Alle inzendingen van mobar

Zou wensen in jouw hart waar je slaapt en droomt een zingend leven dansend misschien jouw stem horen terugkeren, hoop bewerend zal weer de grond omspitten de zolder opruimen, het jaar afserveren een nieuw huis inschrijven de bomen laten groeien naar jouw hemel, de zoete stem die naar mij roept, telkens een stapje dichterbij het nieuwe…

En je blijft het bij hem houden stuurt zomerse buien over stapels liefdesbrieven je vraagt een aap de grond te kussen geeft een giraffe drinken uit jouw hand is als spelen in het zand en onze jurken trillen worden doorzichtig in de optrekkende geilheid verliezen we het zicht op een omhelzende werkelijkheid en zweven samen zachtjes…

Een kleine afstand naar het einde jouw woorden in mijn lege maag rommelen, onweer verwacht een statige ontvangst in de nacht mijn dagen zijn geteld de overige dagen ook met een staart tussen de lang ontlaste tenen beweeg je de stilte in ademnood, mijn lief ik adem jouw hart aan horizon en beter leven gezonder, aarzelend zal ik…

Misschien ook de muziek van toen waarmee jij de nacht zou inluiden met een mandoline, nam ik afscheid van mijn ledig hart, zo jij vertrouwde droeg je mijn bloedsporen, meelevend naar maagdelijk witte sneeuw, besproeid beleefde jij, die helletocht, gevaarlijk nam jij ook afscheid, doch wederkerig sliepen wij afstand terug in duisternis…

Je weet niet meer waar ik woon in welke straat of andere stad je bent mij uit het oog verloren schreef ooit nog een brief aan de toekomst maar die lag niet meer naast mij ik hunkerde geen zins naar het verleden dat jij afstofte met een bloot geheugen voor pikante details en wild verlangen en waar jij woont zou ik niet willen weten ik herhaal…

Gooi alle heimwee overboord natuur in de natuur geworden waandroom van een trouwe vriend hier in mijn stoel, met betraande ogen voor het vage beeldscherm waar iemand mij vertelde dat huilen ook bidden is ben nog ik nog vrij om na te denken het allemaal anders te zien, wil je mijn vaste land vasthouden mijn wereld nieuwe horizon geven verdwijnen…

Hier in voorspelde stilte ben ik draagmoeder en tegenlicht gelijk langs een alfabet vol zoenlippen vaar ik mij een lege boot naar de stille oevers lees ik jouw gedachten zwemmend naar dat eiland zwijgend in het weiland dansen mijn benen onder mijn mindere ik zie ik het zwijgen door verandering ben jij een plaatje op de…

De donder sloeg een gat in de lucht zeemeeuwen vlogen naar de nacht gezonken in een golvend dromen sprak ik jouw naam in stilte en je vloekte niet, bij het behang waar ik een skelet had weggetekend liepen de dagen als zombies langs het strand, beminde ik je tussen de bliksems uitte ik in het donker ademde jij hartslag gooide jij mijn hart…

Beweeg me onder regen smeekte je met een hart in jouw stem leefden spoken die hartstochtig naar de aarde roken, moest verboden worden woorden het liefst zonder klank en niets is anders dan de leegte een echo van leven, de door God gegeven dank leefde in de tussenwegen sprak je van moraal en hield mijn ziel daartegen, sloeg de wind,…

Levend landschap schepte je op mijn vlakke hand tussen rivieren voorvoelde jij bomen brakend struikgewas voorzag jij van vruchten sterren schenen over de landtong een tongland hemelde op jouw lange woorden liepen als zandwegen onder regenbogen terug naar zelfbehoud die toen dringend dijken omringden jouw geweten…

Door warrig geheugen het gebroken ijs ontlopen dusdanig ontroerd dat verder bevriezen geen doel had tot de conclusie gekomen om eigen woorden begrijpend de maan weer zien schijnen boven duinen en zee in het blikveld dromen dagen van vroeger vragen besluitend zonder antwoorden doorlopend de wanen een broek voor de nacht.…

Jouw lopen liep een eindje mee langs randen van schaduw duistertuinen vol heimwee er zong een dove duif in jouw binnenste vrede een zoete zuinige drang tot als maar delen woordendelen soms eenzaam in een zaligheid in de diepte van een lege ziel er drong een waarheid naar binnen een gezicht zonder masker maagdelijke geheime liefde.…

Ons ademen had een vorm gekregen die middag toen we afspraken vond ik onze jurken in flanellen streken jij had in een droom een woord gebroken ik vroeg me af naar de zin van het bestaan en maakte met wat rukjes mijn vest los we sliepen soms nog samen, overdag en ’s nachts waren we bloemen en deden ons best zoals de rest we spraken…

Hier heb jij het roer terug in diepe stilte draai met de wind achter de horizon die niet meer beweegt rond de rimpels van jouw lach toe omarm nu de stilte geef mijn hart nog een kans en gun mij de benen van een antilope wij zullen in dit stilteland een nieuwe zon gebaren naar diepere wortels rauw en ongekookt voor diepere lagen…

Plooide mijn ik in jouw plooien scheen de zon te schijnen zoals jij nooit eerder naakt tot een waarheid was gekomen begon te vlooien, zand volmaakt bleef soms wat droevig billen hangen pleisterde een onzichtbare God voor jouw voorzichtige kruis.…

Zeven werelddromen lang zwierf jij in dwaze gedachten in een onbegonnen rugzak verstopte jij jouw enig hart tezamen sliepen wij druilerige nachten gekoesterd in droombuien uit met vreemde gedachten liepen wij langs kusten van het eiland, onze voeten bewogen in het rulle zand het strand leek eindeloos, getogen tussen onvolkomen en verpozen…

Hier beginnen jouw seizoenen het lichte oprapen van hoop dansend in de schaduw, maanrat je gaat met een redelijk hart op de loop keert weer terug naar de waarheid onder helderend licht, een wakende maan roep je mijn naam naar de heilschaduw de zinderende stem van verloren faam je leest me veel minder dan vroeger niet meer zo vaak en veel…

Voelde ergens die vrees in samen gewortelde zinnen een verstrengeling verbroken behouden vorm van zelfzucht steeds bang voor heimwee weggezonken in de natuur met bewondering geleefd een aaneenschakeling van keuzen makend nam ik afscheid van jouw voelen mijn voeten te klein voor de deur en jij met jouw onzekerheid vaak magisch in…

De dagelijkse voeten dwalen, reizen af naar ondoorgrondelijke wegen daar in de verte, intimiteit verlegen buigen de bomen weerbarstig tussen de spanning van emotie en frustratie, de stille winddag neemt bijna afscheid loopt over het oude bospad van het duistere nachtwoud het grote bos nabij de stad grote nachtuilen roepen van onrust…

Minnaar van mijn dromen ik zou je willen vragen dingen die echt deugen zingend over de liefde zoete wens in duisternis dat ik je best weer wil begeren zo lief vind ik jouw zinnen dromend over de liefde overtuiging van het geluk en zoektocht naar waarachtigheid vliegend over de liefde van een onbestemde dorst zijn mijn…

Intimiteit bracht de droom tot droomvermenigvuldiging dalend in het droomland en vele node woorden vond ik, naast mijn domheid ik wilde weer weg in het hotel van verdriet kon ik de maan naar je toetrekken tijdens een windstille nacht die ademde over oceanen vol onbeheerste vrijheid omdat er een werkelijkheid verscheen.…

Denk ik dat zij voorvoelde ondanks die dromen van toen het voorbij gaan van het bedoelde dat zich vastgreep aan bomen in breedte en hoogte groeide en zicht toe liet aan haar lot haar hoop en treurig verleden ontrok zich uit haar wildernis spuwde illusie ver voor uit in al haar voelen en bewegen.…

IJsbloemen smelten op kwetsbare ruiten tussen muren van het wankele houten huis bij het moeras, is het vochtig winter wonen de kinderen prikken met stokken in het ijs maar het eeuwige dooien is begonnen de wind brengt al lente rond het houten huis komen er weer konijnen tevoorschijn als uit een toverhoed, met allerlei kleuren wild, grijs…

Dwalen, en niet verdwalen dat vraag je nu aan mij maar ik zal mijzelf herhalen dat brengt waarheid dichterbij zo spreekt zijn stem, zachtjes een beetje bedeesd, in korte zinnen klinken zijn woorden, en ik luister aandachtig, niet langer verlegen hij vraagt me naar de zee ik vertel hem over de golven het zonlicht en mijn burgerplicht geen…

Mijn donkere ogen zien de maansverduistering een deel van jouw lichaam vol rotsen van heuvelachtig wulps verlangend vlees jouw schaduw voelt jouw lippen door schaamte die doorkijkt, doortastend is jouw beweging als een bewegend licht met kleuren die op klanken lijken, we worden verliefd ik zie jouw hand langs mijn begeerte glijden…

Ik sprak niet het was niet mijn stem er heeft een ander tijdens de nacht gesproken toen ik de tak tekende aan de boom die je omhelsde, groeide er klimop langs een slanke rug over jouw schouders, rond jouw hals kin, gesloten mond, neusgaten maar praten, deed ik niet.…

Hoe dikwijls dans jij rond kwetsbare schoonheid van innemende natuur in stromend taalgebied vraag je mijn woorden ter overweging slechts aangetast door vermoeden en tijd door wind bewogen tussen weifelende planeten het zonlicht reeds vergeten naar het droomverlies van waarheid.…

De avond verzwijgt het dansen verlangend naar troost en zotte echo van jouw lach daar in het land van de brief waaruit je iedere avond voorleest schilder je maanlicht en nachtgeboomte onder het plafond van het hemelbalkon hark je de onrust als slappe gladiolen tot over de rand van een afgrond, zo schoon en je betaalt soms tol aan geestverwanten…

Onder een spaarzaam licht om te flirten met de regen de hoofdweg afgeslagen waarschijnlijk van de maan die aanstond boven het water, zag ik de vogels op de golven door emoties reeds bedolven nam ik aanstoot tot de toekomst in twijfel steeds verzonken in de nacht, en licht beschonken.…

Het nachtduister ademt stille heimwee dansend rond jouw intieme gewoonte sterren zien kansen in jouw oeverloze kus nabij het zaaisel van dwaze dromen oefen je in lussen en plussen proef je de aard van het geluk en in de beweging van het proberen in taak van denkend verder leren blijf je een beginneling zonder ervaring maar wijs genoeg…