Netgedichten

netgedicht (nr. 43.964):

Belofte

Hoe vaak in zwart doorwaakte nachten
de dood ook kalm zijn troost aanprees,
steeds overwon (uit hoop of vrees?)
het ongewetene dat wachtte.

Wat alles nog voor mij beschoren
zo in de schoot der goden lag,
ik strekte naar de nieuwe dag
opdat het mij zou toebehoren.

En wat mij wacht aan gene zijde
van dit bestaan aan zacht soelaas:
als ik mijn laatste zucht uitblaas,
mag het mij eeuwig nog verblijden.