biografie: Paul Jordaans

Bij arme herders uit valleien, Elk kiemend jaar opnieuw, verscheen Met zoemen van de eerste bijen, Een meisje, schoon en ongemeen. Zij was niet in hun land geboren, En geen die wist vanwaar zij kwam, Gezwind ging toch haar spoor verloren, Zodra het meisje afscheid nam. Bezieling g...

Wat Pownews heeft gedaan, dat moest niet kunnen: de camera stond aan, dat wist ik niet; en ook al doe ik niet zo erudiet, ze moeten me mijn privacy wel gunnen. Het is met mijn beschaving zo gesteld: ik zet hem aan als u zich even meldt.

Laat bij mijn graf geen tranen vrij, Ik slaap daar niet, maar ben nabij. Ik ben de streling van de wind, De open ogen van een kind. Ik ben de sprankel in je vreugd, Ik ben de overmoed van jeugd. Ik ben het krieken van de dag, Ik ben de parel in je lach. Ik ben zonlicht op het graan, Reg...

Het was alsof de hemel de aarde kuste, stil, zodat in bloesemnevel zij hem nu dromen wil. De wind streek langs de gronden, de aren wuifden zacht, beruiste bossen stonden verlicht in sterrennacht. En zie, mijn ziel, zij spande haar vleugels machtig uit, vloog door de stille landen, als...

Hij zou geen jachtopziener moeten zijn hoewel het moeilijk is om te verzinnen wat er met zo’n figuur valt te beginnen misschien is hij geschikt als proefkonijn. Maar nee, dat valt hem toch niet toe te wensen al hoort hij bij de minstgelukte mensen.

Ach kind, ben je al nu gegaan, nog van het leven niets ervaren, terwijl in onze broze jaren wij ouden nog gevangen staan. Een ademtocht, je blik opslaan, om lichter lucht bij ons te snoepen, had je genoeg, te veel doorstaan; je keerde in, niet meer te roepen. Met deze blik en zucht missc...

Wie ondanks alles toch nog was gebleven Na kruistocht, heksverbranding en zo voort Zelfs misbruik - weliswaar met angst en beven Maar terend op geloof had aangehoord Wie homohaat met kuisheid had verweven Zich niet aan nepotisme had gestoord En zo door wat in Kerkesnaam misdreven Wel zwaar ...

De tijd verwijlt zich onder onze ogen en schijnbaar lopen wij van wieg tot graf door pulsen van het nu steeds voortbewogen een tussenruimte die het lot ons gaf. Momenten worden naar ons toegebogen, verkleed als flits — of in een sukkeldraf, wij worden terug- of weer voorbijgevlogen tezelf...

We denken om ons heen te zien wat werkelijk is – maar heel misschien is wat we daarvan steeds ervaren niet echt wat om ons heen bestaat maar stilaan in onszelf omgaat om zich door kunst te openbaren.

Als ik al wat ik verwachtte van het vers vergleden jaar vergelijk met het gebrachte dat ik dag op dag ervaar, vormt ook het meest wèlbedachte maar een kleurloos commentaar. In het grijze niet bij machte te schilderen hoe wonderbaar, als volmaakt het meest vertrouwde, ons ensemble zich ...

(opgedragen aan Eckhart Tolle) Ga zitten en wees stil nu. Voel je wezen – je ademen, het stromen uit je hart. Je bent niet wat je denkt – en niet apart van al wat is. De breuklijn is genezen en al wat ongekend is, niet te leren - : de wijsheid die je vinden wilt - zit in je. Ervaar de...

De gekte waart hier rond in witte doeken, Geruisloos en gestadig slaat zij toe. Het is een lief soort kolder, je moet zoeken Welk kwaad zij doet - maar plotsklaps ben je moe. Je rede of verzet zijn niet toereikend, Geen aards begrip aan deze pest gewaagd. Geleidelijk als op een golf gelijke...

Ik kreeg bij leven, na lang wachten een nieuwe long, een hart, een nier en jaren toegevoegd vertier is wat de artsen mij zo brachten. Uit dank voor dit verlengd plezier mag wetenschap mij terug verwachten zo plande ik in mijn gedachten al mijn vertrek uit nu en hier. Een wachtlijst wordt...

Het mag natuurlijk niet gebeuren dat door zo'n grote vliegmachien al is de kans daarop miniem een slachtoffer valt te betreuren. Laat de destructielijn dus werken, pak het probleem maar bij de kop maak er gehakt van, dat lucht op, geen reden om ons te beperken. Daarna laat ik mij blij ve...

Hoe vaak in zwart doorwaakte nachten de dood ook kalm zijn troost aanprees, steeds overwon (uit hoop of vrees?) het ongewetene dat wachtte. Wat alles nog voor mij beschoren zo in de schoot der goden lag, ik strekte naar de nieuwe dag opdat het mij zou toebehoren. En wat mij wacht aan gen...

Gehuld in dampe sluier vaart veerman weer zijn wrange vracht door gele schijnsels van de nacht als `s levens laatste kruier. De zielen onder zijn gezag zij gaan van licht naar duister of wezenlijker juister zij reizen naar de nieuwste dag. De ongekende dageraad door Charon aangeboden h...

Gehuld in strelend ochtendlicht komt mij jouw silhouet van korte afstand tegemoet uit ons gedeelde bed. Een zonnestraal beschijnt nu zacht de rand van je gelaat gewis dat hij de drang je te beroeren niet weerstaat. Heel even laat ik hem begaan dan kus ik je gezicht: ik wil je zelfs n...

Hij krijgt het doosje met daarin de ridderorde, “Het is de hoogste die we hebben” , prijst zij aan. Hij lacht beleefd – zo is de Sultan van Oman - en ziet zijn prijzenkast hiermee nog voller worden. Ik kijk ernaar en poog de afschuw nu te wegen van onderdanen die verdiend een lintje kre...

Vanavond zal ik proeven jouw huid op die van mij mijn zinnen langs jouw zij en stilaan meer behoeven. Ons stoffelijke wezen brengt dichter zo bijeen wat heel was, lang voorheen; geen tel is meer na deze. En langzaam cel na cel ga ik zo in op jou en jij dan op in mij met innig zielespe...

Wat als de tijd ons zo misleidt als toen en nu en straks wat als hij sluw en achterbaks zijn leugens toebereidt als jaar of uur noch tel verglijdt geen zandloper of lijn als nu en straks en toen niet zijn maar alles is altijd dan zijn wij straks en nu en toen in oneindig gebed en was e...

Men schrikt van het gezicht dat aan haar hoofd kleeft haar wezen moet daaronder nog wel zijn geen tekens meer van sporen die de tijd geeft de lippen groot, de ogen net te klein. Verdwenen nu de frisse doodgewoonheid de basis voor het eens zo trots gelaat die kracht gaf aan haar schitterende ...

Zacht fluister ik je naam op de grens van slaap en waak en breng mijn liefde over in woorden die ik maak. Je kunt ze niet echt horen maar toch treffen ze doel je ziel staat er voor open en weet hoe ik het voel. Mijn woorden en mijn kussen ik dek je er mee toe en word het lichte strele...

We waren eigenlijk al tijden geen stel meer maar nog wel tezaam en wie van ons nog monogaam was, was bepaald niet te benijden. De korte tijd van ons bestaan kon ik jou en jij mij wel lijden om zo de leegte te bestrijden; het was goddank ook snel gedaan. Ach, zo’n verzuurd retrospectief...

Geef mij schreeuwen, vechten, gooien om al dat wat jij mij deed en waarmee ik mij ontkende - dat wat nu nog aan mij vreet – uit mijn lijf en ziel te braken voor het alsnog mij verteert en de zegen van mijn woede in zijn tegendeel verkeert. Geef mij kracht en het vertrouwen dat het vuur ...

Van oude liefdes moet men zwijgen, wat eens zo brandde, is nu as. En of men toen gelukkig was of wat gewenst werd niet kon krijgen, blijf woorden niet tot zinnen rijgen het is banaal en geeft geen pas: van oude liefdes moet men zwijgen wat eens zo brandde, is nu as. Het heden weer met oo...

Soms krijg je zomaar in het heden een stukje van weleer te zien. Iets wat je lief was ooit, misschien of wat je liever had vermeden. De tijd lijkt omgekeerd vergleden. Al duurt het maar een tel of tien, het eens geziene weer te zien, is als herdoen wat wij al deden. Of is wat toen zich o...