Alle inzendingen van peTer

meer nog dan jouw jaren die ik heus vier natuurlijk fuif ik nu de vriendschap die gewoon geweldig is uniek mooi in zijn soort die hand op de schouder om bezorgdheid en begrip dat diepgaand gesprek over onbegrepen dingen die heerlijk droge humor in jou vier ik de vreugde van luisteren met je hart dat overloopt van liefde voor mensen…

pak een parachute en spring het leven vandaag tegemoet samen met de vele mensen die jij en jou betekenen laten als het nu en dan windstil is draagt jou de vriendschap die jij rond jou verzamelde door een kameraad te zijn pak een parachute en val in de armen van de liefde die je geven en krijgen mag als een rivier die stroomt geniet…

in ooit het huis van jouw ouders met twee zusjes en zeven broertjes stond zestig jaar terug jouw wiegje nu vieren wij jouw zestigste jaardag maar bovenal wie jij geworden bent een fijne vent met charme en gratie een man met de ervaring van wijsheid van veel geluk ook naast ongelukken van een grote liefde die verloren ging die jij jou te…

natuurlijk als geen ander weet ook ik inmiddels wel dat leeftijd slechts een getal is maar vertel mij eens jarige job hoe blijf jij zo knap en wijs zestig jaren tel jij nu toch ik kan het nauwelijks geloven omdat je het niet zien kunt want zoals jij sprankelen blijft met de gratie en schoonheid van de aller prachtigste bloem die gekleed…

wie had ooit gedacht dat deze dag komen zou dat jullie kijken kunnen in de ogen van jullie zoon vandaag is dat gebeurd met alles erop en eraan is hij eindelijk af en klaar jullie jan de kleine man dit mannetje is de voltooiing van wat liefde groeien laat als passie tussen mensen zich nieuw leven enten laat dat hij zo kleurrijk al…

als wij met een lach en een traan terugblikkend bij het vooruitzien dat afronden wat nog nodig is peuteren wij hoop en verwachting uit de kreukels van het oude jaar als het jaar nog maar net begint onze rugzak gevuld met voorspoed genieten wij van het florerend geluk dat als een hoorn van overvloed geen bodem meer lijkt te hebben kleurrijk…

plotseling en veel te vroeg toch ook staan wij vandaag als vrienden samen om welgemeend ‘tot ziens’ te zeggen tot waar wij jou weer omarmen zullen wij waren samen nog lang niet klaar niet met elkaar en niet met het leven dat verrassend de wegen samenbracht waarop wij elkaar ontmoeten mochten genietend van de grote en kleine dingen volgden…

tien jaar lang vieren wij alweer dat 7 december jouw jaardag is veel sterker en groter ben jij nu dan de dag dat jij geboren werd zoveel sterker en groter ben jij naast natuurlijk ook wel eigenwijs wat is het fantastisch cool en stoer jouw oma en opa te mogen zijn op de grens nu van het puberzijn ben jij echt geen kleine jongen meer maar…

nu jij vandaag weer een jaartje ouder telt door een nog ondoorgrondelijk pandemie in toch de vreemdste tijden van jouw leven vieren wij jou en het leven meer dan ooit oud genoeg ben je geworden om te weten dat je niet alles zo in de hand houden kunt zoals jij dat liever ziet of graag hebben wilt omdat het leven altijd weer verrassen kan…

in het leven dat wij vieren in wie en wat jij ons bent is er plots de confrontatie met een onzichtbare vijand die ons de adem beneemt de zo intense kwetsbaarheid genesteld in diepe emoties laat zich volhardend wortelen in passie voor liefde en leven dat jij en jou zo graag bemint het zout schreiend verdriet van het schier onverslaanbare…

lopend langs de weg van herinneringen hoor ik het geluid van jouw voetstappen. ik verlies mezelf in de langzame tred van degene naar wie ik zo verlangen kan in de stille nacht van duisternis hoop ik dat jij mij even toch opzoeken komt wij houden veel en lang al van elkaar in de draaikolk van het leven samen ik wil weten waar jij nu verborgen…

de strijd die wij strijden tussen arm en rijk tussen man en vrouw de twisten die wij hebben met wie ons zeggen willen dat wij in oorlog zijn met wat wij ooit deden of juist weer anderen die dat toch ontkennen de strijd die wij strijden over kleuring van mensen het verschil in opvattingen over wat wij geloven willen de meningen en uitingen…

jouw nu heeft een agenda een verwachting en filosofie voor en van het goede leven een open oor ook voor echo’s van de lessen uit het verleden een hart en hoofd vol wensen voor de wereld om jou heen die jij nodig hebt zoals zij jou in alles wat je hebt en bent dankbaar voor de ontmoeting intens of vluchtig misschien de triggers en de knockouts…

in hetzelfde schuitje zeggen wij zitten wij allemaal met elkaar al zijn er ook grote verschillen in de vele bootjes en jachten sommigen varen het comfort ontspannen op hun balkons een goedgevuld glas drinkend van luxe gemak stijlvol voorzien anderen varen een motorboot die host en klotst op de golven alsof er geen grote zorgen zijn…

ik vier je jij bent immers het vieren waard voor de mensen die jij betekent die jij jou ook betekenen laat je bent de wereld alles waard immers er is enkel één als jij ik vier je zoals je bent in al jouw kleuren een mens vol met talenten die jou doen of laten bepalen waarmee je laat zien wie je bent een facettenrijk levensdiamant…

ik vervolg alleen de weg die ons ook samenbracht door het mooie levensbos mee en tegen de stroom zoals wij dat altijd deden in de pracht van de dagen van ons heerlijk samenzijn ook deze dag ademt vol wat ik nooit heb verloren toont mij zoals de herfst de kleur van jouw bestaan in nu verscheiden licht zijn wij altijd samen nog briljant…

Met fijner bladgoud belegt men geen schuur. Alleen motregen heeft zulke penselen, alleen landwind de langzame hand van passen en meten tot de tempel van tabak de mistgod gegoten zit. Onder de olm rust intussen de tijd, rekt de nazon uit. ---------------------------------------- uit: 'De bomen zijn paars en de hemel'.…

een bioscoop met de kleintjes gaan stappen met je vrienden feestjes om van te dromen ze mogen nu even niet de frustratie van de afsluiting de hulpeloze machteloosheid van willen maar niet kunnen het knaagt ons de verwachting het verdriet boost het gemoed dat niet wil of kan begrijpen dat een onzichtbare vijand ons in beperking ketenen…

de kracht van samenwerking vraagt om saamhorigheid gebaseerd op gezamenlijkheid in missie het denken en doen de kracht van samenwerking is verantwoordelijkheid nemen zonder over of af te nemen gewoon doen wat nodig is de kracht van samenwerking is met kaders als toetssteen de bedoeling mogelijk maken door buiten de lijntjes kleuren…

een virus maakt de wereld tot een doods verlaten stad waar mensen elkaar mijden als ooit eerder in vroege tijd lijders aan lepra pest en cholera waar ooit vrienden speelden zijn nu straten en pleinen leeg kinderen moeten thuisblijven maken scholen vol van leegte werken kan of mag niet meer als het niet thuis aan tafel kan de familie vrienden…

als wij ze vandaag vieren de beesten en de dieren laten wij dan kijken ook naar gisteren en morgen in het weten allemaal dat over de hele wereld zij steeds nog knokken voor vriendelijk bestaan onze waarheid is wreed zelfs de veiligste oorden zijn voor hen niet veilig waar mensen zich kleden in hun mantels van bont zoals hier de koe…

onder het grijs van jaren sluipt in mijn hoofd een minuscuul propje dat stil en even maar mijn tijd en leven stopt in diepe slaap gevallen word ik langzaam wakker in een kamer die ik niet ken met rondom mij geschaard vreemde gezichten aan bed doctoren verrichten wonderen met aandacht en medicijnen slopen zij wat mij verlamd het…

De avond tingelt als een theehuisje aan de horizon; maar de stormen daarachter, het versplinteren van hout en de wrakken die elkaar angstig opduwen in de haven. Kom wij maken een wandeling langs dit troebele water vol wier dat zinkt als lood; nu erven wij een rust die van de hele aarde schijnt te komen. Maar de schreiende stem en de verre deur…

als een ninja bliksemsnel groei jij steeds groter weer sneller dan wij wensen soms verdwijnen kromme zinnen nu wanneer je een prinses speelt of juist een stoere ridder bent met vriendjes en vriendinnetjes leef je voluit het leven intens oma pest je graag met kaarten of je verslaat haar met catan je bakt met haar jouw pannenkoek of laat…

het zingt in mijn hart het straalt in mijn ogen dat jij mijn moeder bent een uitzonderlijk lieve zo geweldig en wijs ook   als ik slapen wil dan droom ik mij jou die vol vervoering in de schoot omarmend mij steeds nog koestert   als ik aan jou denk jouw liefde die nooit sterft dan straalt mijn dag van de vroege morgen tot in de late…

altijd om mij heen voel ik jouw warmte zo dichtbij ben jij in afwezige aanwezigheid mijn ogen verbeelden in gedachten jouw gezicht van toen je hier was naar het hier en nu ik beleef steeds de tijd van de momenten samen die opgeborgen in mijn hart jou in mij altijd leven laten in alles wat ik doe en laat als schild van bescherming…

leeftijd leren wij met de jaren hoeft geen angst te geven het is meer dan het getal de kwaliteit van de geest waarmee we onze dromen leven door van wat wij vandaag doen morgen het betere te hopen leeftijd immers is verder kijken dan alleen gisteren of vandaag want juist wie verwachten durft wil zich ook weer verrassen laten wie het beste…

Komend van diep, zijn intieme waterwereld verlaten hebbende, laat een krab zich zomaar, ruggelings op de schelpenbank werpen om, zonder verzet, het leven te laten in de krachtigste vogelbek, maar waardoor zijn pantserschild (als meest duurzame deel) wel kans maakt om gekoesterd te worden in de zeevondstenverzameling van een kind?…

geknipt was jij voor het leven maar het leven knipte jou als mooiste bloem uit de knop jou badend in het mooiste licht van eeuwig blijvende herinnering dat ons jou steeds weer brengt al zal de pijn nooit verdwijnen omdat het hart gebroken blijft perfect als mens was zij gemaakt toen het lot zich tegen haar keerde met in jouw hoofd een…

hij wilde per se hier blijven wat de regels verboden die systemen bedachten een pure wanhoopsdaad na een bestaan vol angst waarin te veel al gebeurde in zijn net begonnen leven was hem het laatste zetje over de grens van het leven dat velen de harten brak die hij later juist helen wilde als hij groot was en geleerd de ogenschijnlijk veilige…