Alle inzendingen van victor

Je probeerde de man van vroeger te bereiken. Je schreef brieven naar adressen waar hij zou wonen. Je voerde gesprekken in een scheef geparkeerde auto. Je wachtte op antwoorden die niet kwamen. Hij bleef gesloten als een rots, volhardend in zijn volharding, buitenkant met alleen buitenkant. Hij was een slot dat niet meegaf. Een buitenstaander…

Zoals ze daar 's morgens op de stoep tegen elkaar aangeleund warmte zoekend in hun plastic jassen staan te wachten, grijs, vormeloos, vol afgedankt leven, tegelijk broos en weerloos. Je zou ze weer naar binnen willen halen, je ouders wachtend op de bus. -------------------------------- uit: Echo van een echo, 1990…

Van mishandeling tot miscommunicatie Van ego-centrisme tot uitsluiting Zoveel slechtheid kan er zijn in een ouder-kind-relatie Dat kan leiden tot verwaarlozing Slechtheid spreken is niet moeilijk Goedheid in tegendeel Maakt geen relatie stuk Kijk jij ooit naar een persoon in z’n geheel? De oorzaak van dit allemaal Is gewogen op de liefde-balans…

Met elke stap is dichtbij wie me niet meer aankijkt niet meer vraagt of ik besta en niet meer begrijpt zonder mijn schaduw en een gezicht dat ik niet herken in alle vragen die me blind en hopend achterlaten dat ik niet meer eenzaam ben…

Met de stilte als de laatse bongenoot staan ze naast elkaar met ogen die alleen verschillen bekijken en haten wat niet verandert omdat ze niet meer geloven dat hun woorden en gedachten alleen met angsten en toverspreuken wapens zijn geworden.…

Er moet geen spot zijn in mijn stem, het leven is ernstig genoeg en daarbij: wat helpt een grimas in de duisternis? Zingen daarom zullen we, aan de dis zowel als op het werk, heel hard de trappen op en af zullen we lopen, het thuis op een onmatig zoenen zetten. Daar komt al een beeld en het beeld zegt dat ik je belichten moet, al spring…

Bang ben ik niet meer de stem die alle angsten weerstaat en dapper verder gaat. Bang ben ik gebleven met mijn herinnering die ik niet kan vergeten als ik kijk en ze weer lachen en slaan zolang ik schreeuw in het donker en niemand mijn angst wil delen.…

De muziek heeft de tijd verloren en stampt met de oude vrolijkheid die weer is begonnen. Stemmen staan nog stil. Schmink is plezier en de koude zon glimlacht zoals de maskers en de wagens wachten en kilometers lang deze dag versieren met warme kleuren omdat de tijd het vraagt en de mensen het wensen als dwaze…

Met tevreden handen maak ik gebaren die iedereen wenst als ik sta en blijf staan en niet meer weet waarom ik niet meer weg wil gaan.…

Met koude woorden zie ik wat je achterlaat in het bed van onze herinneringen waar ik slapen zal en weet dat jij wakker geworden weer op de droom zult lijken die mij niet meer zal bereiken.…

Alle vreemde gezichten zijn druppels die ik vrees als de regen die mij volgt en ziet kijken hoe ik bang niet meer weet waar ik schuilen kan met gesloten ogen…

Eenzaam is het begin dat ik zoek en altijd achterlaat met een hoopvol einde dat me vragend weer nieuwsgierig maakt.…

De man van vroeger bewoont je leven. Hij zit op de bank, nodigt bezoek uit, becommentarieert het uitzicht. Zonder te aarzelen schenkt hij in, laat het zich smaken, voert het woord. Het einde van de wereld is nabij, niemand kent nog goede manieren. Net als je vraagt of het tijd wordt, begint een wedstrijd op tv. De man van vroeger vraagt…

Over de helft Tja, weer een jaar voorbij, En wat moet je daar nou mee? Het is weer zo’n stom zinnetje, Eigenlijk een cliché, Want een jaar is lang hoor, En dat eerste zinnetje daarnet niet, En je kan een jaar toch nooit vertellen, in een zinnetje, Over liefde, zorg, vreugde en verdriet, Want een jaar kan ook kort zijn Het ligt…

De hel dat zijn wijzelf, door hagel op ijzel met slag in wiel. Languit vallend in de bevroren pap op straat slaken wij geen kreet dan zwijgen. Wie heeft dit bedacht? Wij zijn zelf uitgegaan, met tassen voor voedsel en een muts om ons gezicht grappig te doen uitkomen tegen de lucht. IJdele voornemens banen zich wegen naar binnen waar duisternis…

Met je tanden bijt je op de lippen die ik nooit kus omdat ik nog steeds niet weet waarom je liever bijt dan kust…

Met jou ben ik de schaduw die de zon volgt maar de duisternis niet vreest Want ik begin en ik eindig overal waar jij naar mij kijkt en je licht mijn liefde altijd een glimlach geeft.…

De stenen zijn haar ogen want ze zijn verborgen in het wachtende gezicht dat slaapt en haar dromen bewaakt en de eenzaamheid niet meer laat geven wat ze in de dood ook niet meer wenst…

Het is wachten op de zon die ik zou kunnen achterlaten als je tragisch zegt waarom ik je schaduw zou moeten haten.…

Thuis is geen bed, geen tafel en geen stoel Thuis is geen plek, maar iets wat ik voel Thuis is alleen waar mijn ogen je zien 't Is waar jij me laat weten dat ik 't leven verdien 't Is waar jij naar me luistert met me praat, met me lacht 't is de veilige haven die ik nooit had verwacht Thuis is de warmte waarmee jij me verwent…

Hoe ziet mijn huis mij arriveren? Wat hebben de meubels zonder mij verricht: mijn warmte gekoesterd, mijn katten vertroeteld? O, kon ik mijzelf eens vanuit mijn bank zien naderen, een blik werpen op de man die vanaf het trottoir naar me zwaait alsof hij gelukkig huiswaarts keert. --------------------------------------------------------…

Zwijgende stemmen delen de vergevende stilte met gebaren die een vriendschap beloven in het wakende moment van afscheid en de dood die alleen in woorden en graven op hun wacht…

Waar ik zoek met mijn gedachten heb jij gevonden wat bruikbaar voor jouw gedachten mij alleen maar achterlaat met de twijfel die elke leegte verandert in een herinnering waar jij niets meer om geeft.…

Vanmorgen was ik nog een spelend kind in een tuin vol beelden, vanmiddag een jongleur met toverballen op een marktplein, in de schemering een hemellichaam aan een trapeze zonder net, maar met de avond viel ik uit mijn luchtig leven in het vlees terug van een schouwer, zijn twee handen om mijn kop gevouwen, overdenkend hoe het kind dat…

Hulpeloos schepsel hartverwarmend onnozel blijf in mijn herinnering als de maagdelijke neerslag op de daken van een aankomende februarimorgen Wreedheden werden jouw deel daar waar de Dikke van Dale faalt maar een barbaar die erom smaalt en de sneeuw ging op in rook...…

Weggedragen in het wit zwijgt hij voorgoed want op de bergen heeft hij gewonnen en triomfen gevonden. Maar de pijn in de afdaling naar het einde heeft hem gestopt en laten liggen in een tragedie die begint met zijn lijkwade waar we nu naar kijken en weten dat hij niet meer kijkt en opstaat om weer…

Och! kon ik u vergeten, mijn lief, mijn aangebeden; Maar, ijdle wens en ijdle hoop: Ik heb te veel geleden. Niet dat ik in uw armen, op uwe rode monde, geluk, te veel voor ‘t mensenhart, gezocht heb, - en gevonden. Maar dat ik om u geleden heb, geweend in doodsangstbeven al wat een hart aan tranen heeft: dat bindt me aan u voor ‘t leven…

Vreemde blikken wachten niet Vreemde blikken vragen niet naar de pijn die hem achterlaat in het dode moment en de brandende gedachten op de berg die hij geel wil verven. Hij springt geraakt en stijgt op met een versnelde wraak. Want hij is de vreemdeling die lijdt maar niet sterft en zijn fiets…

De dood is geen woord maar een moord die de tijd niet vergeet. Getallen zijn geen dromen maar mensen die moorden en doden met dezelfde woorden en straks vergeten omdat ze willen wegkijken als stille ogen vragen waarom mensen bestaan en doden wat niet meer mag bestaan. Met de woorden uit het verleden…

de tijd maakt ons ouder en stapelt jaren op elkaar hij maakt herinneringen, en heimwee en maakt dat ik je steeds meer mis warmer of kouder ik word het niet gewaar want waar ik ga, ga jij met me mee omdat onze ziel blijvend verbonden is de tijd moet je laten die doet wel zijn werk hij maakte veertien lange jaren waarin ik je steeds liever…