Alle inzendingen van paul

Je hebt me gezegd: ‘Mijn zoon is gevallen, - jij hebt hem niet gekend, zijn voorhoofd niet, of zijn lippen niet of zijn handen; geen van allen die nu naast mij zijn, hebben hem gekend, maar enkel wààr mijn zoon is gevallen, - op het veld van eer. Als ik stappen hoorde op de straat zei ik: zo zal zijn heimkeer zijn. Dat luisteren en verwachten…

Ach, laten wij elkaar niet zeggen wat het leven is. De hitte houdt de gedachten gevangen. De boom in de tuin beweegt, het verraad een zachte bries. Even lijkt de verlammende gedachte dat iedere dag, iedere gebeurtenis, verdwijnt zonder dat er echt genoten is, gevreesd is, geleefd is, verdwenen. De tijd vreest de hitte. Het…

Ik ben op handen en voeten vergaderd, volwassen als een baby, volwassen als een aap. In deze houding wordt alles onwezenlijk. Onwezenlijk snel, in onwezenlijke haast: andermans armen en andermans romp schieten daarboven jagend voorbij. Als kogels. Als wolken. Als lijkenlucht. Zo vliegt de dag de tijd vooruit en is de slang het meest volwassen…

Vannacht in mijn droom sprak een vrouw of een man van een prijs die mijn deel nooit zou worden omdat ik in teksten alleen repte van horden op mijn weg naar geluk, naar ik wil en ik kan Ik zei tegen ‘het’ dat dat mooie er ook was maar dat ik vond dat leed altijd meer en mooier was en dat ik dat zelf ook graag las Maar dat ik het best wou proberen…

Het is augustus, ik blijf slapen bij Louis Ik zie hoe keurig alles bij hem past geen boek scheef in die boekenkast geen asbak vol, geen stoel staat scheef Ik pas er niet, maar hij wou dat ik bleef dus ik bleef Ik bleef slapen bij Louis Ik speur rond, waar is zijn vuile was? En waarom puilt zijn krantenbak niet uit? Zijn vrouw, na dertig jaar…

een euro, negenentachtig cent, beetje zuur, maar veel smaak, rare afdronk, alles went. Redonaire tweeduizendvier, dat drinkt een echte vent. Van kurk smaakt 'ie beter, in champange of theeglas, maar bij vis voor geen meter drink 'm altijd als eerste, uit een bierpul of beker. Goede wijn is vrij van kater, hij voldoet, wat dat betreft…

Wie mijn vaders handen ziet biddend voor het avondmaal levensringen op kootjes vermoedt een verhaal dat zelfs de bijbel niet biedt Hij placht hem te vragen, na het amen. uw handen hebben geleden, niet waar? Vader bekijkt zijn vingers En zal het zwijgend beamen…

Wanneer je het straatje nog weet, ga dan eens terug naar die middag in het slapende hart van een zomer. Je zult zien, er is heel weinig veranderd, omlijst als het blijft door die ene altijddurende tel. Bijna niets. Onweer verstopt in de lucht. Blad slap en donker. Geen wiekslag. Geen klokslag. Ongemerkt vertakt zich de tijd tot vandaag…

In de stille harten dreef hij mede de nacht in, tegemoet de einder waar hij enkel geniet van de donkerte, de inspiratie van het genegen woord - en de stilte alom – Droef glimlachend schreef hij, over liefde die hij nog niet gekend had, hunkerend, verlangend naar die warme hand en bij het zetten van de laatste punt krulde het papier, nat…

Regen, reiniging buiten mij, reiniging van de straten, alle dezelfde, minnaars die lang gewacht hebben naar dit overvloedig zoenen, maar nu hun lichaam golven, bevrijd van dit zomerzwaar verlangen, in de lange omhelzing van de knallende zoenen. Wit gewassen wegen, straten na de omhelzing, in vreugde en berusting neergelegen,…

Voorlezend uit eigen werk Belicht de nieuwe dichter zijn gezicht Met het vaal ongerijmde licht Dat schijnt tussen de verwerkte tekst Die stralend voor hem ligt zie foto: www.xs4all.nl/~vango/showcase/reciter.html…

Ongeduld slijt van de toekomst Dagen die weten noch zoeken Die lang kwamen en kort bleven Voortdurend tellen latend Gerust bemeten lijnen tonen Vergeten gelopen sporen Leeg in het beeld vanavond…

Het binnenoor doet me stil neigen Richting de grond onder de voet Die in m'n mond was blijven steken Zodat ik eventjes zou zwijgen Waarna ik weer wat lucht kon krijgen En fluisteren wat ik nog zeggen moet Met een lief woordje dat precies voldoet Aan wat we dagelijks bespreken In de verhalen die ooit dromen leken Over bestemming van de vijgen…

Ik heb je aan de ketting van mijn slaap gelegd. De kamer stuiptrekt en het bed wordt groot. Mijn zaad bevlekt de lakens met violette tatoeages. De lege lamp voltooit ondraaglijk het lichtjaar. Wij weten weinig van de weelde, maar we weten dat weelde niet meer wederkerig is. Immers na de paartijd gaan de vrienden huiswaarts blauw geschminkt…

Je kunt er weinig aan doen Als je kind epilepsie heeft Als het daar ligt, ontkom je er niet aan, dat je er van beeft Je voelt je machteloos Inwendig ben je boos En tegelijk kun je huilen Ik zou haar nooit willen ruilen Haar leven is al voor een deel bepaald Hoop toch dat het geluk haar toch achterhaalt Suf van de medicijnen Zie ik hoe ze…

Nu je, onverwacht, gekomen bent, Voel ik me weer ’n zwak man, En hoe ik m’ook overtuigen wil dat je liegt, Ik kan Het niet, en weer is het mijn hart dat mij bedriegt. Je hebt ’n zakdoek, die naar Eau de Cologne ruikt. Nu ben ik niet meer overtuigd, Ik wankel weer en kan geen woorden vinden; Ik ben zo’n arme boeteling En laat me graag de…

Ik mis de scherpte van mijn woord de spitsvondigheid in 't schrijven waar er ooit gevoel lag in poëzie kan ik nu slechts twijfelen over hoe ik er nog één draai aan kan geven -zonder driehonderdzestig graden te draaien- Trouw blijvend aan mijn gedachten wil ik mijn gevoel niet dichten doch openen als een ontluikende vlinder in een passioneel…

Zij kwam even logeren, bleef een lang half jaar totdat ik haast stikte in mijn diepste angst van wat kan en moet ik straks zonder haar Tot ik niet goed wist voor wie ik het bangst was als die logeerpartij over zou gaan We hadden ons lief, want we hadden elkaar gevangen in woorden als nooit zonder jou wij waren geen twee meer maar deel van…

Van 't lauwe kroes doorgeurd ligt om de vijver loom de lucht Op de vondel staat een late zwaan Zo eenzaam is niet één van ons en roerloos Niet één van ons laait zo hartstochtelik een vlam zich toewaarts als dees' rode beuk Van 't gipsen beeld dat tans in de schaduw staat - alleen een gipsen garve…

Lang gaat het goed, ja, dan ben ik dicht bij je, is alles genoeg – iets te veel soms, maar toch – En dan komt die dag dat ik niet vraag: Wat zei je? maar jou zelf bedenk, een zacht soort bedrog ’t Is mooier, een ideaalbeeld te maken dan van jou in ’t echt, maar vooral van mezelf, zo hard op de grond, zo onzeker te raken Dus ik naar de kroeg…

Nee, z’is niet van het halflege glas, da’s veel te kort door de bocht z’Is alleen bang voor als het leeg is want dat het leeg gaat, weet ze zeker vandaar dat ze een nieuwe fles al kocht Ja, ze g’looft wel da’k van haar hou Ik zei het haar toch, dus zij mocht Maar ze huilt alvast van dat ’t over gaat want dat gebeurt, dat weet ze zeker Dus…

De gekoeieneerde kakelkip stak haar hals over kop in het zand. Met schouder en lende- biefstuk, of is het dan filet De hand slachtte de kip haar ellende stortte zich uit over de aarde, waar zij zich verstopt had. Gekrenkt tot op het bot geplukt. Geen ander lot beschoren dan soepkip zijn.…

Het is een hel De weg naar ware liefde Ondraaglijke pijn en verdriet Om aangeleerde systemen te doorbreken Het is mijn hel Mijn weg naar ware liefde Bloed en tranen die ik vergiet En al mijn kracht lijkt spontaan te verweken Compleet verslagen Lig ik bloedend aan haar voeten “Geef het op.” zegt een zachte stem “Er is geen reden voor al…

Goed, zij kwam dus langs en ze wilde blijven en ik zei: da’s prima, maar even geduld want eerst moet ik nog heel lief over je schrijven over hoe jij mijn dromen en dagen mooi vult En ik schreef geweldig, want zij was mijn muze ik dichtte haar mooier nog dan ze al was (kon even niet komen op ’n rijmwoord op muze maar ’t maakte niet echt…

We struinen door de straten van de eeuwenoude stad Je hebt je als een kat in mijn suède jas verstrengeld Ik zie hoe langs de oever van de donkerbruine gracht Een zwerver naar verloren schoenen hengelt De klodders mayonaise bij de frietkraam van je zus Die dit groots geluk allang had zien aankomen Ze heeft zelfs al een arsenaal aan bijnamen…

Dat trage zich toevouwen je oogleden, te dragen het loom fluweel van onze nacht. Onze dag is geweest als bange blanke vazen, die waren blij de bloemen van ons liefdespel te scharen rei aan rei. Nu zal je slapen, mijn teergeliefde kind, want morgen moet je de ogen openen: 'n zeer fris blad dat beeft in morgenwind. Nu zal…

Waar komt het vandaan? Waarom laat ik me er zo in meeslepen? Het lijkt wel een drang om vast te houden aan die negativiteit. Het lijkt wel aantrekken en afstoten tegelijkertijd. Het is mijn minderwaardigheidsgevoel en mijn grootsheidzwaanzin. De nietigheid in het geheel en de grootheid van het leven op zich. Het is de nacht die mij blijft achtervolgen…

De regen die mij, in augustus van het jaar dat ik jou zag, verregende Maar terstonds ook mij verdronk, zomert nog door tot eind december…

Op bergtop en dalende paden dolen over stormende zeëen waar bliksem stormt en wij, wij één kunnen zijn in een geborgenheid die het verleden kent als in duizend visioenen De nachten zijn duister enkel roodgloeiende kolen lichtten nog jouw gezicht -het kampvuur vertelt nog de mooiste verhalen, echter ik, ik droom van jouw glanzend zicht…

Zij die voor mij kwamen en dichters waren, Zij hebben hun droefenis, in de Herfst, uitgesproken En éénheid gevoeld tussen hun gebroken Leven, met het vaarwel aan de drommen hunner dromen, En het sterven der zonneblaren aan de dorre bomen. Zij hebben gezegd: de Herfst was 't schoonste getij, Al was hij dan ook droefeniszwaar en de baar van de…