ratio beweging neemt iets terug van denken, voelen, tasten een droomseconde hier vandaan ligt een oeverloze droom te genieten in het zoeklicht.…

Als waarheid doorzichtig beginnen eerste zonnestralen aan het ontbijt op aardse gronden mist stijgt van de ronde vijver lijkt boven een spiegel te hangen verstillend in een droom gevangen Een mystieke witte vlinder danst voorzichtig in het ochtendlicht intensief om gedachten te vertederen een vrolijke balletles in de ijle lucht glimlach…

Opnieuw vederlicht, in jouw gevleugeld gedicht zie ik eindelijk, zonder schroom jouw ware damesgezicht blauwe ogen als de oceaanlucht haar zo bruin als koffiebonen lippen rijp als bloesempruimen je bent veel mooier dan de mooiste woorden je bent het droombeeld van een prachtige droom een zachte perzikhuid benen, stevig als de wind…

Herinnering aan het geitenland zonder vaderhand of moederborst vrienden of verwanten, ziel in een boot op ruwe zee silhouet in het duister schim van een werkelijkheid met armen en benen een reiziger, vol grote emoties de nacht steeds wreder weg in het geroezemoes nadat schemerlicht valt als een gordijn van gefluister in lange schaduwen…

Schilderde mij af als witte man op zwarte berg liet mij voorbij glijden over regenboog vol kleuren rijden verfde mij zorgvuldig als groteske dwerg op groene heuvels naar beneden naast de spiegelgalerij schilderde mij terug in dure, fatsoenlijke kleren tussen rijke meneren in hele chique wijk liet mij voorbij flaneren voor vergeten…

Als jij de onstuimige natuur bent toon ik je mijn keurig aangelegde tuin met madeliefjes van de notaris en vogelhuisjes in mijn bomenkruin wanneer jij tot bloei komt in mijn dromen heb ik je lief met meeldraad en bloemenkroon wees niet verlegen hier tot mij gekomen nu ik als cultivar mijn mooiste specie toon verander niet van karakter door…