Netgedichten

netgedicht (nr. 24.546):

Maansverduistering

Mijn donkere ogen zien
de maansverduistering
een deel van jouw lichaam
vol rotsen van heuvelachtig
wulps verlangend vlees

jouw schaduw
voelt jouw lippen
door schaamte
die doorkijkt, doortastend is

jouw beweging
als een bewegend licht
met kleuren die op klanken
lijken,

we worden verliefd
ik zie jouw hand
langs mijn begeerte glijden

ik voel het voorvocht
van een uitgesponnen droom
langzaam naar de rivier
sijpelen waar twijfel
onmogelijk is,

aan nachtgebraakte oevers
waar jouw lichaam als een eiland is
jouw vingers oceanen woelen
en lippen langzaam waarheid voelen.