Alle inzendingen van mobar

Mocht ik me ongelukkig uitdrukken vergeef me, ik ben een oude toon ik heb het al die tijd geheim gehouden maar ik rook de herfst in Amsterdam en het rilde in mijn dorstig lijf als een bondgenoot, een mooier lichaam mocht ik iets verkeerds zeggen vergeef me, ik heb een lage toon ik wil geen geheimen meer verbergen want ik ruik de herfst in…

In zang van de nachtegaal bevlogen geen woord, mijn hart, nog nooit gelogen het strand, de zee, mijn ziel veroverd de vingers aan mijn geest getoverd muziek, een lied, vrolijke noten een droom in groot geluk gegoten van liefde die niet over gaat omdat mij, alleen maar jij, bestaat.…

De indianenbomen uit een vergeten jeugd wringen, grilliger takken, dan weemoed de zomer kwam, in puur en liefdesrood zwijmelde razend, heftig in een ontvangen schoot door dichtersklank en geest voorgoed genezen vriendschap, door en door, in ziel, totale wezen verliezen herfstbomen, blad, na blad, tot spijt een dramatisch silhouet van dreigende…

Nu droeve ogen onder maanlicht schitteren heeft U deze naam in gedachten het is de naam uit het verhaal de deur naar vrolijke danszalen bruiloftflirt naast de fruitschaal en toekomst langs een dun riviertje verzamel alleen de belangrijkste woorden om bewustzijn te betoveren in een keurig passend jasje gemaakt met eerbied spoedig afgestaan…

Tussen jouw tranen zo mooi en zeldzaam onder de rivieren zwem je weerloos op grote tafellakens trillend van geilheid door niemand zo bedoelt eindelijk alleen op reis door zon gebakken gedichten lezend zweef je, draai je verander jij jouw lijf onstuimig, langzaam wulps verleidend van kleur verschietend leef je intens kom je…

Jij hebt mijn diepte vaak verloren in het zadel geholpen dravend in vergeten maar de zon sprong op een eiland had een maangesprek en scheen onze rug een zomer we ademden sprakeloos gaven ons over aan vakantie een zomer lang, verlegen liep ik naar de afgrond jij zei, het spijt me niet ik sprong in droom der dalen jij bent mijn…

Het landschap drinkt het geloof gulzig, melancholiek als de ondergang van de speurdersroman om naar de oude bomen te luisteren naar het wilde geboomte te fluisteren en raakt langzaam, maar zeker, vertrouwd aan de voorafgaande waarheid, met vrome aandacht.…

Ga maar, vlieg weg laat maar dagen wereld vriendelijk door het deinzend deuren dragen, vragen in kleine alledaagse dingen hoor ik soms de liefde zingen maar, stonden wij niet samen toen je naar mijn levensadem vroeg achter de bomen uit het nachtwoud mijn lijf weer naar bekisting droeg kom je bij me met die hand maak je mij nog wakker…

Het is de eerste bladzijde van een gedichtenbundel op een nieuwe blauwe dag drie zwarte kraaien verstoren de rust in het natte stadspark in de ochtend van het groene gras we zijn erg visueel ingesteld zegt de fotograaf tegen zijn model een levenslustige knappe jongeman een mistige waas voor zijn mooie ogen statusloze engel van lage landen…

Aan de waterkant, zijn kromme benen het riet nog zomers, de lucht wat zoet weerspiegeling, wat ooit zijn leven was eenden kwetterend, brutale snaters motregen, een zuchtje wind handenwrijvend, glimlach lijkend wat dieper in de capuchon wenkbrauwen ernstig in zicht daar ligt de oude roeiboot dat zijn de roeispanen je kunt gaan varen…

Zo laat laakt de zon het droom verwelken kinderstemmen, voldoende geroezemoes en groentesoep gesmokkeld met twijfel het schip gevoelens vaart nu het innerlijk kind langs de herfstbomen naar novemberhaven waar tussen roeiboten, een vreemde visarend groene ogen in droom bewonderd falen in het zadel van de cowboy in de wind onder wolken, zon…

Tot nalatenschap van droom verheven kwam er een vriendschap die riep het ware leven tot een geest voor lange tijd dood geweest zag geen kleuren wezenloos gebeuren de horizon grijs emotioneel bewijs heeft toen een les gelezen genegenheid is meer dan geld een sukkel heel vaak een held.…

Duisternis dimt nacht tamelijk zacht in een dromend woorden onderkomen misschien een schim, in hem de ziel zou deze twijfels thans herkennen of toch een dweil, met tegenzin die nog zijn grenzen moet verkennen vermenigvuldig zinloos zwijgen verlegen inhoud, het hart paraat we gaan naar huis, doorbreek de stilte schaduw der liefde, aangelegen…

Hij probeert de bloedzuigers op een dwaalspoor te brengen geruchten over zijn leven doen er eigenlijk niets toe hij ademt zilveren sprookjes in de achtertuin van zijn geweten roostert er koperen visjes en knoopt zijn veters stevig hier moet ergens het kikkerpad zijn in naakt gevulde droomwindkussen hervindt hij zijn verhaal, tot morgen…

De zonderlinge blauw lucht spiegelt als een onbeweeglijke luchtzee over de langgerekte spoorlijnen die de weilanden doelmatig doorkruisen richting bruisende onoverzichtelijke zee, hier heb ik ooit de illusie gehad dat alles mogen zeggen, ook alles uiten is, maar ik kwam teleurgesteld weer thuis, vond een weg tussen ellebogen, brede schouders…

Maar jij was daar de gladde zeemeermin onder de schimmen in het schimmenrijk beleefden wij stoute liefdesavonturen de gele maan was trots, rond, schemerlamp boven onze kleine grote mensendromen, een straffe wind woei door de bomen ik zag al snel de strenge winter komen maar we hadden het dansen niet verleerd jij had de weg weer langzaam omgekeerd…

Er is een rechtmatig wenen in de rechtspraak der onrust door zonverloren dromen van tegengestelde emoties en aan elkaar grenzende illusies is niets meer hetzelfde een leidraad voorbij een lengte een tunnel lijdzaam door de engte geen helder licht aan het eind zonder horizon, deze soldatenmars naar doden en vernietigen vijanden erger…

Ik kan jouw prachtige gedichten niet beantwoorden met een reactie misschien is zelfs mijn kleinste ik geknecht aan een dichterlijk antwoord voor zover mijn woorden in gedachten reiken, iets bereiken van die rijkdom aan innerlijke emotie van jouw moderne stijl, van pure gevoelens in woordvorm waar blijf ik achter met mijn kleinood en…

Er schijnt een teder liefdeslicht over mijn tintelende zielenlichaam mijn stoffelijke deel hier op aarde is voor het licht der liefde gezwicht.…

Een brute kermis van verwarrende emoties draaiend als een donkere gedachtemolen in het beschadigde hoofd van het misbruikte kind is de kleine speelhut nu een zwarte holle leegte scherpe geur van verschroeide geweerlopen ontlasting, urine, door angst losgelaten in duister ontsnappen, de duivel naast de dood draait het kind nu de kast weer…

En dat ik, met het zicht van jouw gestolen ogen mijn geloof weer had gevonden om de bladzijden van het boek met geluk in mijn hart uit te lezen voelde ik, herinner jij je nog de bittere armoede de dagen dat we in de winter vloekte met handen zo koud en verloren stonden we op straat te bedelen zo jong en toch reeds vergeten daar sprak…

Is het nog herfst of hoe zit dat met de vogels vliegen ze vrolijk in de lucht of moet ik ze elders zoeken ligt er nog ergens een droom onder een oude steen of is het mijn hand op een verkeerde plek ver van mijn hart moet ik gaan geloven dat het werkelijk anders kan dat het nu anders gaat gebeuren.…

Onze liefde vliegt hoog vannacht in die luie stoel krul jij jouw tenen dame van de nacht fluisterend zacht de hoop slechts in een zucht verdwenen wind jij je op de wereld op z’n kop en mijn armen om jouw romp verstrengeld terwijl je langzaam naar mijn antwoord hengelt vlieg ik weg in vogelvlucht en droom verdwenen.…

Jouw hoofdstem kopte de angst tussen rivieren, rond jouw tepels kampeerde, hongerde gebruind het restje van mijn leven, maakte jij mij, oefende dit uitzicht verloren in meervoud jouw zwijgen en hunkerend verlangen, gaf jij mij aan tijdens het duisteren der dagen.…

Hier, sta maar achter dit woord ik ben jouw stilte boom laat vallen die winter kom met de dagen van weleer toen we koeien in de regen zagen, en mannen in de regen zingen achter dit woord van vlakte verlang ik diepere wijsheid dan ooit onze liefde, en alle vriendschap die er over is in groter voelen, kleiner beleven wil ik jouw emotiegewoonte…

Wil nergens meer onzichtbaar zijn dan in jouw hart, nu het voorbij is spelen de zielen, met de westenwind rivieren, langs bordelen zo wild omhels je mijn troostdrift harteloos, bijna zonder te vrezen.…

Uit jouw schuilend duin ben ik geworpen schoonheid, wassend zand tussen hoop en troost verloren loop ik de dagen aan jouw hand, voel ik de woestenij zeer eenzaam lopen we langzaam naar het strand waar de zee ons doet geloven achter de schaduw van jouw gedichten houden we van onze liefde.…

Droom tenslotte, uit jouw denkraam verzenman van de droomdans in het zwijgen toegeluisterd begrijp de billen van de dames en fluister hen een droom toe, voor het ontwaken in de ochtend waar enkel schoonheid met de vraag wankelt tussen toedienen en niet te verstaan slapen de nachten, bloemen aan wilde zee, vertrouwde walmen.…

Je kust me, maar jouw hart is doof voor liefde, in de nacht bevroren met alle ernst, in mijn geloof en hoop die ooit mijn stem laat horen zwijg ik in stilte, mijn beide ogen dicht ik heb je lief, mijn lief, steeds droomgericht.…

Het licht nadert werkelijkheid mijn liefste, je wordt steeds lichter vrolijke vlinder van waarachtigheid ik heb je lief in de straten naar het plein vind het zo fijn in jouw zingend hart jouw blonde haren, gordijnen, lachen ogen alsof het werkelijk lantaarns zijn zien de lichten in de verte, de kurk is van de fles, ik schenk jou lente…