Alle inzendingen van ria zifkamp

Wanneer ik vroeger in het donker naast je lag dacht ik, ik heb je niet gedag gezegd, niet goed genoeg, niet echt. Paniek omdat je zo snel sliep en dan meteen zo weerloos was, je lieve sterke lijf, je slapende geslacht. Ik moest er niet aan denken wat je allemaal zou kunnen overkomen buiten, later, straks. Ik heb je…

Die eerste avond zeiden we niet veel. Ik liep verlegen naast je, zat wat onwennig bij je in het restaurant. Maar later, op het donkere stille strand, sloeg jij je jasje om me heen. Ik wist, ik ben niet meer alleen. * * * * * *…

Jouw sterke handen op het stuur. Onder mijn hoofd het zacht bewegen van je dijen. Ik had mijn hoofd daar neergevlijd. Toen kon dat nog, er was nog geen versnelling die ons scheidde. O hoe het was. Hoe het was toen het maar net begon. Jij stuurde, ik was veilig.…

Ik weet niet of ik van de zomer hou. Ik krijg het altijd zo benauwd van al die zon en al die mensen. Ik kan me betere dingen wensen dan volle wegen, steden, strand. En al het jongs dat hand in hand of anderszins hun pril geluk wil tonen. Het is of zomer, zon en zij mij honen: ‘Voorbij, voorgoed voorbij voor jou!’ Ik weet niet of ik…

Herdenken deed je niet alleen de vierde mei maar telkens als je op een warme zomerdag het kruis voorbij reed op de fiets. Van oorlog wist je niets, maar het pad dat door de duinen sneed gaf stijgend, dalend uitzicht op de dood. Op wat groot en onverzettelijk was: het kruis, de helden in hun graf. Je wist, ze stierven niet alleen voor ’t vaderland…

De eerste lentezon op mijn gezicht! Ik knoop mijn bloes wat verder open en knijp verrukt mijn ogen dicht. Want o, die strakke blauwe lucht! Die zucht naar avontuur die tintelt in mijn bloed, die maakt dat ik wel kijken moét naar elke mooie knaap of heer, die maakt dat ik ze stuk voor stuk begeer. Maar als een jongen mij passeert, wat spottend…

O, ’t naderen van de nieuwe lente. Hoe zij zich op haar komen voorbereidt! Met steeds meer lieve, kleine tekens heeft zij een glasgordijn van groen over de struiken uitgespreid. En knoppen barsten juichend open aan de bomen. Ik wou wel dat het net zo juichen kon in mij. Maar ik verloor mijn lentedromen. Ontluiken werd steeds meer ontluistering…

maar jij hield deuren voor me open hielp me in mijn jas kuste mijn hand op straat ik had niks ik was niks maar jij zei dat ik alles was voor jou ik werd je vrouw jij de man van mijn dromen dat het zo simpel kan zijn thuis te komen!…

Maar jij hield deuren voor me open hielp me in mijn jas kuste mijn hand op straat ik had niks ik was niks maar jij zei dat ik alles was voor jou en dat je voor me zou zorgen vandaag al - als ik dat wou iedere avond elke morgen.…

Dit is het mooiste uur, het eerste in het nieuwe jaar. We liggen zwaar en opgeblazen naast elkaar, niet dronken, maar wel aangeschoten. Het meeste vuurwerk is nu wel afgestoken en buiten wordt het langzaam stil. Ik weet niet wat ik wil met het nieuwe jaar. Wel dat ik aan het eind daarvan weer liggen mag met jou. Weer samen wachten…

Ik weet nog van de sneeuw en hoe het knerpte onder onze banden. Mijn vader had zijn hand over mijn moeders hand gelegd op het stuur, of in haar rug, dan duwde hij haar voort. De kerk, de school, ons huis: de hele wereld lag toen nog in Haarlem-Noord. Het was de nacht voor Kerst, maar donker was het niet. De wegen en de daken waren wit,…

Mijn ‘grote liefde’ had ik toch als kind. Vader en moeder, God en Sint, geen latere liefde haalde het daarbij. Wat hield ik veel van hen, wat hielden zij van mij! Het was een liefde die mij vleugels gaf en achteraf, herinneringen, bitterzoet. Aan wasgoed dat te drogen hing op houten rekken rond ’t fornuis; aan een te klein, te koud, te vochtig…

Ik wilde met je lachen, praten, voor ieders oog verliefd en hand in hand. Ik wilde met je hollen langs het strand en proeven van je mond het zilte van de zee. Nu ben ik al tevree als je in stilte naast me loopt en me de dingen wijst die langs het bospad staan. Er komt een tijd dat alles moeilijker zal gaan. Dan sluipt het…

Geen wezen is zo zacht als het wezen dat je kleedt en wast. Dat bij je blijft wanneer je slapen gaat, je kust wanneer je even wankel staat. Ze sluit de knopen van je jas, ze strikt je veters, houdt je vast. Je ogen volgen haar wanneer ze door de kamer gaat, het stof afneemt, de doek uitslaat. Zo is ze je het liefst, in stille uren overdag…

Ik heb alleen maar ongeloof gevoeld om wat vooropgezet, bedoeld, ons stenen hart moest raken. Maar daarna was er ook ontzag voor deze daad en fascinatie voor een kwaad dat ons met schoonheid sloeg en gratie.…

Weer reiken mij de grauwe dagen de vraag aan van het waarom waartoe hoezo tijd glijdt als zand tussen mijn handen Ik voel hoe het knarst tussen mijn tanden als ik iets zeg braak ik een nutteloze woordenbrij Ik raak aan niemands wezen en niemand raakt aan mij…

Als mijn vader weg is hangt zijn sfeer nog in de dingen Alles is stiller, maar vredig-stil Stof dwarrelt in de zon de radio speelt zacht en mijn moeder die neuriënd haar werk doet draagt de gloed nog van zijn zinnen ik speel wat op de grond Voorbij het venster ligt het weiland en de weg waarover soms een auto rijdt er zijn wat straatgeluiden…

Wanneer mijn moeder zorgt voor het eten de piepers jast de groente wast en snijdt zit ik op een stoel en sla haar gade, haar snelle handen haar gebaren, haar liefdevolle zorgzaamheid Soms kijkt ze met een glimlach om en babbelt wat met mij ik vat haar met verliefde blik en zeg haar van mijn diepste vragen als antwoord wordt ze stil…

Na zoveel jaar zie ik je weer je zwaait ik lach en keer me om met beelden van je mond mijn hand je schouder ik dacht de tijd heeft deze dingen uitgewist ik heb me hopeloos vergist ik ben je nog niet afgeleerd alleen maar leger ouder.…

December komt en kort alvast de dagen tot enkele uren schrale zon gedurende de dag. Door 't donker loop ik van de prille morgen; ik keer terug bij 't donker van de nacht. De tussenuren slijt ik in het kunstlicht van kantoren. Mij deert het niet, ik weet als nooit tevoren: ik koester deze donkere dagen. Het daglicht kan mij nauwelijks nog…

M’n lief, op dagen dat het leven zoet is en wij als in het pril begin, sluipt soms een weemoed bij me binnen en wordt het nu herinnering van wat wij zijn, van wat we waren en wat er voor ons komen moet laat zich al raden: je zult m’n kussen in je armen nemen, het wiegen en me grenzeloos bewenen. Of zal ik bidden…

Nooit wordt het weekend meer als vroeger thuis, toen ik op zaterdag niet uit mijn bed wou komen. Onder de dekens kon ik van ontsnapping dromen, zoals ik 's avonds van ontsnapping droomde voor de buis. Wat was ik, veertien, vijftien jaar? Niet langer veilig voor mezelf of voor de ogen van de anderen was ik zo onomkeerbaar aan het veranderen…

Op zondagmorgen is mijn vader steeds gehaast. Hij jaagt ons op, hij bidt en raast en pas wanneer wij naast hem zitten in de lege, houten banken vindt hij rust. Daar ligt zijn troost, zijn lust en elke zondagmorgen wil hij daar als eerste zijn. Hij wil de eerste klanken van het orgel horen; hij wil getuige zijn hoe het koor opnieuw geboren wordt…

Op zondagmorgen wordt mijn moeder mooier nog dan zij al is. Haar schort blijft in de kast. Ze haakt haar zijden kousen vast daar, waar haar blankheid overgaat in duisternis. Op zondagmorgen is mijn moeder vol geheimenis, met lippenrood en donker-krullend haar. En ik vang elk gebaar waarmee zij minder moeder wordt, steeds meer het meisje…

Men zegt de tijd heelt alle wonden en dat is waar dat is het moooie van tijd Maar wat er slijt in jaar na jaar is het bijzondere en wat ons rest is middelmatigheid.…

Na zoveel jaar zie ik je weer je zwaait ik lach en keer me om met beelden van je mond mijn hand je schouder ik dacht de tijd heeft deze dingen uitgewist ik heb me hopeloos vergist: ik ben je nog niet afgeleerd alleen maar leger ouder.…

Mijn leven is gespeend van ieder avontuur en niet zo interessant Al jarenlang dezelfde man van 8 tot 5 dezelfde gang en nauwelijks vrienden Een doorsnee flat in nieuwbouwwijk Het dagelijks voeren van de poezen de was, de strijk En als ik wil heb jij nu juist geen zin of tijd Hoe kan een mens met zoveel niets gelukkig zijn…

Nooit trapte ze met zoete pootjes op mijn hart. Wel knaagde ze zo nu en dan aan mijn geweten, omdat ik haar gedurende de dag verliet en uren kon vergeten. Dat werd dan 's avonds door haar afgestraft met dominantie en bevelen. En ach, ik deed het graag, haar naar de ogen zien, haar rode haren strelen. Ze was me keer op keer de baas, de kleine…

Nu wordt het herfst. De bladeren bruinen al wat aan de bomen, langzaam, blad na blad. Het wordt al koud en nat. Nog even kleurt het goud, nog even hoor ik vogels zingen. Maar in dat 'even' gaat het wringen, want vogels, bomen, worden eigenlijk niet oud. Ze zijn zoals ze waren in mijn kinderjaren, zoals ze in mijn laatste herfst weer…