Alle inzendingen van peter

terwijl ik dankbaar stilstaan mag bij de mensen die het leven lieten in de strijd voor vrijheid en vrede marcheren elders nog vele voeten op bevel van honger naar macht door de straten akkers en velden waarop zij dood en verderf zaaien met geweld dat geen mens ontziet wanneer vraag ik in de stilte mij af zijn de lessen dan eindelijk geleerd…

het boek wil laat zich niet sluiten door het onverwachte heengaan dat jij en niemand aankomen zag eerder nog schrijft de herinnering steeds weer nieuwe hoofdstukken ons met herleefd geluk vervullend de jaren van samen zo gelukkig zijn met de liefde van en voor het leven schonken twee loten aan de stam die jij liefdevol zorgzaam koesterde…

vrijheid is geen bezit geen eigendom ook ze is of wordt ervaren in het doen of laten van mens tot mens vrijheid is kwetsbaar waar zij ten koste gaat van de een of de ander die over de grens gaat van wat eigen maakt vrijheid is de ruimte te zijn wie je bent in denken en doen In menen en vinden in geloof en liefde vrijheid is verbinding…

vrijheid ben je of je bent het niet door jouw doen of juist het laten in hoe je ruimte geeft of neemt voor jouzelf en aan de anderen ongeacht het kunnen en het zijn hoe jij respect toont en vraagt bij eigen en andermans mening de wijze waarop jij erkennen wilt dat in opvatting geloof en liefde mensen echt zichzelf mogen zijn vrijheid…

ik ken een heel lief meisje niet eentje die gewoon is maar speciaal de allerbeste altijd vrolijkt zij mensen op met haar ondeugende lach terwijl zij lieve dingen zegt het einde van de kindertijd ze telt echt al dertien jaren brengt haar in de tienertijd waarin ze met vriendinnen hele dagen vol mutsen mag over van alles en over niets…

van dageraad naar zonsondergang reizend door het leven van alle dag met aan jouw zijde de echte liefde snelt het geluk jou motorsnel mee door jouw dromen waar te maken voorbij de spanning van de twijfel vind jij steeds weer een betere ik mooier dan wie jij ons toch al bent de willekeur van meningen voorbij kies jij voor het maken van keuzes…

ik zeg het welgemeend trots en dankbaar ook wat heb ik vol genoten van het samen werken gefocust op de opgave het regelen van beheer eenvoudiger te maken altijd kompas houdend beukte jij de weerstand van de klunzen en ezels in het systeem in verzet dat die regels aanprijst die juist wat is bedoeld weer ondoenlijk maken de warboel…

eindeloos als de rivier dat kan stroomt zich jouw volle leven met langs de oevers daarvan de seizoenen die verwaaiden als de lente brachten zij jou de grote liefde in het leven die als lange zomer jou bleef tot jou de herfst hem afnam de vele jaren van jouw leven brachten zowel lief als leed tijden van vredig groot geluk naast het donker…

In de scherven buiten bij het raam ligt soms zijn gezicht alsof een zelfportret zich door de modder blufte, door zichzelf ontworpen ligt hij in de zon te schitteren. -------------------------------------- uit 'De afstand tot' (1976)…

weer een jaartje ouder wat wijzer zo geworden vieren wij jouw jaardag met een simpele wens dat jou het komend jaar hartstocht genieten laat dat waar je van droomt wat het ook wezen mag een realiteit worden zal dat jij vol genieten kunt van het wassende leven dat kinderen zo vervoert dat jij als moeder geniet wat jij als meisje wenste…

van gisteren via vandaag waait de wind van de tijd van ooit overal en nergens naar eens in de toekomst dat wat nu geschiedenis is het toen en nu verbindend voedt ons denken en doen tot een inzicht voor morgen…

als ik de vele plakkaten lees waarmee zij elkaar bestoken met verwijten over en weer dan vraag ik mij stilletjes af komt er ooit eindelijk iemand die nu van doorpakken weet met gewoon gezond verstand de perspectieven wegen durft met gevoel voor urgentie ook de dans om de hete brij heen met moedige lef doorbreekt door keuzes te durven maken…

noem mij een reden waarom het belangrijkste in het leven zomaar pardoes genomen kan ik kan en wil ze niet verzinnen er zijn geen passende woorden om het verdriet uit te drukken als de passie wordt vermoord die de roeping van het leven is verloren en verward voel ik mij nu het gevreesde ongelooflijke juist wie jeugd steunen willen in het…

Tevergeefs, zeggen zelfs de wolken; grassprieten kluiven dus maar en hopen dat zij nog bestaat zoals ze bestond, zonder trachten te begrijpen hoe precies; snuitkevertjes observeren. Haar haar droeg ze soms opgestoken. -------------------------------- uit: 'Miniem gebaar', 1995.…

waar nu het oude jaar eindigt kijk ik terug op voorbij de tijd aleer het nieuwe jaar begint ik geniet weer de vrolijkheid van familie en vele vrienden ik gedenk wie mij vertrokken naar de overkant van de tijd waar het nieuwe jaar begint ter herinnering en houvast pak ik dit alles voorzichtig in om ze graag weer te openen in de mij frugale…

Je hoort zacht het vogeltje dat in verenkleed gestoken voor jouw venster fladdert het snaveltje tikt op de ruit als zij jou vrolijk opgewekt dit verjaardagslied toezingt laat de muzikanten komen schenk hen glazen gele wijn zet alle deuren royaal open vier dartel deze vrolijke dag geen lijstjes die jou vertellen wat-ik-moet-doen-vandaag…

nooit waren onze wegen eenzaam zelfs bochtige sporen bogen recht die door onze jaren samen liepen omdat wij maatjes zijn en blijven vrienden voor en door het leven steeds elkaar behoedend blijvend in de seizoenen van het volle leven bij het glibber van plots ongemak dat met tranen ook glimlach brengt wanneer wij elkaar de hand geven door…

onze ogen verslinden zich aan de weelderige pracht die liefdevol in armen ligt van trots en blij de ouders die de snaren van passie zo vreugdevol bespeelden uit puur genot vormden zij diep en magisch jouw leven dat zij met glimlach wiegen terwijl hun vingers dansen over jouw roze wangetjes als spelen zij zacht gitaar in akkoorden verdrinkend…

lang strekken dagen zich het is donker het is koud lichtjes versieren huizen waarin haarden vlammen om handen te verwarmen die wij op schaats of slee in ongeremde winterpret graag ons bevriezen laten de kerstboom opgetuigd hangen de lichtjes weer vredig geluk beschijnend in boom en winkelstraat zij verbeelden gelijktijdig ook de hoop…

Ik trachtte jou te bellen, in de cel die je een uitzicht op het kerkhof biedt. De zon brak door. De stenen blonken wit. Cipressen. De verbinding lukte niet. Het ijzer van het hek ontsloot zich wel. De kindergrafjes liggen hier apart. Er waren een paar ééndagsvliegen bij. Geen omber* foto's in een blikken rand. Ik struikelde over zo'n klein…

nu je twaalf jaren tellen mag komt er een heel nieuwe tijd ga jij dingen echt ontdekken die je heel misschien ook wel met jou vrienden al besprak met de deuren die opengaan wordt jouw wereld groter nu echter dan de virtuele wereld waarin fictie en werkelijkheid voortdurend elkaar bespelen je bent echt een grote gast nu die stoer stoeiend…

het feest dat wij vandaag vieren draait niet om het geld of goed het gaat om de mens die jij bent wat jij betekent en betekenen wil als zoon partner vader en vriend voor de mensen in jouw omgeving voor wie jij graag steentjes verlegt in de rivier van het stromend leven wij fêteren in jou de zoon en broer het jochie dat volwassen groeide…

het leven lacht en huilt stormend heen en weer slingert hoop en verdriet als de klepel van de klok van ongeloof tot kordaat nooit te vergeten geluk drupt angstige tranen als plots het onzekere de wandklok van leven in schaduw vallen laat de handschoen genomen in zoektocht naar houvast wordt de strijd gestreden om dat te kunnen houden…

Zolang we niets vergeten, gaat niets verloren. Laten we dus vergeten, maar alleen zoals we door te praten iets uiterst traag kunnen laten verdwijnen - daar, zie je het, zie je het nog nauwelijks, tegen de zon in? Zolang we niet vergeten dat iets van ons niets verloren mag gaan, eindelijk - zoals er een zwijgen bestaat dat tegelijk een vorm…

kaarsen verlichten de weg van herinnering ter ere van hen die wij moesten laten gaan ons hart slaat het ritme van de herinnering die wij nooit in met aarde begraven zullen zij zijn onderdeel van wie wij zijn en worden wij slapen ontwaken huilen en lachen samen in het stille zijn wij zo bij elkaar weer thuis…

reddeloos vol van schaamte de morgen op de schouders stappen mij de loden voeten de weg naar een nieuw loket van het kastje naar de muur word ik tekens doorgestuurd elke deur die geopend wordt doet meteen de andere dicht in de hokjes van het doolhof dirigeren zwart geïnkte letters de geest van het wettenwoud dat de bedoeling overwoekert…

Prachtige koffieboon! Lading Colombia Zou op de markt een paar Ton moeten doen Onderin mee verpakt Hartslagverhogende Voorraad aan melkpoeder Veertienmiljoen!…

dood is het verleden een herinnering slechts het kan niets meer toevoegen aan zichzelf noch aan de toekomst de toekomst die zich weliswaar toont als het ongerept heelal zwanger van het leven zoals mijn gedachten van morgen waarvan evenmin kan worden gezegd dat zij al behoren tot het leven maar mijn gedachten van nu zijn alles wat is dus…

Op zondagmiddag, aan de kade van een glasgroen, Zwitsers meer: het zonlicht als een vijl, de wandelaars spits en schitterend en dui- ven, imbeciel, altijd verdwaald in kluwens, maar te lui voor angst. Er dalen trapjes naar het water, lichaam drinkend van zichzelf. Een kind staat in damp gekleed. Kom, huiver; klim als een beginner langs het flakkeren…

op ieder denkbaar antwoord volgen steeds nieuw raadsels met schampere lach gebracht nooit wordt er meer opgelicht dan de tip van de echte sluier gevraagd of ongevraagd advies zelfs de meest dringende zaken verdwijnen tussen wal en schip waar leiderschap gewenst wordt stuurt handelen in verlegenheid al dringt ook spoed nog zo aan zit…