Alle inzendingen van theo van de wetering

Het wordt weer lentegroen en zelfs het stoplicht in de straat staat minder vaak op rood dan toen het winter was. Ondanks die vrolijkheid is dit seizoen het meest geschikt voor elke tijd die het vertikt tussen jouw klok en de mijne tot wij gaan winteren en spoorloos verdwijnen.…

Soms slaat het weerlicht in mijn pen, en wordt de inkt bloedlink en heet. Dan moet ik schrijven wie ik ben en wat ik van het leven weet. Dus schrijf ik met een kwaaie kop: Dit is de mens: hij laat zijn adem gaan van in naar uit van grens tot grens. En die zeventien woorden luchten fantastisch op.…

Tussen harde omslagen liggen Mozarts sonaten. Ik sla ze op en kijk in een heelal met zwarte gaten. Nu zou ik willen spelen, branden, verdampen tot muziek. Hoe ook mijn energie de toetsen ranselt: Mozart, je naam is nacht, geen licht komt gloren. Mozart, je maan is zwart en stil. Niets hoegenaamd komt mij ter…

Oktober. Bus uit Z. Regen schuint langs de ruit van jou naar mij. Een rug ben jij, een jas, een kraag daar boven- uit wat haar van jou voor mij. Dan trekt een geur het smalle gangpad door en slaat een visoen haar dunne geur mij om het hart. Ik neig naar diefstal van jouw liefde, maar deze zakkenrollerij sta ik uit…

In vlagen van verbazing jou vergaard: je ogen in een spectrum opgesloten, je handen in een lichte tinteling. En het is nu eens niet in het geding dat jij altijd zo zichtbaar ongezien moet zijn en tastbaar toch onaangeraakt. Waar het om gaat is onze liefde en jouw bewaarbaarheid.…

Matthias brengt zijn blijheid naar het raam, want daar, zegt hij, zijn kleuren in de kijk. Hij geeft de dingen buiten vast een naam in onbesproken taal, en voelt zich rijk. Matthias knoopt de eindjes van de straat nog onomwonden samen tot een ding. Hij spreekt zijn blikveld uit: Kijk, aan elkaar de kleuren achterna en daar een tingeling!…

Onlangs las ik over jonge dichters die zo vreselijk over neuken willen dichten. Ik kan er niet omheen: míjn poëzie geeft minder uitslag op de schaal van Richter.…

7. Slaapval Velden stijgen deze avond boven zichzelf. De nevels van het zwijgen dalen op de huid van de soldaat. Liggend een steenworp van de dood worden levens langzaam rood Geuren van buit breiden zich uit als blijvend kwaad. 8. Morgen Hij moet wel aarzelen in de armen van de ochtend nu het warme mottenwitte licht gaat liggen…

…of staat de wereld stil en slaap ik door de dagen heen en is de dove, stille nacht hand op de schouder van een blinde dag omdat jij er niet meer bent? Ik nestel mij bij dit gebrek in beelden en zie: er is een oude film waarin de liefde kwijnt en alles eindigt in de dood. …of maak ik jou onbedoelde sigarettenrook in de bioscoop uitwaaierend…

4. Spel O, was de oorlog schuldeloos als in een kinderdroom, dan zei ik ga nou liggen jij was dood. Maar oorlog is: de zon sluit zich met luchten af huizen worden wentelbaar, een bevel: mis niemand. 5. Reïncarnatie Met dood als een beweging van mijn hand sla ik het sluipen in mij los en duw over de rand van mijn verstand een…

Lasciate ogni speranza, voi ch’entrate (Dante) 1. Kamer: het tot de tanden gewapend gat blindganger In de stoel: de gapende mens. 2. Richting Margraten Welke meidag ook de vijfde is doet weinig toe of af aan elk verdroogd gemis en elk verwaterd graf. De trein die ik bereis neemt altijd nog soldaten mee. Ze zijn van dood verdacht…

Wij reizen deze zomer door de mooiste landen en worden parallellen van elkaar: afstand in evenwicht, zonlicht wederzijds ontvangen dezelfde aarde elders, evenwel duidelijk voelbaar voor onze voetstappen. Hoe evenwijdig jij ook bent, in dit seizoen vol witte warmte, eens kom je kruiselings terug, eens ben je weer voorhanden.…

Je hebt een voetstap gezet maar zand is teruggevloeid, zo spoorloos aanwezig ben je en van je handen om mijn schouder rest warmte die zich haastig terugtrekt in mijn kleren, zo geruisloos streel je. Maar toen kuste je letters die zich tot woorden afwogen en zo ontstond van de liefde weetbaarheid als bergen en sterren en vrienden…

Een grote neus, een grote bek, een onbewoonde plek in een bewoonbaar hart, van waaruit steeds het woord vertrekt dat liefde uit- schrijft tot gedicht of brief, Zo goed als hij weet ik dat liefde duurt tot in de laatste snik alleen het sterven rukt de pijlen uit een hart.…

Jouw vingers over elkaar, je handen als schelpen sluiten mijn wereld daarbinnen en die andere daar buiten met hetzelfde gebaar…

Hoe ooit terug in de herinnering bij al die warme wegen door het mais, het dorp, de bakkerij, de koeien, die welkom roepen en goed volk? Niets mort. Misschien is er nog geur van bekommernis achter de einder, waar steden spreken als Ieper. Hoe ooit terug soldaat naar wat jij schreef: een zware tocht de dorpen, een zware tocht de…

Het mooiste gedicht is wat ongeschreven blijft, voor eeuwig leeg en wit ligt in een smetteloos heelal, zo zuiver als windstilte in het riet, zo ijl en hoorbaar als een opmaat rust aan de muziek vooraf… en niets daarna volgt nog.…

Het bitter en het zout van jou bespeuren aan mijn hart en dan wat honingzoet verzinnen. Zo is beminnen een overdaad aan vlagen, geuren, proeverij. Soms mijn bittersweet, meestal mijn puur, altijd mijn jij.…

Ik vroeg: hoe vaak herlees je wat we schreven? Je zei: o, niet zo vaak maar wel vaak even en voorbij als vogelvlucht Ik vroeg: hoe vaak begrijp je liefde onvervuld. Je zei: alleen de jouwe, onbedreven, onbedorven als water, zuiver als scheppingslucht. Toen zijn we opgestaan en buiten samen herfst gaan vermoeden.…

Onvermoede Dood kom dichterbij, herinner Elcerlyck zijn pelgrimage er is een invallende winter er zijn veel eksters op het land Tekenen waarvan ook al weer…? Vanuit besneeuwde woestenij en vanuit water bereiden snelle vogels trektocht voor. Ze stijgen op, met licht geladen en met dodelijke regenbuien op weg naar steden explosief Elk…

Ik droomde dat ik stond op welke boot niet wetend waar wij voeren, was dit water het verleden, wat nog komen moest of intermezzo nu? Mijn vader op het voordek trok zijn jas uit hoewel het goot van de symbolen. Samen gingen wij schuilend samenscholen. Grootvader rommelde in het ruim naar kisten en ik giste vaag naar diepere betekenissen,…

We searched the beach for shells especially these dark twins bearing random pale eyes of white chalk on their backs. And when we found I asked Dad, will they ever match again, thus wide apart yet so closely connected? They will not fit, he said Just let them be for they have been silenced in death. They are as soon will…

De wijzers van de klok schuren niet langs een plaat maar vijlen wel en wee uren na uren 1 wordt 2 En zo kan liefde duren jaar na jaar totdat En ja wie raakt er ooit geschokt door het doven van ontstoken vuren jij?…

wat mij verontrust is niet dat het regent maar wel dat de regen verzuipt in de putten het water terechtkomt de beek bij de bioscoop onder de grond duikt en niet meer te volgen is enkel weer bovenkomt bij het noordeinde de hofvijver voedt en langzaam verdampt en over de stad kruipt mismaakt wordt wat mij uitermate verontrust is de regen…

Den Haag, je bent geboren uit het feest van een graaf, in zijn bossen, zijn vijver, zijn duinpan. Den Haag, je werd stad van het water, de singels, de grachten, het Spui en de beek bij Tuschinsky’s, nu niet meer zo vaak Den Haag, je bent nog altijd de wind van het strand af de stad in waar wappert de vlag met de vogel, de éénpootsvogel…

Hij ging naar Bommel en zag daar de brug en hoorde op een schip zijn moeder zingen. Hij werd zijn eigen kind dat daar toen dichtte wat nog kwam in vergezichten die te vangen zijn in één woord: terug en in een ander woord: herinneringen. En zo bereisde ik een land hier niet zo ver vandaan. Er waren boten, bruggen, bouwterreinen vervelend…

Al breekt de herfst nog zo hardhandig los, ik voor jou: klein schild van licht, Al slaan depressies nog zo stormalarm ik voor jou: wind in de rug, hulpmotortje van je fiets, duwtje.…

Wij in dit doodstille huis herboren uit landwijn en gedempt lamplicht of uit wat van het houtvuur ooit rook was, wij horen nog alleen elkaar ruisen. Ik in de dood van de drank hoor jou zacht slapen Jij in de dood van een droom hoort mij drinken, het stelt niet veel voor. Maar wacht, straks gebeurt het, eenmaal dronken…

Na vieren zit je nóg. Er komen dromen. De lege klas: een wijde oceaan; het blauw linoleum gaat zachtjes stromen en komt zijn branding aan je tafel slaan. Iriniserend zonlicht door je haren. Kleuren, gewimperd op je smalle hand. Ik voel: ik moet dit leeg lokaal dóórvaren en schipbreuk lijden aan jouw waterkant. Lukt het je echt, aanbiddelijke…

Ik zou je willen voelen op mijn huid als een bui van bijna: strakke droogte, verwachting. Ik zou je willen horen in mijn oren als een tel rust : een maat die stil valt, aankondigt. Een proeven dat nog om de mond zweeft een geur die nog hoogte moet krijgen zo zou ik je suikerzacht zou ik je vluchtig...…