Netgedichten

netgedicht (nr. 43.261):

Grens

Zacht fluister ik je naam
op de grens van slaap en waak
en breng mijn liefde over
in woorden die ik maak.

Je kunt ze niet echt horen
maar toch treffen ze doel
je ziel staat er voor open
en weet hoe ik het voel.

Mijn woorden en mijn kussen
ik dek je er mee toe
en word het lichte strelen
in duizend jaar niet moe.

Nog één keer zachtjes kreun je
ten teken van contact
voordat je al weer wegdrijft
in vrede ingepakt.

Een glimlach op je lippen
is al wat er resteert
als zichtbaar sediment
als de ochtend wederkeert.

Maar ergens diep verankerd
in de mazen van je geest
weet je dat mijn tederheid
bij jou is langsgeweest.