Netgedichten

netgedicht (nr. 34.411):

Niets en alles tegelijk

Nooit trapte ze met zoete pootjes op
mijn hart. Wel knaagde ze zo nu en dan
aan mijn geweten, omdat ik haar gedurende
de dag verliet en uren kon vergeten.

Dat werd dan 's avonds door haar
afgestraft met dominantie en bevelen.
En ach, ik deed het graag, haar naar
de ogen zien, haar rode haren strelen.

Ze was me keer op keer de baas, de kleine
kat, ik was haar voetveeg en het kussen
waartegen ze wellustig liggen kon.
En dan maar snorren ondertussen!

Maar 't mooiste was het als ik in haar
ogen keek, zo rustig, als ik nooit in
mensenogen kijk. Dan zag ik leegte,
diepten. Niets en alles tegelijk.