Netgedichten

netgedicht (nr. 40.986):

't Klokje op de zondagmorgen

Het was op zo een koude zondagmorgen,
de stramme handen heiden traag de klok
die boven in de toren wakker schrok
en begon een wijsje zo lang verborgen,

want door de week slaat hij de stille uren
die vertellen van vergeten en voorbij
van de houten banken, de mijmerij
van de jaren in zijn zware muren.

Weet iemand hoever zijn klanken dringen?
Niet de grauwtjes in de bijna lege kerk,
niet de koster met het gelaat als een zerk.
Zij horen het kleine klokje niet zingen.

Voor de jonge vrouw met de kinderwagen;
bij de eerste klank bleef zij even staan
in herinnering, zag haar kindje aan
en wist hoeveel kindjes daarvoor zo lagen.

Voor de man die net zijn hond gin uitlaten.
Hij zag weer de tijden van eenvoudig geluk,
het huisje, het bestaan zonder veel smuk,
en de vrouw die alles weer goed kon praten.

Voor de feestvierder nog gehuld in laken,
die ’s nachts de uurtjes van de morgen stal,
gedoopt in feestgedruis en hol geschal
tot dit zoete schellen van vredig ontwaken.

De toren zweeg, de stilte teruggekropen,
de houten banken even leeg als voorheen,
de grauwtjes, de koster met het gelaat als steen,
maar dan knerst de deur op een kier open.

Zou er iemand daar buiten staan te dringen?
Misschien de wind, die op zijn schreden keert,
zijn wilde adem langs de muren scheert
en vraagt: ‘Laat het klokje nog eenmaal zingen’.